Το θέαμα του κυρίου Μητσοτάκη, στην επετειακή εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, ήταν θλιβερό αλλά παράλληλα εξέπεμπε κι ένα πολύ επικίνδυνο μήνυμα, όχι μόνο για τον τόπο αλλά και ευρύτερα, για την «ευρωπαϊκή ιδέα», στην οποία, υποτίθεται, ότι ομνύει.
Το θέαμα του ήταν θλιβερό γιατί σε σύγκριση με τους εκπροσώπους των Ευρωπαϊκών θεσμών, που έκαναν παρεμβάσεις, εκείνος απέπνεε τον αέρα όχι ενός πρωθυπουργού που ενώνει όλους τους Έλληνες αλλά που έχει επιλέξει να διχάσει. Τα λόγια του θύμιζαν περισσότερο δεξιό κομματάρχη της ΕΡΕ παρά, αυτό που δήθεν πρεσβεύει – έναν εκσυγχρονιστή, νέο πολιτικό. Η ομιλία του ήταν περισσότερο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την Αριστερά που «τόλμησε» να γίνει κυβέρνηση, το «σκοτεινό 2015». Η δε υιοθέτηση του δόγματος των «δύο άκρων» μάλλον ως μήνυμα κατευνασμού προς τον κ. Σαμαρά που μπορεί να εκληφθεί. Όπως και να είναι, την Πέμπτη το βράδυ ο κ. Μητσοτάκης έδειξε ότι έχει κάνει τις πολιτικές του επιλογές. Όσο κι αν επιχείρησε να μπερδέψει τα χαρτιά, ότι δήθεν αυτός είναι με τις δυνάμεις της προόδου, το μήνυμα που έστελνε παρέπεμπε στην εμφυλιοπολεμική, ρεβανσιστική Δεξιά. Για το λόγο αυτό το μήνυμα του ήταν και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Γιατί είναι βαθιά τοξικό, ακριβώς στον αντίποδα αυτού που χρειάζεται σήμερα ο τόπος. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι ένας διχαστικός πρωθυπουργός που με τον ακραίο λόγο του, εκθέτει τη χώρα.
Για μία ακόμη φορά, ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να προτάξει το κομματικό συμφέρον σε βάρος του τόπου -όπως άλλωστε είχε κάνει και παλιότερα εγκαλώντας τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ότι δήθεν αντάλλαξε τις συντάξεις με τη συμφωνία των Πρεσπών. Επιβεβαίωσε ότι είναι ο άνθρωπος των ελίτ, των ισχυρών, εκείνος που δεκάρα δεν δίνει για τις ανάγκες των πολλών. Τώρα πλέον δεν αισθάνεται καν την ανάγκη να υποκριθεί… Φόρα παρτίδα ο κυνισμός του!
