Με ανΑμεικτα συναισθήματα και έντονο προβληματισμό είδα τους σημερινούς εκπροσώπους δύο βασικών θεσμών, τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον νέο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον νέο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκο Μητοστάκη να ξορκίζουν δύο αιώνια επάρατα πολιτικά φαινόμενα, τα οποία απετέλεσαν και αποτελούν το σαράκι που κατέτρωγε και κατατρώει επί δεκαετίες την Ελλάδα και, τελικά, την οδήγησαν σε ένα θανάσιμο μαρασμό.
Συγκεκριμένα, άκουσα τον κ. Μητσοτάκη να δηλώνει στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, μεταξύ άλλων, με αυστηρή αυτοκριτική, ότι «εμείς παίρνουμε οριστικά διαζύγιο από τον λαϊκισμό» και τον κ. Τσίπρα να υπογραμμίζει ότι «η οικογενειοκρατία και η κομματικοκρατία παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές χώρες» (βλέπε αυριανό σχόλιό μας).
Πράγματι, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ τους δημαγωγούς της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αναφέρω ότι σε λίγες ημέρες, στις 6 Φεβρουαρίου του 1885, είναι η επέτειος του πρώτου ολέθριου λαϊκισμού στη νεώτερη πολιτική ιστορία της Ελλάδος με την έξαρση του πρώτου εφιαλτικού δικομματισμού, ο οποίος είχε εμφανισθεί στις δημοτικές εκλογές της 3ης Ιουλίου, όταν το σύνολο σχεδόν των αντιφρονούντων προς τον Τρικούπη συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη. Τότε, στην Αθήνα ξετυλίχθηκαν σκηνές που σε όλες τις επόμενες δεκαετίες έως σήμερα επαναλαμβάνονται μετά την πτώση κάθε κυβέρνησης και ανάδειξη του άλλου κόμματος στην εξουσία, δηλαδή χοροί, τραγούδια, συγκεντρώσεις και αλαλαγμοί των νικητών κομματικών οπαδών. Η Αθήνα τότε μετατράπηκε σε «Μενίδι πανηγυρίζον και μεθύσκον» με πίπιζες, νταούλια, πυροβολισμούς, χορούς και πανηγυρισμούς στους δρόμους. Τί είχε συμβεί; Η κυβέρνηση Τρικούπη μόλις είχε ανατραπεί στη Βουλή με ψήφους 108 έναντι 104. Έτσι, ο αντιτρικουπισμός, υπό την ηγεσία του Θ. Δηλιγιάννη, έκανε την πρώτη σημαντική εμφάνιση στο δημόσιο βίο της χώρας. Ο ολέθριος λαϊκισμός συνεχίσθηκε από τότε έως σήμερα με κυριότερους τους ακόλουθους σταθμούς:
– Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 από τα δύο τότε «αρχομανή» κόμματα της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου.
– Στο τέλος της δεκαετίας του 1970 και σε όλες τις επόμενες δεκαετίες από τα δύο τότε «αρχομανή» κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας με την κορύφωση του λεγόμενου «μακροοικονομικού λαϊκισμού», ο οποίος εκδηλώθηκε σε όλη σχεδόν την περίοδο 1980-2009.
– Στην περίοδο 2009 – 2016 από τα «αρχομανή κόμματα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ με την έντονη σύγκρουση «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» για την πάση θυσία διατήρηση ή κατάληψη της εξουσίας και με τη συνέχιση ενός ακραίου λαϊκισμού και της δημαγωγίας και όταν η χώρα βρισκόταν και βρίσκεται στο γκρεμό.
