Ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης του νομοσχεδίου για την συνεπιμέλεια, που οποίου δεν τού αφιερώθηκε στον δημόσιο διάλογο τόσος χρόνος όσος τού πρέπει, δεδομένης της σοβαρότητας του θέματος, ο τρόπος με τον οποίο δημοσιογραφικά και πολιτικά αντιμετωπίζεται το θέμα δείχνει, μεταξύ άλλων, πόσο έχει μεταλλαχθεί η συζήτηση στη Βουλή και η διαδικασία νομοθέτησης.
Το ότι το Σύνταγμα προβλέπει ότι οι βουλευτές πρέπει να ψηφίζουν κατά συνείδηση είναι γνωστό. Ωστόσο, τα τελευταία πολλά χρόνια, ακόμη και για νομοσχέδια που δεν επέχουν θέση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση (όπως, για παράδειγμα, ο προϋπολογισμός), η συνήθης εικόνα στη Βουλή θέλει τους βουλευτές απλώς να σηκώνουν το χέρι τους κατά πώς είναι η «γραμμή» του κόμματός τους –και αν αυτό ισχύει μία φορά για την αντιπολίτευση, ισχύει στο πολλαπλάσιο για την συμπολίτευση.
Προφανώς, αυτή η διαδικασία είναι στρεβλή και περιορίζει τους βουλευτές σε έναν «επικυρωτικό» ρόλο των κάθε φορά επιλογών των ηγεσιών των κομμάτων τους ή των αρμόδιων υπουργών –αν μιλάμε για τη συμπολίτευση. Στο πλαίσιο αυτό, η στρεβλή αυτή διαδικασία φαίνεται ότι έχει επηρεάσει και τον τρόπο που αντιμετωπίζονται δημοσιογραφικά και πολιτικά, ως ανάλυση, όσοι βουλευτές συνομιλούν με τη συνείδησή τους ή έχουν απόψεις και θέλουν να εισφέρουν στην διαδικασία νομοθέτησης. Τις τελευταίες ημέρες, για παράδειγμα, έχουν περισσέψει οι αίολες αναλύσεις «πού το πάει η Όλγα Κεφαλογιάννη», «τί έχει στο μυαλό της η Μαριέττα Γιαννάκου» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Εντάξει, όλα αυτά ενδεχομένως είναι καλά για ένα «ζουμερό» παραπολιτικό. Όμως, επί της ουσίας, επειδή τυχαίνει αμφότερες οι προαναφερθείσες να έχουν αποδείξει πολλάκις πως υπερασπίζονται τις απόψεις τους με κόστος και χωρίς να έχουν άλλου τύπου επιδιώξεις, ας μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε: ότι, δηλαδή, ειδικά όταν μιλάμε για σοβαρά νομοσχέδια και ειδικά όταν η διαβούλευση επί αυτών είναι ελάχιστη και ανεπαρκής (όπως έγινε με το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια), αυτό που κάνουν οι κκ. Γιαννάκου και Κεφαλογιάννη δεν είναι «αντάρτικο», ούτε «πονοκέφαλος για το υπουργείο». Είναι ακριβώς ο τρόπος που θα έπρεπε να γίνεται η νομοθέτηση, αν θέλουμε να λέμε ότι η Βουλή είναι ο ναός της Δημοκρατίας και πως οι βουλευτές αφενός ψηφίζουν κατά συνείδηση, αφετέρου ενδιαφέρονται να μάθουν τί… ακριβώς είναι αυτό που ψηφίζουν κάθε φορά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
