Θυμάστε εκείνο το αλήστου μνήμης τραγουδάκι, από την εποχή της δικτατορίας Μεταξά «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα»;
Γιατί χαίρονται αλήθεια οι κυβερνώντες, από το περιεχόμενο της τηλεφωνικής επικοινωνίας του προέδρου Τραμπ με τον Τούρκο ομόλογο του; Ελπίζουμε να ισχύει η εκδοχή ότι απλώς κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία, γιατί αν πρόκειται για έλλειμμα κατανόησης, ζήτω που καήκαμε.
Διότι η αναφορά του Αμερικανού προέδρου σε «διαφωνίες» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, που πρέπει να επιλυθούν επιβεβαιώνει τους χειρότερους εφιάλτες μας. Δηλαδή, η αμερικανική πλευρά, επί της ουσίας, αναγνωρίζει τη βασιμότητα των μονομερών τουρκικών διεκδικήσεων, σε βάρος κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και ζητεί από μας να κάνουμε το ίδιο, δηλαδή να παραιτηθούμε από τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας.
Εδώ που τα λέμε δε θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, αφού την ίδια ακριβώς προτροπή περιείχε και η επιστολή του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών. «Κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και για, την άλλη μέρα».
Μετά ταύτα, μήπως πρέπει να επανεξεταστεί η θέση που και προχθές εξέφρασε ο Αλέξης Τσίπρας, για «πάγωμα» της Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας;
