Σε μια φερόμενη ως έκτακτη εξέλιξη η Βόρεια Κορέα ανακοίνωσε την αναστολή του πυρηνικού και βαλλιστικού της προγράμματος. Για όλους όσοι έχουν ταυτίσει τον νεαρό ηγέτη της Βορείου Κορέας με την εικόνα που έχουν προωθήσει τα δυτικά μέσα γι’ αυτόν, τα νέα από την Πιόνγκ Γιανγκ ήταν κεραυνός εν αιθρία. Και όχι άδικα, διότι ένας παράφρονας δικτάτορας που επιδιώκει τυφλή αντιπαράθεση, δεν θα εγκατέλειπε ποτέ το μείζον στρατιωτικό του πρόγραμμα.
Του Γιώργου Ρήγα
Ο Κιμ είναι όντως ηγέτης ενός απολυταρχικού καθεστώτος, αλλά ο τρόπος που πολιτεύεται δεν παραπέμπει σε κάποιον που έχει ξεπεράσει τα όρια της λογικής. Για να κατανοήσει κάποιος τις ενέργειες και αποφάσεις του είναι χρήσιμο να ανατρέξει στη θεωρία του Στήβεν Ντέιβιντ που εξηγεί την συμπεριφορά ηγετών χωρών σαν τη Βόρεια Κορέα αναδεικνύοντας ως βασική τους προτεραιότητα την παραμονή στην εξουσία. Συνακόλουθα, όλες οι παράλογες για πολλούς εξ ημών, ενέργειες του Κιμ από τότε που διαδέχθηκε τον πατέρα του αποκτούν νόημα και λογική αν ιδωθούν μέσα από αυτό το πρίσμα.
Αν λοιπόν ο Κιμ Γιονγκ Ουν επένδυσε στο πυρηνικό πρόγραμμα και τις πυραυλικές δοκιμές δεν το έκανε γιατί ήθελε πραγματικά να πατήσει το κουμπί και να χτυπήσει τις δυτικές ακτές των ΗΠΑ. Αντίθετα το έκανε γιατί επιδίωκε να αυξήσει το κύρος του τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Όταν λοιπόν, με μια σειρά πετυχημένων δοκιμών, έγινε σαφές πως ο στρατός του αναβαθμίστηκε σημαντικά, τότε έσπευσε να εκμεταλλευτεί διπλωματικά τον άσσο που έραψε στο μανίκι του.
Δεν είναι τυχαίο πως μετά από ένα πόλεμο λέξεων με την αμερικάνικη ηγεσία ο Κιμ επιδόθηκε σε διπλωματικές κινήσεις ουσίας. Σε αυτό το πλαίσιο επισκέφτηκε την Κίνα και έκανε σαφές πως επιθυμεί συναντήσεις κορυφής με τους ομολόγους του από Νότιο Κορέα και, κυρίως, ΗΠΑ. Μια χειραψία με τον Αμερικανό πρόεδρο και ενδεχόμενη άρση, ή έστω άμβλυνση, των κυρώσεων θα πιστώσει στον Κιμ μια μοναδική επιτυχία για τα χρονικά της χώρας του η οποία θα αυξήσει την νομιμοποίηση, και άρα την ασφάλεια, της κυβέρνησης του. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους πριν λίγες μέρες προσκάλεσε τον επικεφαλής της CIA, και σύντομα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Μάικ Πομπέο στην Πιονγκ Γιανγκ. Εκεί μάλιστα αποφασίστηκε να προχωρήσει στη σημερινή ανακοίνωση ώστε πλέον οι συναντήσεις με τον Νοτιοκορεάτη πρόεδρο Μουν Τζε Ιν και αργότερα με τον Ντόναλντ Τραμπ να μπουν στην τελική ευθεία.
Το μεγάλο ερώτημα φυσικά είναι γιατί δέχτηκε να μπει σε διαπραγματεύσεις ο ένοικος του Λευκού Οίκου καθώς, όσο και αν αναβάθμισε ο Κιμ το οπλοστάσιο του, αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι σε θέση να απειλήσει τον αμερικάνικο στρατό. Η απόφαση δεν ήταν αυτονόητη και οι διαφωνίες γύρω από αυτό το θέμα οδήγησαν, όπως επισημαίνουν πολλοί αναλυτές, στην αποπομπή του Ρεξ Τίλερσον. Χωρίς κανείς να αμφιβάλει πως η αντιπαράθεση με τη Βόρεια Κορέα εντάσσεται στην ευρύτερη διαμάχη με την Κίνα, ο Τραμπ φαίνεται να πήρε την απόφαση να συναντήσει τον Κιμ επειδή πιστεύει στην διαπραγματευτική του δεινότητα. Αν μη τι άλλο, ο τρόπος που προωθεί τη «συμφωνία του αιώνα» για το μεσανατολικό ενισχύει αυτήν την οπτική.
