Για ποιους ανθρώπους μιλάνε; 

Από την ημέρα που η ντροπή της Μόριας έγινε στάχτη, δείχνοντας ότι καμία φορά, μπορεί και η κόλαση να πάρει φωτιά, οι κυβερνώντες, άλλοι προσεκτικά και άλλοι ωμά και απροσχημάτιστα, έχουν αρχίσει να ρίχνουν τις ευθύνες για το αίσχος που έχει διαμορφωθεί στο νησί στους ίδιους τους πρόσφυγες. Και προσοχή: αυτό δεν αφορά μόνο στην «ακροδεξιά συνιστώσα» του κυβερνώντος κόμματος, αλλά διατρέχει σύσσωμη την κυβερνητική ιεραρχία, ξεκινώντας από την κορυφή. Για παράδειγμα, πριν μερικές ημέρες, στις δηλώσεις του μετά την Σύνοδο των Ευρωμεσογειακών χωρών στην Κορσική, ο πρωθυπουργός, εις επήκοον των υπόλοιπων αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων του ευρωπαϊκού Νότου, μας ενημέρωσε ότι «όλα ξεκίνησαν όταν κάποιοι πρόσφυγες αρνήθηκαν να υποβληθούν σε τεστ για τον Covid και να εφαρμόσουν μέτρα προστασίας». Ταυτοχρόνως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας κατηγορούσε τους πρόσφυγες πως «έκαψαν» τον καταυλισμό τους, καλώντας τους «εμπρηστές» «να ξεχάσουν ό,τι είχαν στο μυαλό τους». Και, φυσικά, την σκυτάλη δε θα μπορούσε να μην πάρει ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, για να ζητήσει «άμεση απέλαση» όσων έβαλαν τη φωτιά («άμεση απέλαση», άραγε, πού; Στην εμπόλεμη ζώνη της Συρίας;) και να σημειώσει ότι «πολύ στενοχωριέται που τους βλέπει έτσι, αλλά πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι έκαψαν τον καταυλισμό τους». «Δεν αισθάνομαι καθόλου υποχρεωμένος κάθε φορά που αυτοί καίνε τα σπίτια που τους χτίζουμε, να τους χτίζουμε καινούργια σπίτια», πρόσθεσε ο υπουργός Ανάπτυξης, ποντάροντας στον κοινωνικό αυτοματισμό και στα ξενοφοβικά αντανακλαστικά που μπορεί αναμφισβήτητα να εγείρει αυτή η δήλωση. 

Το περίεργο είναι ότι οι προαναφερθέντες, αλλά και πλείστοι όσοι «γαλάζιοι» έχουν βγει στο τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό «μεϊντάνι» για να «στολίσουν» τους πρόσφυγες της Μόριας, έχουν ξεχάσει ή θέλουν να αγνοούν για ποιους ανθρώπους μιλάνε: Έχουν ξεχάσει, δηλαδή, ότι μιλάνε για ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι σε έναν καταυλισμό για 2, 3, 4 χρόνια και δεν έχουν καμία ιδέα πότε θα τελειώσει το μαρτύριό τους. Μιλάνε για ανθρώπους πολλοί εκ των οποίων αποτελούσαν την «μεσαία τάξη» στις χώρες τους και τώρα ζουν μες στις λάσπες, με μία τουαλέτα να αναλογεί σε 200 εξ αυτών και να αντιστοιχεί μία βρύση για κάθε 300 πρόσφυγες. Μιλάνε για γυναίκες που γεννάνε στις σκηνές με βραστό νερό. Μιλάνε για ανθρώπους που, έχοντας υποστεί την φρίκη του πολέμου, ζούνε τώρα επί μακρόν την φρίκη της αβεβαιότητας για το μέλλον σε ένα «στρατόπεδο» χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Μιλάνε, δηλαδή, σε ανθρώπους που στην πλειονότητά τους, δεν έχουν να θυμούνται τα τελευταία 4-5 χρόνια της ζωής τους μία στιγμή που να μην ήταν αβίωτη. 

Γι’ αυτούς τους ανθρώπους μιλάνε και τους καταδικάζουν επειδή κάποιοι εξ αυτών μπορεί να προέβησαν σε μία εξέγερση. Χωρίς ποτέ να αναρωτηθούν τί θα έκαναν οι ίδιοι, αν αυτοί και οι οικογένειές τους περνούσαν το 1/10 των ταλαιπωριών που έχουν υποστεί οι πρόσφυγες της Μόριας. 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ