Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην κυβέρνηση και οι «γνωστοί-άγνωστοι» μιλούσαν καθημερινά για την «υπερφορολόγηση» και το «ξεζούμισμα της μεσαίας τάξης» (σ.σ. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν μικρές οι φορολογικές επιβαρύνσεις επί ΣΥΡΙΖΑ…), ξεκίνησε μία μόδα: το περίφημο ΚΕΦΙΜ, το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών, μας ενημέρωνε κάθε χρόνο πόσες… ημέρες «δουλεύουμε για το κράτος».
Τότε, αυτή η ετήσια έκθεση γινόταν πρώτο θέμα σε όλα τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ, παρά την προφανή αντιεπιστημονικότητά της, καθώς τέτοιο μέγεθος, δηλαδή «πόσες μέρες δουλεύουμε για το κράτος» δεν υπάρχει. Όμως, το ζήτημα ήταν να στηριχθεί η κλασική επιχειρηματολογία για τον ΣΥΡΙΖΑ που «υπερφορολογεί» και το κράτος που «έχει γίνει συνέταιρός μας».
Φέτος, δημοσιεύθηκε η ίδια έκθεση, που έδειξε ότι «δουλεύουμε για το κράτος» 179 ημέρες. Βεβαίως, αυτή τη φορά δεν έτυχε της ίδιας προβολής, καθώς αυτή τη φορά το «κράτος» είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη και όχι οι ΣΥΡΙΖΑίοι. Αφήστε που το ΚΕΦΙΜ αποτελείται από επιστήμονες που οι περισσότεροι εξ αυτών αποτελούν σταθερούς συνομιλητές και συμβουλάτορες του πρωθυπουργού και άλλων κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών.
Το ενδιαφέρον, βεβαίως, είναι ότι στη ίδια έκθεση δεν αναφέρεται πόσες λιγότερες μέρες θα «δουλεύαμε για το κράτος», αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μειώσει τη φορολογία επί των κερδών των επιχειρήσεων και των μερισμάτων ή τον ΕΝΦΙΑ για τους τυχερούς που κατέχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ. Επίσης, με δεδομένο ότι ειδικά φέτος, αυτό το «κράτος» δεν είναι ένα απρόσωπο «τέρας» που ρουφάει τον κόπο των εργαζομένων με το μπουρί της σόμπας, αλλά είναι οι υγειονομικοί στα νοσοκομεία που σώζουν ζωές ή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που έχουν βγάλει τα μάτια τους προσπαθώντας με την τηλεκπαίδευση να μορφώσουν τα παιδιά μας, η επιχειρηματολογία «πόσες μέρες δουλεύουμε για το κράτος» δεν είναι απλώς προβληματική και αντιεπιστημονική, είναι χυδαία.
Και, βεβαίως, η στήλη είναι βέβαιη πως το ΚΕΦΙΜ γράφει και λέει όσα λέει χωρίς να χρηματοδοτείται έστω με ένα ευρώ από το κράτος. Στην αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή έχουμε να κάνουμε πάλι με κρατικοδίαιτους φιλελεύθερους που δουλεύουμε και γι’ αυτούς κάποιον χρόνο απ’ αυτές τις 179 ημέρες, τότε η χυδαιότητα θα έχει φτάσει σε άλλα επίπεδα. Σε επίπεδα που δεν θέλουμε καν να σκεφτούμε.
