ΜΕ ΤΟΝ ΕΚΛΙΠΟΝΤΑ Γεράσιμο (Μάκη) Αρσένη είχαμε στο παρελθόν ατέρμονες συζητήσεις για την οικονομία και την πολιτική και όταν ήταν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (1982-1984) και όταν ήταν υπουργός Εθνικής Οικονομίας (1982-1985) και Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών (1984-1985), δηλαδή «τσάρος» της οικονομίας, όπως έλεγαν τότε, και πάντα με εντυπωσίαζε με τη κοφτερή του οικονομική και πολιτική σκέψη.
Όμως, περισσότερο με γοήτευσε με τις επισημάνσεις του κατά την παρουσίαση στη Στοά του Βιβλίου το 2002, μαζί με τον πρώην πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον τότε πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο, με συντονιστή το συνάδελφο και τότε βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Πάνο Παναγιωτόπουλο, του βιβλίου μου «Η μεγάλη φούσκα της οικονομίας, 1981 – 2001». Κατά την παρουσίαση αυτή, ο Γεράσιμος Αρσένης (μίλησε πρώτος) και ήταν καταιγιστικός αναφερόμενος στις εξελίξεις της ελληνικής οικονομίας μετά το 1981 και ιδιαίτερα στην περίοδο ευθύνης του ως υπουργού Εθνικής Οικονομίας. Ως μεταθανάτια προσφορά επισημαίνω μερικά από τα πάμπολλα που είπε στην εκτενή τότε αυτή ομιλία του:
-«Εγώ πιστεύω ότι πίσω από το πολιτικό δράμα και πίσω από τις οικονομικές εξελίξεις 1981 – 2001 κρύβεται μια βασική αντιπαράθεση δύο πολιτισμικών παραδόσεων στην Ελλάδα. Η μια πολιτισμική παράδοση αναχρονιστική, αλλά για να αποφύγω φορτισμένες λέξεις ας την πούμε παραδοσιακή κουλτούρα, είναι η κουλτούρα εκείνη η οποία δεν θέλει ανοιχτούς ορίζοντες. Φοβάται το καινούριο, φοβάται την αβεβαιότητα, θέλει το κεκτημένο και θέλει πάντοτε και την προστασία ενός κράτους, της πολιτείας, και ζητά πάντοτε μια αντισταθμιστική δικαιοσύνη για τις αδικίες που έχουν γίνει σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Αυτή η αναχρονιστική, ας την πούμε παραδοσιακή κουλτούρα, η οποία βασικά είναι αντίθετη στην έννοια της αλλαγής και των μεταρρυθμίσεων, είναι διάχυτη. Υπάρχει σε όλες τις κοινωνικές ομάδες. Είναι μέσα στους αγρότες, είναι μέσα στους εργαζόμενους, είναι μέσα στους συνταξιούχους, βρίσκεται στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, αλλά βρίσκεται και σε μεγάλους βιομηχάνους και επιχειρηματίες της 10ετίας του ’60, του ’70 και του ’80. Είναι οι δυνάμεις αυτές οι οποίες κατά κάποιο τρόπο αντιστάθηκαν και αντιστέκονται σε βασικές δομικές αλλαγές της οικονομίας και της κοινωνίας. Και αυτές οι δυνάμεις δεν βρίσκονται μόνο σε ένα κόμμα, βρίσκονται σε όλα τα κόμματα από τη δεξιά μέχρι την αριστερά. Είναι η μάχη μέσα στα κόμματα ανάμεσα σε αυτές τις δυνάμεις και στην άλλη κουλτούρα για την οποία θα μιλήσω τώρα, τη μεταρρυθμιστική που διακρίνει το δράμα της πορείας 1981 – 2001. Ποια είναι η άλλη κουλτούρα; Είναι η κουλτούρα η μεταρρυθμιστική, είναι οι κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες έχουν αποδεχτεί ότι ο τόπος αυτός έπρεπε να αλλάξει και πρέπει να αλλάξει. Ότι πρέπει η οικονομία να μπει σε μια άλλη βάση, σε βάση ανταγωνιστική, ότι πρέπει η κοινωνία να αναπτυχθεί ποιοτικά, ότι πρέπει να υπάρξει μια βαθύτατη δημοκρατία με κοινωνική αλληλεγγύη και για να γίνουν αυτά έπρεπε να αλλάξουν οι δομές άρα και να αλλάξουν και οι κοινωνικές και οι οικονομικές ισορροπίες πολύ ριζικά..»
Αλλά, αξίζει, ως μνημόσυνο στον εκλιπόντα, να συνεχίσουμε στο επόμενο σχόλιό μας.
