Ας εΙμαστε εἰλικρινεῖς. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ τόσο ἡ πολιτικὴ ὅσο καὶ ἡ πνευματικὴ μας ζωὴ διέρχονται κρίση. Εἶναι εὔκολο νὰ ρίχνουμε εὐθῦνες στοὺς πολιτικούς. Δὲν εἶναι ὅμως αὐτοὶ οἱ πρωτουργοὶ τοῦ κακοῦ. Σὲ μεγαλύτερο ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς βαθμὸ εὐθύνεται ὁ δημοσιογραφικὸς και πνευματικός μας κόσμος. Ἡ σκουπιδογραφία καὶ ἡ σκουπιδολογία τρῶνε τὴν πνευματικὴ οὐσία. Ἡ εὐτέλεια τοῦ δημοσιογραφικοῦ καὶ λογοτεχνικοῦ λόγου ἔχει δημιουργήσει ἕναν εὐρύτερο πνευματικὸ μαρασμό. Καὶ εἶναι πολὺ φυσικὸ μιὰ κοινωνία ποὺ συντηρεῖται μὲ σάπιους πνευματικοὺς καρποὺς νὰ σαπίσει πνευματικὰ καὶ ἠθικά. Εἶναι εὔτρωτη καὶ εὔθραστη ὕλη ὁ χαρακτήρας τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς. Ἄν σήμερα ἀπὸ πολλοὺς διαπιστώνεται ἕνας ἀποδημοκρατισμὸς τοῦ κοινωνικοῦ ἤθους εἶναι γιατὶ οὕτε ὁ χῶρος τῆς λογοτεχνίας οὕτε ὁ χῶρος τῆς ἐνημέρωσης καὶ τῆς πληροφορίας προσφέρουν μία λάμψη στὸν οὐρανὸ τῆς ἐλπίδας. Μία αἴσθηση προδοσίας πυροδοτεῖ τὴν κοινωνικὴ εὐαισθησία. Δημοσιογράφοι καὶ συγγραφεῖς ἔχουν μετακινηθεῖ ἀπὸ τὴ θέση ἀποστολῆς ποὺ τοὺς ὅρισε ὡς καθῆκον ἡ προαιώνια ὑπόληψη τῶν ἀνθρώπων. Ὄχι βέβαια ὅτι λείπουν καὶ σήμερα δημοσιογράφοι καὶ συγγραφεῖς ποὺ ἔχουν συναίσθηση τῆς ἐπαγγελματικῆς τους ἀποστολῆς, ἀλλ’ αὐτοὶ σταδιακὰ παραμερίζονται, ἐκτοπίζονται, ἐξαφανίζονται καὶ συχνὰ ἀφανίζονται. Δὲν ἦσαν παλαιότερα ὅλα καλὰ, οὕτε λίαν οὕτε μετρίως, τὰ πράγματα στὸ χῶρο τῆς δημοσιογραφίας καὶ τῶν γραμμάτων μας. Πάντα ἄνθιζαν καὶ στὸ χῶρο αὐτὸ οἱ μικρότητες καὶ οἱ φαυλότητες. Δὲν ἦσαν, ὅμως, αὐτὲς ποὺ ἔδιναν τὸν τόνο. Ὑπῆρχαν τὰ «ἱερὰ τέρατα» καὶ στὴ λογοτεχνία καὶ στὴ δημοσιογραφία, ποὺ διαμόρφωναν αὐτὴ ἐν πολλοῖς τὸ πνευματικὸ, πολιτικὸ καὶ κοινωνικὸ μας ἦθος. Σήμερα δυστυχῶς, ἀντὶ γιὰ ἱερὰ τέρατα, διαθέτουμε… τερατάκια! Κι ἔτσι ἡ ζωὴ μας γίνεται ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τερατώδης.
Ἡ σαχλολογία ἔχει ὑποκαταστήσει τὴν ἐπιχειρηματολογία. Τὸ ἐπιχείρημα θέλει σκέψη, θέλει στοχασμό, ἀντίθετα ἡ ἀβελτηρία (=ἀνοησία) καὶ ἡ ἀδολεσχία (=ἀκράτεια λόγου) ἀρκοῦνται στὴν ἀναισχυντία. Ἡ ὀξυφωνία καὶ ἡ παραβίαση τῶν κανόνων εὐπρεπείας ἔχει ἀπομακρύνει ἀπὸ τὰ ΜΜΕ πολλοὺς σοβαροὺς συζητητὲς ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ὑποδείξουν στὸ κοινό, καὶ στοὺς πολιτικοὺς φυσικὰ, λύσεις σὲ πολλὰ καὶ χρόνια προβλήματα. Ἐκτὸς καὶ ἄν κάποιοι, ἀντὶ γιὰ λύσεις προτιμοῦν τὶς διαλύσεις. Ἔτσι, ἡ τερατολογία καὶ ἡ τερατοπραξία κυριαρχοῦν στὴν κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ μας συμπεριφορά. «Τὰ τέρατα καὶ σημεῖα» εἶναι τοῦ συρμοῦ, ἔστω κι ἄν ἐνέχουν τὸν κίνδυνο τοῦ διασυρμοῦ. Ὡστόσο, ὑπάρχουν ἄνθρωποι στοχαστικοὶ, ποὺ χωρὶς νὰ γίνονται μὲ τὸ θόρυβο γνωστοί, σπέρνουν μὲ τὸν τρόπο του καθένας κάποιους κόκκους εὐαισθησίας. Πρὸ καιροῦ μοῦ προσφέρθηκε ἀπὸ ἕναν ἄγνωστο ὥς τὴ στιγμὴ τῆς προσφορᾶς μιὰ ποιητικὴ συλλογὴ. Ἡ ποίηση γιὰ πολλοὺς ἔχει γίνει ἄμυνα ἔναντι τῆς φθορᾶς. Ὁ ποιητὴς λέγεται Γιῶργος Κιουρτίδης καὶ κατάγεται ἀπὸ τὸ ἀγαπημένο μου Διδυμότειχο. Μὲ μαγνήτισε ὁ τίτλος τῆς ποιητικῆς συλλογῆς: «Ὕσσωπος». Χαιρέτισα τὴ λέξη, ὅπως χαιρετᾶμε παλιὸ ἀγαπημένο φίλο. Ὕσσωπος εἶναι ἕνα εἶδους ἀρωματικοῦ φυτοῦ, φρυγανῶδες, ποὺ χρησίμευε κάποτε σὰν σάρωθρο γιὰ καθαρισμό. Τὴ λέξη συναντᾶμε στον 50ό ψαλμό: «Ραντιεῖς, μὲ ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι». Θὰ σταθῶ σὲ λίγους στίχους: «Πίσω της…/τὸν ἴδιο ἦχο ἀφήνει πάντοτε πάντοτε μιὰ σφαῖρα./εἴτε τὴ ρίξεις στὸ κορμὶ, εἴτε στὸν ἀέρα/. Ἡ διαφορὰ τους… ἕνα δάκρυ»! Στίχος χρήσιμος γιὰ τὴν ἄγνωμη νεολαία μας ποὺ ἀγνοεῖ ὅτι ἡ σφαῖρα εἶναι ἐκλεκτικὴ: ἀρέσκεται στὴ νεανικὴ σάρκα!
Ὁ ἴδιος ποιητὴς σὲ ἄλλο ποίημα, σὰν νὰ ἀπευθύνονται στὴ νέα γενιὰ, λέει συμβουλευτικὰ: «Ἄν ὁ Θεὸς σὲ διάλεξε,/ἐσὺ/γιατὶ νὰ μὴν παλέψεις;». Ὁ τόπος μας γιὰ νὰ σωθεῖ, χρειάζεται ἕνα «καινούργιο πάλεμα σὲ μαρμαρένια ἁλώνια». Ἀλλὰ τὸ πάλεμα, γιὰ νὰ δώσει καλὸ ἀποτέλεσμα, χρειάζεται ἁλώνι καθαρὸ, ὄχι λοῦμπα μὲ βοῦρκο. Χρέος μας εἶναι νὰ κάνουμε, μὲ ὅ,τι μέσο μποροῦμε, μιὰ πολιτικὴ ὑσσώπου. Νὰ ραντίσουμε, νὰ ἐξαγνίσουμε καὶ νὰ καθαρίσουμε τὸν τόπο ἀπὸ κάθε λογῆς βρομιὰ. Νά φύγει ὁ ρύπος ἀπὸ τὴ ζωὴ μας. Καὶ τότε θὰ ξανανθίσει τὸ χαμόγελο στὰ χείλη μας. Μὲ μιὰ πολιτικὴ ὑσσώπου θὰ φύγουν οἱ καλικάντζαροι ποὺ μουντζουρώνουν τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν καὶ τῶν ἐγγονιῶν μας.
www.sarantoskargakos.gr
