Να ξεκαθαρΙσουμε εξ αρχής ότι θεωρούμε κάθε συνεισφορά στην ιστορική έρευνα, εξαιρετικά χρήσιμη, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από πρόσωπα, που έτυχε να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτά.
Απ` αυτή την άποψη, η μαρτυρία του τέως βασιλιά, είναι καλοδεχούμενη, ιδιαίτερα για τους εξ ημών φιλίστορες. Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, πως μια προσωπική μαρτυρία, οιονεί αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, περιέχει εξ ορισμού το στοιχείο του υποκειμενισμού. Εχουμε, άλλωστε, ανάλογη εμπειρία από ανάλογα εγχειρήματα, όπως τη 12τομη αυτοβιογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή τη, λιγότερο φιλόδοξη, αντίστοιχη προσπάθεια του Κώστα Σημίτη. Τα πράγματα, εν προκειμένω, γίνονται πιο περίπλοκα, όταν, η επιλογή του χρόνου, για την «εξομολογητική» εξιστόρηση του τέως βασιλιά, συνδέεται με έντονη φημολογία, για πρόθεση του ίδιου ή μέλους της οικογένειας του, να αναλάβει ενεργό ή και ηγετικό ρόλο, στην πολιτική μας ζωή. Εδώ που τα λέμε, η ρευστότητα του πολιτικού συστήματος και η προφανής ανεπάρκεια των ηγεσιών, ειδικά στο χώρο της αντιπολίτευσης, επιτρέπει και στην «κουτσή Μαρία» να διεκδικεί ρόλο «Μεσσία». Η πρωτοφανής, άλλωστε, απήχηση του αυτοβιογραφικού πονήματος, αποδεικνύει του λόγου το αληθές, δείχνοντας και την απόγνωση της κοινής γνώμης, που αναζητά «σωτηρία», ακόμη και σε μέχρι πρότινος «αποδιοπομπαίους τράγους».
Θεμιτές και οι φιλοδοξίες, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς, αλλά, όταν για την εξυπηρέτηση τους χρησιμοποιείται η ιστορική έρευνα, ως πρόσχημα ή «εργαλείο» εξυπηρέτησης σκοπιμοτήτων του παρόντος, τότε τα πράγματα περιπλέκονται επικίνδυνα. Διότι εδώ, δεν έχουμε καν την υποκειμενική εκδοχή, των γεγονότων ή, έστω, την προσπάθεια εξωραϊσμού του ρόλου, του αυτοβιογραφούμενου, αλλά την προσαρμογή των ιστορικών γεγονότων, στα μέτρα των τωρινών του φιλοδοξιών και στόχων. Μας έκανε, επί παραδείγματι, εντύπωση, στο «γαλαζοαίματο ιστορικό ανάγνωσμα», η προσπάθεια, από τον πρώτο κιόλας τόμο, όχι μόνο να εξαρθεί η θετική, διαχρονικά, συνεισφορά της Βασιλείας και δη της συγκεκριμένης δυναστείας και της καλοκαγαθίας των φυσικών εκπροσώπων της, αλλά και η επίμονη προσπάθεια, να διαβληθούν οι πολιτικές προσωπικότητες, όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο ΚωνσταντίνοςΚαραμανλής, που, με διαφορετικούς όρους, βρέθηκαν απέναντι στο Θρόνο και συνέβαλαν στην απαξίωση και, εν τέλει, την έκπτωση της δυναστείας και του ίδιου του Κωνσταντίνου, εμφανιζόμενοι ως πρόσωπα με χαλαρή ηθική, αυξημένο αμοραλισμό και αδιαφορία, το λιγότερο, για το δημόσιο χρήμα. Σε αντίθεση, προφανώς, με τους «αμέμπτου ηθικής» βασιλείς, χωρίς δυνατότητα αντιλόγου φυσικά… Καλά, λοιπόν, τα ιστορικά αναγνώσματα, αλλά να διακρίνουμε την ιστορία, από την κακότεχνη και κακόβουλη προπαγάνδα.
