Καθε μέρα και περισσότερο, οι άνθρωποι (άνδρες και γυναίκες) που χειρίζονται τις τύχες του Ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος, επιβεβαιώνουν με τη στάση τους, την αξία του γνωστού συνθήματος «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», στην ευρωπαϊκή του εκδοχή.
Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, όπου ο, στα όρια της αυτοκαταστροφής, τρόπος αντιμετώπισης της, οδηγεί σε διαλυτικά και, εν πολλοίς, ανεξέλεγκτα φαινόμενα (δείτε τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Πορτογαλία), αλλά έρχεται και η προσφυγική κρίση, για να καταδείξει ότι η Ευρώπη των Μέρκελ-Γιούνκερ-Ολάντ, δεν έχει την παραμικρή αναφορά, όχι μόνο στην «ιδρυτική» Ευρώπη των Σουμάν-Μονέ, αλλά ούτε καν στην Ευρώπη των περασμένων δεκαετιών, των Μιτεράν-Κολ-Ντελόρ. Δεν εννοούμε, προς άρση παρεξηγήσεων, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, το προηγούμενο διάστημα, ή η ΕΟΚ, θύμιζαν την «Παρισινή Κομμούνα». Πάντα ήταν ένας χώρος ανάπτυξης του ισχύοντος, καπιταλιστικού συστήματος, με εγγενές το στοιχείο της άνισης κατανομής πλούτου και ισχύος. Όμως, τουλάχιστον, τα προηγούμενα χρόνια, με κορύφωση στις δεκαετίες του `70 και `80, με ιδεολογική ηγεμονία (για να αντλούμε και τα αναγκαία διδάγματα) της Σοσιαλδημοκρατίας, είχε γίνει αποδεκτή η αρχή του «κοινωνικού κράτους» (welfare state), βάσει της οποίας εφαρμοζόταν μια σχετική, έστω, διάχυση της υπάρχουσας, τότε, ευημερίας, με κάποια αναδιανομή πόρων, αλλά και με εκτεταμένη εφαρμογή της αρχής της αλληλεγγύης.
Είναι αυτή, ακριβώς, η αρχή της αλληλεγγύης, που έχει ολοσχερώς καταργηθεί , αποτυπώνοντας αυτήν ακριβώς τη μετάλλαξη της Ευρώπης, σε μια περιοχή εγκαθίδρυσης μιας ιδιότυπης αποικιοκρατίας, με φεουδαρχικά χαρακτηριστικά. Η ελπίδα, που γεννήθηκε σε ορισμένους, ότι η προσφυγική κρίση, με την έντονη ανθρωπιστική διάσταση, θα συνεπέφερε μια μικρή, έστω, ρωγμή, στην «πρωσική» αντίληψη, με την οποία έχει δομηθεί η σημερινή Ευρώπη, κράτησε πολύ λίγο. Ετσι, οι υποσχέσεις για βοήθεια προς τις χώρες του Μεσογειακού Νότου, με «αιχμή του δόρατος», την Ελλάδα και την Ιταλία, με αναλογική κατανομή των προσφυγικών ροών και, μερική ή ολική, κατάργηση του «Δουβλίνο 2», αναιρέθηκαν πριν «αλέκτωρ λαλήσαι». Όχι μόνο μένει το «Δουβλίνο 2», που σημαίνει ότι κλείνουν ερμητικά οι πόρτες του πλούσιου Βορρά, επιβαρύνοντας αποκλειστικά τις χώρες «πρώτης υποδοχής». Σα να μην έφτανε αυτό, μας ζητάνε, χωρίς αιδώ, να εκχωρήσουμε εθνική κυριαρχία, καθιστώντας το Αιγαίο πεδίο συνεκμετάλλευσης με την Τουρκία, στο όνομα της ανάσχεσης των προσφυγικών ροών! Αλήθεια, νομίζουν ότι μπορεί να έχει μέλλον μια τέτοια Ευρώπη;
