Τα πράγματα στη Βόρεια Μακεδονία είναι εξαιρετικά απλά: από
την μία, υπάρχει η «πληγωμένη» και υπό αμφισβήτηση κυβέρνηση
του Σοσιαλδημοκράτη Ζόραν Ζάεφ, που συνομολόγησε με τον τότε
ομόλογό του, Αλέξη Τσίπρα, τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Ο Ζάεφ άλλαξε το συνταγματικό όνομα του κράτους του, «ξήλωσε» όλες
τις επιγραφές που παρέπεμπαν στην αρχαία μακεδονική
κληρονομιά, άλλαξε ταμπέλες σε δρόμους και οδούς που
παρέπεμπαν στον Μέγα Αλέξανδρο, τον Φίλιππο κτλ και έχει ρητά
υπογράψει ότι δεν διεκδικεί τίποτα από την συγκεκριμένη ιστορική
περίοδο.
Στον αντίποδα, το εθνικιστικό VMRO έχει έναν αρχηγό που λέει ότι
«δε θα μιλήσει ποτέ για Βόρεια Μακεδονία», αντιτίθεται στη
Συμφωνία των Πρεσπών και η πλειονότητα των στελεχών του,
που αποτελούν πολιτικά τέκνα του αλήστου μνήμης διεφθαρμένου
πρώην πρωθυπουργού Νίκολα Γκρουέφσκι, ομνύουν στην…
υποτιθέμενη ιδιότητά τους ως «απογόνων» του Μεγάλου
Αλεξάνδρου.
Αυτοπροσδιορίζονται σαν «Μακεδόνες», θεωρούν
εαυτούς ευθείς απογόνους των αρχαίων Μακεδόνων και στους
κόλπους τους επικρατούν πλείστες όσες αλυτρωτικές θεωρίες.
Αυτονοήτως, αλλά και επειδή η στήλη έχει σε μεγάλη εκτίμηση την
αναλυτική ικανότητα και την ευφυία των αναγνωστών και
αναγνωστριών της, δε θα αναλυθεί περαιτέρω ποιοι μας συμφέρει
να έχουν το πάνω χέρι στο πολιτικό σκηνικό της γείτονος.
Ωστόσο, ο μετριοπαθής και συνεπής Ζάεφ έχει πολιτικό πρόβλημα. Εντάξει,
κατάφερε να βάλει την χώρα του στο ΝΑΤΟ, όμως, οι πολίτες της
Βόρειας Μακεδονίας κουράστηκαν να περιμένουν να βαδίσουν
στον δρόμο της ένταξης στην Ε.Ε.
Και, ταυτοχρόνως, βλέπουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει μία κυβέρνηση εξαιρετικά «απρόθυμη» να
συνεχίσει την εφαρμογή της Συμφωνίας. Με άλλα λόγια, η ως
τώρα απροθυμία του Κυριάκου Μητσοτάκη και η αμηχανία του να
έρθει αντιμέτωπος με τα παχιά προεκλογικά του λόγια και την
Κοινοβουλευτική του Ομάδα, είναι σαφές ότι έχει ήδη προκαλέσει
πολιτικά προβλήματα στην κυβέρνηση Ζάεφ, βοηθώντας να «αναθαρρήσει» και να εμφανίζεται «δικαιωμένος» ο Μίτσκοτσκι
του VMRO.
Σαν να μην έφτανε αυτό, τώρα που ο Ζάεφ βρίσκεται στην πιο
σοβαρή καμπή της πολιτικής του πορείας, η Αθήνα φαίνεται εκ
νέου να μην καταλαβαίνει ποιο είναι το συμφέρον της στην
περιοχή.
Πριν καν πέσει η κυβέρνηση του ενός εκ των δύο
«αρχιτεκτόνων» της επίλυσης του Μακεδονικού, το υπουργείο
Εξωτερικών δια επίσημων χειλέων έσπευσε να υπονοήσει την
επαναφορά της απειλής το «βέτο» στην ενταξιακή πορεία της
γείτονος, κάνοντας τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα και παίζοντας
με τα νεύρα και την υπομονή των Βορειομακεδόνων.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έφτασε στο σημείο να
κομπάσει για την «επιλογή» του πρωθυπουργού να μην κυρωθούν
τα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία, που
απορρέουν από την Συμφωνία των Πρεσπών.
«Συνιστούν έναν μηχανισμό ελέγχου ορθής εφαρμογής της Συμφωνίας των
Πρεσπών», επιχειρηματολόγησε ο Γιάννης Οικονόμου,
περιγράφοντας μία συμβατική και αυτονόητη υποχρέωση της
Ελλάδας -που αναβάλλει επί δύο έτη- ως υπό αίρεση πολιτική
επιλογή και όχι ως αυτόματη εφαρμογή μίας υπογραφείσης
συμφωνίας που δεσμεύει τη χώρα.
Προφανώς, όταν η κυβέρνηση μιλάει για την «πλήρη εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών»,
έχει μία περίεργη αντίληψη για τις διμερείς συμφωνίες: πιστεύει,
δηλαδή, ότι σε μία συμφωνία, ο αντισυμβαλλόμενος έχει μόνο
υποχρεώσεις και η Ελλάδα μόνο δικαιώματα.
Μόνο που τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα. Και η κατάσταση στα Βαλκάνια
είναι εξαιρετικά ρευστή και επικίνδυνη για να αντιμετωπίσουμε
αυτές τις γελοίες παραδοξότητες με το χιούμορ και την ειρωνεία
που θα τούς έπρεπε σε άλλη περίπτωση.
