Μένουμε, για μιαν ακόμη φορά, πίσω στις ημέρες εκείνες γύρω-τριγύρω από το Eurogroup της 9ης Μαΐου. Κι ας κύλησε ο χρόνος, κι ας φάνηκε ότι τα συμφωνημένα είναι “συμφωνημένα”, ενώ η ουσία πάει παραπέρα.
Μένουμε σ’ εκείνες τις ημέρες διότι –ό,τι κι αν ακολουθήσει– θαρρούμε ότι εκεί, και στο κυρίως Eurogroup και στις συμφωνίες παρασκηνίου που αποτυπώθηκαν (παράδειγμα: η Ελλάδα δέχθηκε να accommodate, να βολέψει τις πολιτικές ανάγκες του Γερμανικού πολιτικού συστήματος –πείτε: του ίδιου του Βόλφι Σώϋμπλε!–, δηλαδή να σπρωχτεί για μέχρι μετά τις Γερμανικές εκλογές του 2017 η “τελική” προσέγγιση της ελάφρυνσης του Ελληνικού χρέους. με αντάλλαγμα το να δοθούν περιθώρια, να πορεύεται τώρα το Ελληνικό Πρόγραμμα “και βλέπουμε”), κυρίως όμως στην περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα που αφέθηκε να δημιουργηθεί (σ’ αυτό θα σταθούμε στην συνέχεια: ήδη όμως να πούμε ότι αναφερόμαστε στην πρωτοβουλία Τσίπρα να ομολογήσει/αναδείξει την αυταπάτη του/τους/μας γύρω από τα Μνημόνια και τους “εταίρους”, δηλαδή στην απομάγευση της δημόσιας συζήτησης), θεμελιώθηκε και χτίζεται κάτι που θα μας παρακολουθήσει για πολυν καιρό.
Θεμελιώθηκε και χτίζεται η νέα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ –η μπουφόνικη διάσταση προστίθεται απο τις γραβάτες που χάρισε, γαλαντόμος, ο Πάνος Καμμένος στον κυριαρχούντα συν-εταίρο του στην εξουσία– σε μια αποδοχή, σε μια συμμόρφωση με την κυρίαρχη αντίληψη της Ελληνικής κοινής γνώμης για το “ανήκειν” της Ελλάδας, για το πού βρισκόμαστε, με ποιους (και πώς, και γιατί) πάμε. Και δεν εννοούμε, πάλι, το ότι η ριζοσπαστική Αριστερά, ως την οποία γνωρίσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ, κινήθηκε και συνεχίζει να κινείται προς κάτι σαν αριστερή Σοσιαλδημοκρατία. προς μιας μορφής σύμπλευση αν μη ενσωμάτωση στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό κόμμα των Σουλτς/Πιτέλα (προς απόγνωση της Φώφης και του Σταύρου, για να μην πούμε κάτι για τον Βαγγέλη!). Εννοούμε την προσέγγιση, με λογική όμως εμπιστοσύνης και εσωτερικής συγγένειας/affinity της “Ευρώπης”.
Εγινε, αυτό, με τον πιο πανηγυρικό και διακηρυκτικό τρόπο με την μετάβαση –μετά την έκβαση της 9ης Μαΐου, “Ημέρας της Ευρώπης” κατά τα άλλα– του Αλέξη Τσίπρα (Πρωθυπουργού, με σαφώς Ευρωδιστακτική προϊστορία με μνήμες καμπάνιας του “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα αλλά και με την εμπειρία διαπραγμάτευσης αιχμής με τους “εταίρους”) στον Προκόπη Παυλόπουλο (Πρόεδρο, που ξεκίνησε όμως την δημόσια διαδρομή του στα πόδια του Κωνσταντίνου Καραμανλή, με όλες τις συμπαραδηλώσεις της Ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας, και που διεκδίκησε ρόλο το καλοκαίρι του 2015, ως “δραγουμάνος” προς τους Ευρωπαίους).
Και οι δυο –Τσίπρας και Παυλόπουλος– είπαν πολλά και σημαντικά περί Ευρώπης. Κάποιοι εμνήσθησαν ημερών αρχαίων, τότε που ο Αντρέας (του “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, ίδιο συνδικάτο!”, μετά όμως τα Μεσογειακά Προγράμματα προσήλυτος της Ντελοριανής Ευρωπαϊκότητας) συμπορευόταν με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (εμβληματική φιγούρα του Ευρωπαϊσμού, άσχετα αν κάποια στιγμή τους στράβωσε η σχέση των δυο) στο να αναδειχθεί η Ελλάδα σε “ο πιο καλός ο μαθητής” της Ευρώπης του τότε.
Ένα να προσέξουν οι δυο του τώρα: επειδή η πορεία μπροστά θάχει κυματισμούς που οι δυο του τότε ούτε που θα διενοούντο, μην και μας προκύψει απο την τωρινή υπερεπένδυση και τις ψαλμουδιές “Ευρώωπη!”, “Ευρώωωπη!” κανένας καραμπινάτος αντι-Ευρωπαϊσμός στην ήδη ταλαιπωρημένη Ελληνική κοινή γνώμη. Και μετά…
