Παρολο ποὺ τὰ ἀπροσδοκήτως συμβαίνοντα γελοιοποιοῦν συχνὰ τοὺς προφῆτες, θὰ τολμήσουμε νὰ κάνουμε κάποιες προβλέψεις μὲ βάση τὶς τρέχουσες ἐξελίξεις. Ὅσοι παρακολουθοῦν τὰ συμβαίνοντα στὴν Τουρκία διερωτῶνται: γιατί ὁ Ἐρντογὰν ὑψώνει κατακόρυφα τὶς δαπάνες γιὰ τὴν ἐνίσχυση καὶ ἐμπλουτισμὸ τοῦ στρατιωτικοῦ του δυναμικοῦ; Ἀπὸ δυσμᾶς ἡ Ἑλλὰς, ὁ φυσικὸς καὶ ἱστορικὸς ἀντίπαλὸς του, δὲν τὸν ἀπειλεῖ. Οὔτε καὶ ἡ Βουλγαρία. Νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ὅλες οἱ δαπάνες ἔχουν σχέση μὲ τὸν πόλεμο τῶν Κούρδων ποὺ ἐπὶ 70 καὶ πλέον χρόνια δὲν σταμάτησε ποτὲ ὑπὸ ποικίλες μορφὲς; Μὴπως πρόκειται νὰ στραφεῖ κατὰ τῆς Συρίας; Ἄν ἐπεδίωκε κάτι τέτοιο, θὰ μποροῦσε νὰ τὸ κάνει πρὸ 4-5 ἐτῶν, ὅταν τὸ καθεστὼς τοῦ Ἄσσαντ ἦταν ὑπὸ κατάρρευση. Μὴπως σκοπεῖ σὲ μιὰ εὐρύτερη ἐπέκταση στὶς περιοχὲς τοῦ Καυκάσου, ὥστε νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ πάμπλουτο Ἀζερμπαϊτζὰν, ὅπου ἐκεῖ Τοῦρκοι ἐπιχειρηματίες καὶ ἐπιστήμονες κάνουν χρυσὲς δουλειὲς; Τίποτε δὲν ἀποκλείεται ἀπὸ αὐτὰ˙ ὅλα εἶναι πιθανὰ ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν (μεγάλου χρονικοῦ εὔρους) ἡ σκιὰ τῆς Ρωσίας τὰ κάνει ἀπίθανα. Πάντως κανείς δὲν ἐπιδιώκει νὰ γίνει στρατιωτικὴ ὑπερδύναμη γιὰ φιγούρα, «πρὸς τὸ θεαθῆναι». Ἡ στρατιωτικὴ πολιτικὴ δὲν εἶναι καρναβάλι τῆς Πάτρας.
Ὁ Ἐρντογὰν ἔχει σχέδια προεκτατικὰ πρὸς τὴν Βαλκανικὴ. Πρὸς τὸ παρὸν περιορίζεται σὲ μιὰ προώθηση μουσουλμανικοῦ πληθυσμιακοῦ δυναμικοῦ πρὸς ὅλες τὶς χῶρες τῆς Εὐρώπης. Ἤδη στὰ σχολεῖα τῆς Αὐστρίας τὰ μουσουλμανάκια ἔγιναν περισσότερα ἀπὸ τὰ χριστιανόπουλα. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ σὲ ἄλλες χῶρες. Δὲν ἀναφέρομαι στὸ Κοσσυφοπέδιο καὶ στὴν Ἀλβανία. Οἱ περιοχὲς αὐτὲς εἶναι προέκταση τοῦ χεριοῦ τῆς Τουρκίας στὴν Εὐρώπη. Ἀποτελοῦν τὴ στρατηγικὴ της ἀπειλὴ ποὺ κάποια στιγμὴ θὰ πάρει ἔμπρακτη μορφὴ κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ ἄλλων βαλκανικῶν περιοχῶν, ὅπως τὰ Σκόπια. Ἆραγε, γι’ αὐτὸ ὁ Ἐρντογὰν ἐξοπλίζεται πυρετωδῶς; Θαρρῶ ὅτι ὁ Τοῦρκος τσάρος φοβᾶται τὴν ἱστορία. Φοβᾶται τὴν ἀνασύσταση τῆς Βαλκανικῆς Συμμαχίας ποὺ ἔδιωξε τὴν τουρκικὴ κυριαρχία ἀπὸ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Βαλκανικῆς (πόλεμοι 1912-1913). Καὶ θὰ τὴν εἶχε διώξει ὁριστικὰ καὶ ὁλοκληρωτικὰ, ἄν λόγῳ τῆς Βουλγαρικῆς βουλιμίας, τὴν ἐπαύριο τῆς νίκης δὲν ξεσποῦσε ὁ πόλεμος ἀνάμεσα στὶς νικήτριες δυνάμεις: Βουλγαρία ἐναντίον Σερβίας καὶ Ἑλλάδος. Ὁ Ἐρντογὰν διαβλέπει αὐτὸ ποὺ δὲν βλέπουν ἀκόμη οἱ Βαλκάνιοι πολιτικοί. Ὅτι δηλαδὴ ἡ πιὸ ἀποτελεσματικὴ ἀντιμετώπιση τῆς τουρκικῆς ἀπειλῆς εἶναι ἡ συμμαχία σὲ πολιτικὸ καὶ στρατιωτικὸ ἐπίπεδο Ἑλλάδος, Σερβίας, Βουλγαρίας. Μιὰ τέτοια συμμαχία θὰ προκαλοῦσε τριγμοὺς ὄχι μόνο στὸ δικό του ἀπολυταρχικὸ ἐξουσιαστικὸ σύστημα ἀλλὰ ἐνδεχομένως θὰ εὐνοοῦσε συσσωματώσεις καὶ ἄλλων δυνάμεων ἐναντίον τῆς Τουρκίας. Οἱ Ἀρμένιοι παραμένουν ὁ κυριώτερος ἐχθρὸς τῆς Τουρκίας στὸ ἐξωτερικό. Ἡ γενοκτονία τους ἔχει ἀναγνωρισθεῖ διεθνῶς. Ποτὲ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν ξεχνοῦν ὅτι τὰ περισσότερα ἐδάφη τους εἶναι ὑπὸ τουρκικὴ κατοχὴ. Ἡ συνθήκη τῆς Ἀλεξανδροπόλ (3 Δεκεμβρίου 1920) ἄφησε τὴ χώρα τους μισὴ.
Ἡ Τουρκία –καὶ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ παραβλέπεται–περιβάλλεται ἀπὸ λαοὺς ἱστορικὰ ἐχθρικοὺς, ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἔζησαν ὑπὸ τὴ δικὴ της κατοχὴ ἤ ἐπὶ αἰῶνες βρίσκεται σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση μὲ αὐτούς. Αὐτὸ κάνει τὸν Ἐρντογὰν νὰ ἐξοπλίζεται συνεχῶς. Τὸ κράτος του εἶναι ἕνα Ἱσραὴλ ἐν μεγεθύνσει. Κι ἀκόμη ὑπάρχουν τὰ ἐσωτερικὰ μέτωπα. Δείχνει ἐλάχιστη ἐμπιστοσύνη πρὸς τοὺς ἀνώτατους ἀξιωματικούς καὶ κάθε λογῆς ἀνώτατους ἀξιωματούχους. Μὲ τὴν περισσότερη ἐνίσχυση τῶν ἐνόπλων δυνάμεων καὶ τὴν ἐπιστημονικοποίηση τοῦ στρατοῦ θέλει νὰ δημιουργήσει μιὰ νέα τάξη ἀφοσιωμένων στὸ δικὸ του ὅραμα στρατιωτικῶν. Φοβᾶται τὸ φάσμα τοῦ Κεμάλ. Δὲν ἔχει ἔλθει ἀκόμη ἡ στιγμὴ γιὰ τὴν ἀποκεμαλοποίηση. Αὐτὴ θὰ ἔλθει μετὰ ἀπὸ μιὰ στρατιωτικὴ ἐπιτυχία, μικρὴ ἤ μεγάλη ἀδιάφορο. Καὶ τὴ μικρὴ θὰ βρεῖ τρόπο νὰ τὴν διογκώσει. Ἡ Κύπρος θὰ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον πιθανὰ «ἄνσλους» ποὺ θὰ ἐπιχειρήσει. Ἄν βέβαια ξεσπάσουν οἱ ἑτοιμαζόμενες ἐπὶ χρόνια ταραχὲς στὴ Δυτικὴ Θράκη, δὲν θὰ διστάσει νὰ ἐπέμβει παραβιάζοντας ἀκόμη καὶ τὰ βουλγαρικὰ σύνορα, γιὰ νὰ ἔλθει ἀρωγὸς στὸν καταπιεζόμενο –δῆθεν– «τουρκικό» πληθυσμό. Ταυτόχρονα –γιὰ ἀντιπερισπασμό– θὰ ἐκδηλωθοῦν ταραχὲς στὴν Λέσβο, στὴν Χίο καὶ στὴν Σάμο (οἱ ἐκεῖ μουσουλμάνοι ἔχουν ξεπεράσει πληθυσμιακὰ τὸ Βαθὺ), ἀκόμη καὶ στὴν Ἀθήνα. Φυσικὰ οἱ Εὐρωπαῖοι –φιλειρηνικοὶ πάντα– θὰ σπεύσουν νὰ ἐπιβάλουν κατάπαυση τοῦ πυρὸς ἀλλὰ de facto θὰ ἀναγνωρίσουν τὰ τετελεσμένα. Ὅπου ὁ Τοῦρκος βάλει ποδάρι, δὲν τὸ κουνάει. Ἐκτὸς κι ἄν τοῦ τὸ κόψεις.
Ἄς πᾶμε καὶ κάπως βαθύτερα. Ὁ νέος ἐξοπλισμὸς τῆς Τουρκίας γίνεται ἀπὸ τὴ Ρωσία ποὺ ἦταν ἐπὶ αἰῶνες ὁ πλέον ἐπικίνδυνος ἐχθρὸς τῆς Τουρκίας. Τώρα ὁ Ἐρντογὰν καὶ ὁ Ποῦτιν βρίσκονται σὲ φάση συναλλαγῆς. Ἡ Ρωσία ὁπλίζει, ἡ Τουρκία πληρώνει. Ὁ Πούτιν ἐπιδιώκει νὰ «ξεδοντιάσει»τὸ ΝΑΤΟ ὡς πρὸς τὸ ἀνατολικὸ του σκέλος. Μελλοντικὰ ὅμως –καὶ αὐτὸ ὁ Ἐρντογὰν τὸ ξέρει– οἱ σχέσεις Τουρκίας καὶ Ρωσίας θὰ διαρραγοῦν. Γι’ αὐτὸ θέλει μιὰ χώρα ἰσχυρὴ ὄχι μόνο κατὰ τῶν Κούρδων τοῦ Ἰρὰν, τῆς Συρίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, ὄχι μόνο γιὰ τὴν προέκτασή του στὴν Βαλκανικὴ ἀλλὰ καὶ γιὰ μιὰ αὐριανὴ ἀναχαίτιση τῆς Ρωσίας. Οἱ Ρῶσοι ὅμως εἶναι τόσο ἀφελεῖς ὥστε νὰ ἐξοπλίζουν ἕνα μελλοντικὸ ἐχθρὸ τους; Ὄχι βέβαια. Μπορεῖ ἡ Ρωσία αὐτὴ τὴ στιγμὴ νὰ χρειάζεται τὸ τουρκικὸ χρῆμα καὶ νὰ θέλει νὰ κάνει ρῆγμα στὸ ΝΑΤΟ, παράλληλα ἔχει ὅλα τὰ μέσα γιὰ τὴν ἀχρήστευση τοῦ τουρκικοῦ ἐπιθετικοῦ καὶ ἀμυντικοῦ συστήματος. Γιὰ πᾶν ἐνδεχόμενο, εἶναι καλὸ ἡ πολιτικὴ μας ἡγεσία νὰ προχωρήσει σὲ μιὰ παντὸς εἴδους –πρωτίστως στρατιωτικὴ– συμμαχία μὲ τὴν Σερβία καὶ τὴν Βουλγαρία.
www.sarantoskargakos.gr
