Ποια «μύγα τους τσίμπησε» και, σε μια εντυπωσιακή συγχορδία, «συνήθεις ύποπτοι», αλλά και «επιτήδειοι ουδέτεροι», κηρύσσουν «σταυροφορία» κατά της «παροχολογίας»;
Μερικοί, μάλιστα, επαναφέρουν τη ρητορική του προηγούμενου διαστήματος, νοσταλγώντας την «προληπτική γραμμή πίστωσης». Μόνο που, αν είχε προκριθεί εκείνη η επιλογή, σήμερα, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες, θα είχαμε, αυτόματα, την επιβολή Μνημονίου! Οι ενδιάθετες επιθυμίες, δεν κρύβονται… Αλλά, για να δούμε, λίγο τα πραγματικά γεγονότα: Είναι αλήθεια, ότι τα επιτόκια δανεισμού, κινούνται σε απαγορευτικά επίπεδα. Όμως, όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια μεταβαλλόμενη κατάσταση (την προηγούμενη εβδομάδα, φερ’ ειπείν, είχαμε τάση αποκλιμάκωσης) που, στην παρούσα φάση, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, σύμφωνα µε τους αναλυτές, σε εξωγενείς παράγοντες, όπως η οξεία οικονομική κρίση στην Ιταλία, την Τουρκία, αλλά και την Αργεντινή. Πέραν αυτού, το δημοσιονομικό απόθεμα («μαξιλάρι ασφαλείας») που διαθέτει η χώρα, υπερκαλύπτει τις δανειακές της ανάγκες, για το επόμενο διάστημα. Οπότε, προς τι, τόση νευρικότητα;
Τώρα, πριν αναφερθούμε στο περιεχόμενο της περίφημης παροχολογίας, να διατυπώσουμε μια απορία: Γιατί η συγχορδία των επικρίσεων, εστιάζει µόνο στην κυβέρνηση και αποφεύγει οποιαδήποτε αναφορά στην πλειοδοσία υποσχέσεων από την αντιπολίτευση και δη την αξιωματική; Εν πάση δε περιπτώσει, για ποιου είδους παροχές γίνεται λόγος; Τη μείωση των φόρων, όταν όλοι μιλούν για την τερατώδη υπερφορολόγηση; Πιθανές ευνοϊκές ρυθμίσεις (επέκταση των 120 δόσεων και στα φυσικά πρόσωπα) για το «βουνό» των ληξιπρόθεσμων χρεών, ιδιωτών, προς την Εφορία, που πλησιάζει το ιλιγγιώδες ποσόν των 102 δις; Για την επιχειρούμενη ακύρωση της περικοπής συντάξεων, όταν όλοι συνηγορούν ότι πρόκειται, το λιγότερο, για περιττό μέτρο, που το επέβαλε η εμμονή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; Ή διαφωνεί κανείς µε την παροχή κάποιων βοηθημάτων ή διευκολύνσεων, στους ασθενέστερους συμπολίτες µας;
Κάποιοι δε αντιφάσκουν προς τους εαυτούς τους, όταν, ενώ θεωρούν, ορθά, υπερβολικά έως τερατώδη, τα παραγόμενα πρωτογενή πλεονάσματα, ξαφνικά εμφανίζονται αντίθετοι προς την επιστροφή μέρους τους, ειδικά μάλιστα όταν έχουμε υπέρβαση των συμφωνημένων δημοσιονομικών στόχων, στην κοινωνία; Τι υποστηρίζουν; Να µη διανεμηθούν;
Ή, μήπως, ενοχλεί ορισμένους, η επιστροφή της κανονικότητας στις εργασιακές σχέσεις; Δηλαδή, κατ’ επέκταση, η ακύρωση του σκληρού πυρήνα, των μνημονιακών πολιτικών, που αναδείκνυαν το ιδεολογικό τους πρόσημο; Αυτό, άραγε υποκρύπτει η ξαφνική ταραχή;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
