Υπάρχουν πολιτικοί του κομματικού σωλήνα. Αλλά υπάρχουν και πολιτικοί του σωλήνα της οικονομικής ελίτ. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο Γιάννης Στουρνάρας. Αν το 2015 οι Συριζαίοι γνώριζαν στοιχειωδώς πως λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, η θητεία του στην Τράπεζα της Ελλάδας θα έληγε πρόωρα. Είχε ήδη παραβιάσει τον θεμελιακό κανόνα της Φρανκφούρτης για τις Κεντρικές Τράπεζας των κρατών μελών: την ανεξαρτησία. Έπαιρνε μέρος στο πολιτικό παιχνίδι, τασσόμενος εναντίον ενός κόμματος και υπέρ ενός άλλου. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα τον έστελνε άκλαφτο , αν ο Τσίπρας το ζητούσε με το επιχείρημα ότι δρα ως πολιτικός αντίπαλος του εκλεγμένου Πρωθυπουργού. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ της εποχής είχε τα μυαλά στα κάγκελα και ανέλαβε η, σαλταρισμένη, τότε πρόεδρος της Βουλής να τον …σώσει -με το τσίρκο Medrano που έστησε εναντίον του. Ακόμη πρέπει να της στέλνει λουλούδια. Έτσι κράτησε το ρόλο στον οποίο στην ουσία διόρισε ο ίδιος τον εαυτό του, ως υπουργός Οικονομικών του Σαμαρά.
Στη θέση του επιτυχημένου Γιώργου Προβόπουλου, που έπαιξε ιστορικό ρόλο όταν κανείς δεν ήξερε το βράδυ, αν ως το επόμενο πρωί η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε. Πολύ πριν την εποχή Τσίπρα, τον οποίο το 2015 προσπάθησε ανιστόρητα να συνδέσει με τη χρεοκοπία ένα εγχώριο σύστημα. Σε αυτό μετείχε και ο Στουρνάρας , που συνέχισε να παραβιάζει την ανεξαρτησία της ΤτΕ, παρεμβαίνοντας κατά της εκλεγμένης κυβέρνησης , για να της χρεώσει- αέρα, πατέρα!- επιβαρύνσεις 80 δις.
Πίσω από αυτά χάθηκαν οι ποικίλες επιβαρύνσεις του ιδίου. Πχ η ευκολία με την οποία η Εμπορική Τράπεζα εξανέμισε , μόλις την ανέλαβε, τα σχεδόν 200 δις δραχμές από την πώληση μιας θυγατρικής της. Στον σημιτικό πυρήνα του «εκσυγχρονισμού», ήταν ντουέτο με τον Γιάννο Παπαντωνίου- που τραβιέται ακόμη στα ανακριτικά γραφεία ακόμη και για το ακίνητο στη Σύρο, μεσοτοιχία με τον Στουρνάρα. Είχαν το πάνω χέρι στα πάντα: από τη– κακοποιημένη- είσοδο στην Ευρωζώνη, μέχρι το παιχνίδι στο Χρηματιστήριο.
Ο Στουρνάρας μάλιστα, σε μια σύντομη περιθωριοποίησης του, βρέθηκε στη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή εταιρεία της χώρας. Αλλά είχε αστέρι. Ο σπουδαίος Βασίλης Ράπανος, δεν μπόρεσε, λόγω υγείας, να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών στη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ο Σαμαράς το ανέθεσε στον Στουρνάρα παρά τις προσπάθειες τους Βενιζέλου να το αποτρέψει, καθώς τον είχε μονίμως στη μπούκα.
Αντί να τελειώσει έγινε υπουργός. Ικανός, προσαρμόσιμος και με ισχυρό επικοινωνιακό δίκτυο, πήρε τα πάνω του. Σε ένα «μυστικό δείπνο» ο Πάγκαλος του ζήτησε να μην «μείνει υπάλληλος» ,αλλά να ηγηθεί κεντροαριστερού κόμματος. Προτιμάει ρόλους εκ διορισμού. Έτσι κέρδισε τη δεύτερη θητεία του από τον Μητσοτάκη και συνέχισε να παραβιάζει τους κανόνες: χρησιμοποίησε ακόμη και το λογότυπο της Τράπεζας για προσωπικές υποθέσεις του ιδίου, ή της συζύγου του. Βαλκάνια.
Τώρα η πιο σκληρή Μητσοτακική εφημερίδα της Κυριακής μας πληροφόρησε ότι στη συνάντηση του με τον Πρωθυπουργό … …συναποφάσισαν την κυβερνητική πολιτική! Ποια ανεξαρτησία; Ο Γιάννης Στουρνάρας συνεχίζει να κυνηγάει τις φιλοδοξίες του. Έχοντας πλέον ως οδηγό την γειτονική Ιταλία, θέλει να είναι ο Έλληνας Ντράγκι και δεν αποκαλείται να πετύχει. Αυτό και αν θα είναι παραβίαση…
Ο Γιάννης Στουρνάρας συνεχίζει να κυνηγάει τις φιλοδοξίες του. Έχοντας πλέον ως οδηγό την γειτονική Ιταλία, θέλει να είναι ο Έλληνας Ντράγκι και δεν αποκαλείται να πετύχει. Αυτό και αν θα είναι παραβίαση…
ΧΑΟΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ
Γιατρός αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει
Το Σύστημα Υγείας της χώρας παλεύει να ανταπεξέλθει στην πίεση από τον κορωνοϊό
Ο Δρ. Ροχάν Αγκαρβάλ είναι μόλις 26 ετών και δεν έχει ακόμα τελειώσει την ιατρική του εκπαίδευση. Ωστόσο, σε ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία στην Ινδία, εκείνος είναι ο γιατρός που πρέπει να αποφασίσει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει όταν καταφθάνουν ασθενείς που πασχίζουν να ανασάνουν και τα μέλη της οικογένειάς τους παρακαλούν για έλεος. Καθώς το σύστημα Υγείας της Ινδίας βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης εξαιτίας ενός καταστροφικού δεύτερου κύματος του κορωνοϊού, ο Δρ. Αγκαρβάλ παίρνει αυτές τις αποφάσεις εντός μιας 27ωρης εργάσιμης ημέρας, η οποία συμπεριλαμβάνει μια ζοφερή νυχτερινή βάρδια, στην οποία είναι υπεύθυνος του τμήματος επειγόντων περιστατικών στο νοσοκομείο του στο Νέο Δελχί. Όλοι στο Νοσοκομείο Holy Family – οι ασθενείς, οι συγγενείς και το προσωπικό – γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αρκετά κρεβάτια, αρκετό οξυγόνο ή αρκετοί αναπνευστήρες για να κρατήσουν ζωντανούς όλους εκείνους που φτάνουν στο νοσοκομείο. «Το ποιος θα σωθεί και ποιος δεν θα σωθεί είναι κάτι που πρέπει να αποφασίζεται από τον Θεό», λέει ο Δρ. Αγκαρβάλ. «Δεν είμαστε φτιαγμένοι για αυτό – είμαστε απλώς άνθρωποι. Αλλά σε αυτή τη φάση, αναγκαζόμαστε να το κάνουμε». Όταν ο 26χρονος γιατρός μιλάει για τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων σχετικά με τους ασθενείς, την κάνει να ακούγεται σαν κάτι απλό. «Αν ένας ασθενής έχει πυρετό και ξέρω πως είναι άρρωστος αλλά δεν του χρειάζεται οξυγόνο, δεν μπορώ να τον δεχτώ», αναφέρει. «Αυτά είναι τα κριτήρια. Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν στους δρόμους χωρίς οξυγόνο. Έτσι εκείνους που δεν το έχουν ανάγκη, ακόμη κι αν είναι άρρωστοι, συνήθως δεν τους δεχόμαστε [στις ΜΕΘ]», εξηγεί. Αυτή είναι η μία επιλογή. «Η άλλη επιλογή αφορά στην περίπτωση που έχω να κάνω με έναν ηλικιωμένο κύριο και έναν νεαρό, που και οι δύο χρειάζονται οξυγόνο. Έχω μόνο μια κλίνη διαθέσιμη στη ΜΕΘ. Και δεν μπορώ εκείνη τη στιγμή να είμαι συναισθηματικός, και να σκεφτώ ότι ο μεγάλος ασθενής είναι ο πατέρας κάποιου. Θα πρέπει να σωθούν οι νεότεροι». Ξεκινά να βηματίζει στα Επείγοντα και δεν κοιτάζει σχεδόν καθόλου εκείνους τους ασθενείς που είναι καθιστοί και έχουν τις αισθήσεις τους. Όπου και αν πάει ο Δρ. Αγκαρβάλ, ακούει τον ήχο καρδιακών μηχανημάτων ενώ προσπαθεί να κοιμηθεί. Ακούει τη σιγανό κουδούνισμά τους καθώς παίρνει έναν σύντομο ύπνο στο νοσοκομείο. Τα ακούει όμως και στο σπίτι του όταν κοιμάται στο δικό του κρεβάτι, και του είναι αδύνατο να ξεχάσει τους θανάτους που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικής του βάρδιας – όχι επειδή δεν προσπάθησε να σώσει τους ασθενείς, αλλά επειδή δεν είχε τους πόρους για να το κάνει.
