Για την επιστροφή των καταθέσεων και την εμπιστοσύνη

ΚIνησε – κάπως – τα νερά στο τραπεζικό σύστημα, το εννοούμε ουσιαστικά και όχι υπό την έννοια της εκκαθάρισης λογαριασμών μέσω της Attica Bank ή και της αποτίμησης των βοσκοτοπιών Καραμπάτσου/Καλογρίτσα απο την Πειραιώς (όταν κάποτε γραφτεί πιο ψύχραιμα η ιστορία της “ΑΓΥΙΑΣ” και των 5.000 στρεμμάτων στην Ιθάκη ίσως αποδειχθεί ότι ήταν κάτι σοβαρότερο απο βοσκοτόπια: όταν όμως κάτι μπει στην δίνη της πολιτικής και όταν, επιπλέον, του γίνει τόσο λάθος και κρυψίνους χειρισμός, με τίποτε δεν σώζεται…), η τοποθέτηση του Νίκου Καραμούζη στην “Οικονομία και Αγορές”/house organ αλλ’ όχι αμελητέο της Eurobank με αντικείμενο την διαβόητη επιστροφή των καταθέσεων.

Εκείνο που λέει ο Καραμούζης δεν είναι ανακάλυψη της πυρίτιδας – όμως το ότι το λέει ο ίδιος έχει βάρος. Μετά από αρκετές περιπλανήσεις απο Εθνικη Τράπεζα επί Θ. Καρατζά μέχρι την σημερινή Eurobank/μόνη σχετικά ιδιωτική συστημική τράπεζα, ο Καραμούζης χαρακτηρίζεται απο πολιτικότητα – χωρίς όμως να χάσει την στόφα του τραπεζίτη• ενώ δε τα χρόνια των παχειών αγελάδων ήταν απο τους πιο “επιθετικούς” του συναφιού, τώρα στο βάθος της κρίσης δείχνει ενδιαφέρουσα προσαρμογή.

Επανέφερε, λοιπόν, το θέμα της επιστροφής των καταθέσεων , θυμίζοντας ότι απο την αρχή της κρίσης έχουν “χαθεί” 124 δις ευρώ – δηλαδή 45% του συνόλου απο το σημείο κορυφής του 2008. Όμως, τις προσδοκίες επιστροφής τις ακουμπάει στα 47 δις ευρώ που βρίσκονται σε κυκλοφορία ως κασσαδούρα στην Ελλάδα (ο υπολογισμός είναι της Τράπεζας της Ελλάδος, αλλά ακούγεται πειστικός). Προσδένει την επιστροφή των καταθέσεων, την οποια τοποθετεί στα κάπου 25 δις (σε ορίζοντα 18μηνου – 2ετίας), στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς την Κυβέρνηση, το Δημόσιο. Την οποία εμπιστοσύνη, με την σειρά της, την ανάγει στην πλήρη εφαρμογή του Προγράμματος Προσαρμογής.

Βέβαια, άνθρωπος της πράξης καθώς είναι ο Ν. Καραμούζης, χρήσιμο θα ήταν να κατέθετε την άποψή του και σχετικά με το τι ακριβώς  κάνει στην – πώς την είπαμε; – εμπιστοσύνη  η τωρινή πολιτική πρακτική της απειλής (μην νομισθεί, δε, όταν αφορά τους Συριζαίους, από τους Σαμαροβενιζέλους την κληρονόμησαν), με τις συζητήσεις για νομοθέτηση  της επιστροφής κεφαλαίων απο το εξωτερικό (ή την δήλωση  αδήλωτων εισοδημάτων  εσωτερικού) με πέναλτυ μόλις (!) 60%ˆ με την λαμπρή ιδέα δήλωσης στο “Πόθεν Εσχες” πολιτικών, αστυνομικών, δημοσιογράφων, τοπικών αρχόντων, μελών ΔΣ, στελεχών Ταμείων και μυρίων άλλων που κατέχουν ευαίσθητες  θέσεις (των δικαστών; όχι ! αλλίμονο! έδωσαν  εξαίρεση στον εαυτό τους…) και των τυχόν ρευστών του στρώματος, με την διαβεβαίωση ότι… οι διευθύνσεις τους θα τηρηθούν απόρρητες ως ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο!ˆ ή και με τις κατά καιρούς απειλές για απαγόρευση της χρήσης ρευστών στις συναλλαγές.

Επιστροφή καταθέσεων χωρίς αληθινή εμπιστοσύνη  δεν θα υπάρξει – ποτέ. Απλώς η Ελλάδα θα βυθιστεί όλο και περισσότερο στην γκρίζα οικονομία… και τα ευρω θα παραμείνουν στα στρώματα και στις γλάστρες.