Αν θέλει κάποιος να καταλάβει γιατί το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς είναι, το λιγότερο, μετέωρο, δεν έχει παρά να διαβάσει τη συνέντευξη του Γιώργου Φλωρίδη στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
Ξεχωρίζουμε τη συγκεκριμένη συνέντευξη, όχι μόνο γιατί ο πρώην υπουργός, φέρεται να διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στις σχετικές διεργασίες, αλλά και γιατί το περιεχόμενο των όσων λέει, κάθε άλλο παρά προσωπικές και περιθωριακές απόψεις απεικονίζει. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα, καθώς φαίνεται πως πολλοί απ’ όσους αυτοπροβάλλονται ως εκφραστές της «νέας Σοσιαλδημοκρατίας» μάλλον βρίσκονται αλλού. Απόδειξη, τα όσα λέει ο κ. Φλωρίδης.
Κατ’ αρχήν, σε σχέση με το Μνημόνιο, ο άλλοτε υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη, είναι απολύτως κατηγορηματικός: «Το πρόβλημα είναι δικό μας». Ετσι σκέτα και απλά. Ούτε ψήγμα κριτικής, προς την πλευρά των δανειστών, όταν ακόμη και οι τελευταίοι ομολογούν το λάθος της «συνταγής», αυτής καθαυτής. Εκεί, όμως, που ο «σοσιαλδημοκράτης» κ. Φλωρίδης, μας μπερδεύει τελείως, είναι όταν καλείται να τοποθετηθεί για το τι σηματοδοτεί πολιτικά η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην ηγεσία της ΝΔ. Σύμφωνα με τον κ. Φλωρίδη, «η εκλογή Μητσοτάκη έχει ευρύτερες πολιτικές επιδράσεις», καθώς «ορίζει εκ νέου τη διαιρετική τομή ανάμεσα στο μεταρρυθμιστικό πνεύμα και στον λαϊκισμό».
Απλώς, «η μεταρρυθμιστική διάθεση του κ. Μητσοτάκη θα κριθεί στο χρόνο». Για να μη μείνει αμφιβολία, όμως, πρόκειται για «αλλαγή ηγεσίας της ΝΔ σε κεντρώα κατεύθυνση»! Από πότε, άραγε, ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός, που ποτέ δεν έκρυψε ο πρόεδρος της ΝΔ, είναι κεντρώα επιλογή. Αραγε, οι τυφλές απολύσεις στο Δημόσιο, η περικοπή συντάξεων, η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η «εργασιακή ζούγκλα» συνιστούν την επιτομή της «κεντρώας» αντίληψης; Και όλα αυτά, πως συμβαδίζουν με το εγχείρημα συγκρότησης «μιας σοβαρής σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής δύναμης», κατά τη διατύπωση του ίδιου του κ. Φλωρίδη; Προφανώς, από το γεγονός, πως, όχι μόνο το δίπολο Σοσιαλδημοκρατία-Φιλελευθερισμός, αλλά και «τα παράγωγα σχήματα τους», δηλαδή Δεξιά-Αριστερά, «δε μπορούν ν’ απαντήσουν στα σύνθετα προβλήματα της εποχής». Όχι πως τελειώνουν οι ιδεολογίες (άπαγε της βλασφημίας), αλλά «οι νέες ιδεολογικές διαμορφώσεις είναι υπό αναζήτηση». Αραγε, σε σχέση με τη Σοσιαλδημοκρατία, για την οποία, υποτίθεται ότι αγωνίζεται ο κ. Φλωρίδης, είναι τόσο ευρύχωρη η νέα αντίληψη, ώστε να χωράει τον κ. Χατζηδάκη, αλλά και τον κ. Γεωργιάδη;
