Να ξεκινήσουμε από μια βασική παραδοχή. Η πολιτική ζωή της χώρας μας, εφ’ όσον κινείται στις ευρωπαϊκές «ράγες», έχει ανάγκη από ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα.
Η εικόνα που εμφανίζει σήμερα, η ΝΔ, ως ο φυσικός εκφραστής του κεντροδεξιού χώρου, δεν ανταποκρίνεται ούτε σε συνοικιακό σωματείο. Αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε και την τραγική οικονομική κατάσταση, που έχει μετατρέψει τη ΝΔ σε έναν, επί της ουσίας, πτωχευμένο οργανισμό, είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς, αν το «μαγαζί» της Συγγρού έχει προοπτική επιβίωσης, ή η μόνη λύση είναι το «λουκέτο» και η εξυπαρχής ανασυγκρότηση του χώρου. Τα σενάρια επιστροφής του Αντώνη Σαμαρά, που είδαν το φως της δημοσιότητας, τις τελευταίες μέρες, μάλλον υπογραμμίζουν με μεγαλύτερη έμφαση, την παρακμιακή εικόνα της συντηρητικής παράταξης, αν λάβουμε υπόψη, όχι μόνο τις νωπές μνήμες της προηγούμενης διακυβέρνησης, αλλά και την ιδεολογική και οργανωτική περιχαράκωση, σ` ένα είδος κακέκτυπης ΠΟΛΑΝ, την προηγούμενη περίοδο. Μάλλον ξέχασαν πολύ γρήγορα, όσοι διακινούν τέτοια σενάρια, ποια ήταν η κατάσταση της ΝΔ, όταν υποχρεώθηκε ο πρώην Πρωθυπουργός να παραδώσει την ηγεσία του κόμματος, στο σημερινό, μεταβατικό πρόεδρο, κ. Μεϊμαράκη, το βράδυ του δημοψηφίσματος. Ποιες ήταν οι δημοσκοπικές καταγραφές του κόμματος (με τις όποιες επιφυλάξεις), μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, αλλά και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, της 5ης Ιουλίου, που κατέδειξε έμπρακτα, τη μηδενική επιρροή του, στην κοινωνία.
Τώρα, εκ των υστέρων, αναγνωρίζεται, από όλο και περισσότερα (κοινοβουλευτικά κυρίως), στελέχη της συντηρητικής παράταξης, πόσο λανθασμένη ήταν η επιλογή της σημερινής, προσωρινής ηγεσίας, να θέσει σε κίνηση τις διαδικασίες εκλογής νέας ηγεσίας, χωρίς να προηγηθεί οργανωμένη συζήτηση, μέσα από μια Συνεδριακή διαδικασία. Αλλωστε, αυτή ήταν η «εντολή» που είχε λάβει ο προσωρινός πρόεδρος του κόμματος, που προέβλεπε διεξαγωγή Συνεδρίου και, στη συνέχεια, κίνηση της διαδικασίας εκλογής αρχηγού, την άνοιξη του 2016. Θα πρέπει ν’ αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, ένα κόμμα να οδηγείται σε εκλογή αρχηγού, μετά από απανωτές εκλογικές ήττες, χωρίς να έχει συζητήσει-και ξεκαθαρίσει-τα θεμελιώδη ζητήματα, που συγκροτούν την ύπαρξη του: Την ιδεολογία του, προσαρμοσμένη στις σημερινές συνθήκες, τη στρατηγική του, τη φυσιογνωμία του, τις προγραμματικές του θέσεις, τη στάση του απέναντι στην κυβέρνηση και τις προκλήσεις που θέτει η νέα εποχή. Τώρα, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, τη λύση καλείται να δώσει η λαϊκή βάση του κόμματος. Σε κάθε περίπτωση, η φύση απεχθάνεται το κενό.
