Το ελληνικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, γνωστό ως Μνημόνιο (1,2,3) θα περάσει στην Ιστορία, ως το μοναδικό παράδειγμα, σε παγκόσμια κλίμακα, όπου, ενώ συνομολογείται από όλες τις πλευρές, με πρωτοστατούντες τους ίδιους τους δημιουργούς του, ότι ήταν εξ αρχής λάθος, που οδηγεί στην αποτυχία, εν τούτοις όλοι, επιμένουν στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του. Μετά, μάλιστα, τα όσα είπε η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το «ευαγές ίδρυμα» της Ουάσιγκτον, ενισχυμένο προφανώς μετά και τις τελευταίες εξελίξεις, φαίνεται να αίρει ακόμη και την, έστω λεκτική, παραδοχή του δικού του λάθους, σχετικά με τους περίφημους «δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές». Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η κ. Λαγκάρντ, μας είπε «κατάμουτρα», ότι, εν τέλει, φταίνε οι ελληνικές κυβερνήσεις, που δε δέχονται, μέχρι σήμερα, να αναλάβουν την «ιδιοκτησία του προγράμματος»! Κατ` αρχήν, ούτε αυτό ισχύει, ως προς τις προηγούμενες κυβερνήσεις και, ειδικά, την απελθούσα συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, που είχε αναλάβει την περίφημη «ιδιοκτησία», με ρητές, επίσημες, γραπτές δεσμεύσεις, τόσο του πρώην πρωθυπουργού, όσο και του πρώην αντιπροέδρου. Αλλά, ανεξάρτητα απ` αυτό, η τυχόν «ανάληψη ιδιοκτησίας», αίρει τη «δομική αστοχία» του προγράμματος, σύμφωνα με την ευθεία αναγνώριση (περισσότερες, μάλιστα, της μιας φοράς) του ίδιου του Ταμείου; Ομολογούμε, πως, τέτοιος απροκάλυπτος κυνισμός, μας ξεπερνά. Δηλαδή, κατά τη λογική του Ταμείου, εκφρασμένη από την ίδια τη γενική του διευθύντρια, το πρόβλημα δεν έγκειται στην ίδια τη λανθασμένη δομή και φιλοσοφία του προγράμματος, αλλά στο ποιος θα χρεωθεί την εγγενή αποτυχία! Στο τέλος, θα μας πουν, σύμφωνα με το γνωστό τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, ότι «φταίει ο Χατζηπετρής». Κι αυτή είναι, επαναλαμβάνουμε, η συνολική αντίληψη του Ταμείου και όχι μόνο κάποιου προσώπου, εν προκειμένω του «κακού» κου. Τόμσεν. Αλλά δεν είναι λογική, μόνο, του Ταμείου, αφού ανάλογη άποψη, με αντίστοιχο κυνισμό, εξέφρασε και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, κατηγορώντας την Αθήνα, ότι δεν είναι συνεπής, στην εφαρμογή ενός, κατά γενική παραδοχή, ανεφάρμοστου προγράμματος! Πρόκειται, όπως ο καθείς αντιλαμβάνεται, για τον απόλυτο παραλογισμό, που, ατυχώς, επαναλαμβάνεται και στο πλαίσιο του νέου Μνημονίου και της πρώτης αξιολόγησης του. Ποιος, επί παραδείγματι, πιστεύει ότι η επιβολή νέων φόρων, θα αποδώσει τα αναμενόμενα έσοδα, όταν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές αυξήθηκαν κατά 2 δις μόνο το τελευταίο δίμηνο;
