Τα λέμε όλα αυτά, διότι η φοροεισπρακτική δαγκάνη έχει ήδη «γραπώσει» όλες τις πηγές εσόδων, όπως είναι το οποιοδήποτε κινητό και ακίνητο, οποιοδήποτε υγρό ή αέριο, οποιαδήποτε… εισπνοή ή εκπνοή! Αυτή η ολοένα εντεινόμενη απίθανη ευρηματικότητα στη συλλογή φόρων μού θύμισε μια ιστορία με τα… σπίρτα του ελληνικού Μονοπωλίου. Όπως μού έλεγε ένας υπουργός (δεν θυμάμαι το όνομά του), ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής ζήτησε από τον υπουργό του των Οικονομικών να τού παρουσιάσει μιαν «ανώδυνη» πρόταση για αύξηση των εσόδων στο προσεχές υπουργικό συμβούλιο. Όπερ και εγένετο! Η πρόταση συνίστατο στη μείωση του περιεχομένου του κουτιού κατά… δέκα σπίρτα! Με τον «ισοδύναμο» αυτόν τρόπο, όπως εξήγησε ο τότε υπουργός Οικονομικών, το Δημόσιο θα εξασφαλίζει σημαντικά ποσά εσόδων χωρίς να το καταλάβει… κανείς!
Θυμήθηκα όμως ότι πριιν από 114 ακριβώς χρόνια, η Ελλάδα υπέστη, με την έγκριση της Βουλής, την πρώτη, μετά την ανεξαρτησία, εθνική ταπείνωση: Ψηφίσθηκε στη Βουλή ο Νόμος ΒΦΙΘ για τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, ο οποίος άρχισε να εφαρμόζεται από τις 28 Απριλίου του 1898 και διήρκεσε έως το 1978, δηλαδή 80 ολόκληρα χρόνια.
Σημειώνεται ότι η πρώτη απόφαση της Εξαμελούς Επιτροπής και της Διεθνούς Επιτροπής Ελέγχου, που ανέλαβε την οικονομική διοίκηση της Ελλάδας στις 28 Απριλίου 1898, στο πλαίσιο του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, ήταν να χρησιμοποιήσει τις βασικότερες μονοπωλιακές πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας για την εξόφληση του χρέους, όπως τα κρατικά μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σμύριδος, σιγαροχάρτου.
Πω,πω, πώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ως… φάρσα, όπως έλεγε ο Μαρξ…
