Εσωκομματικές συγκρούσεις

Ο ευπατρίδης πολιτικός Αναστάσης Πεπονής είχε περιγράψει ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από την κηδεία του Νικολάου Πλαστήρα, όπου προσωπικότητες από το ίδιο του το κόμμα, που είχαν συγκρουστεί μαζί του,  βλέποντας το πλήθος που ακολουθούσε τον «Μαύρο Καβαλάρη» στην τελευταία του κατοικία, αναφώνησαν: «Κοίτα με ποιον πήγαμε να τα βάλουμε».

  Θυμηθήκαμε το περιστατικό,  μετά τη γνωστοποίηση του θανάτου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, καθώς οι κορυφαίες στιγμές στην πολυτάραχη- μισού αιώνα- διαδρομή του, συνδέθηκαν με εντάσεις και συγκρούσεις, στον ίδιο τον κομματικό του χώρο. Ήταν η διάσπαση της Ένωσης Κέντρου με το βασιλικό πραξικόπημα και τα γεγονότα που έχουν καταγραφεί στην ιστορία ως «Αποστασία του 1965», που ανέκοψε τη δυναμική πορεία του Κρητικού πολιτικού, που, κατά γενική ομολογία, τον καθιστούσε, αν όχι φαβορί, πάντως έναν από τους πιο σοβαρούς και δυναμικούς διεκδικητές της ηγεσίας, της Ένωσης Κέντρου, ως εκπρόσωπου, μάλιστα, της νεότερης γενιάς. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πλήρωσε πολιτικό κόστος, σε τέτοιο βαθμό, ώστε ήταν ο μόνος από τους αποκληθέντες «αποστάτες», που δεν ενσωματώθηκε, μετά την πτώση της χούντας, στο πολιτικό περιβάλλον της Μεταπολίτευσης και δεν εντάχθηκε, πιο συγκεκριμένα, στη ΝΔ. Διήλθε, τότε, σε συνθήκες λειτουργίας της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, τη δική του «πολιτική έρημο», στην περίοδο 1974-77. Ήταν η μόνη απουσία του, από τη Βουλή, στο διάστημα 1946-2004, που διήρκεσε η παρουσία του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Χρειάστηκε να κάνει μια εντυπωσιακή-και ανεπανάληπτη μέχρι τώρα-επίδειξη δύναμης, καταφέρνοντας να μπει στη Βουλή, μ` ένα προσωπικό, στην ουσία, κόμμα (Νεοφιλελευθέρων) στις εκλογές του Νοεμβρίου 1977, ασκώντας, μάλιστα, σκληρή κριτική στη ΝΔ και, προσωπικά, τον, πανίσχυρο εκείνη την περίοδο, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η ανάγκη, όμως, του τελευταίου, να εξασφαλίσει τις 180 ψήφους βουλευτών, για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έφερε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (μαζί με τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο), στη ΝΔ και την κυβέρνηση και τον πρώτο να καταφέρνει να αναδειχθεί κορυφαίο στέλεχος και αρχηγός της, αν και  τον ακολουθούσε η «ρετσινιά» του «σώγαμπρου», από την Καραμανλική πτέρυγα. Έμενε, άλλωστε, μια άλλη εσωκομματική σύγκρουση, που προσέλαβε τα χαρακτηριστικά κυβερνητικής-πολιτικής κρίσης, να τερματίσει πρόωρα την πρωθυπουργία του. Παρέμεινε από τότε, μέχρι το φυσικό τέλος, σε «δεύτερο πλάνο» και από το 2004, εκτός Βουλής, αλλά, τούτη τη φορά, όχι ως αποσυνάγωγος, αλλά ως ένας «σεβαστός Νέστωρ» της πολιτικής μας ζωής.

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ