Σύμφωνα με τα στοιχεία του περιοδικού Fortune, το 2015 οι 500 μεγαλύτερες πολυεθνικές επιχειρήσεις του κόσμου, πραγματοποίησαν σύνολο πωλήσεων 27,6 και συνολικά κέρδη 1,5 τρισεκ/μύρια δολάρια ($). Οι πωλήσεις των 27,6 τρισεκ/μυρίων $ αντιπροσωπεύουν το 37,6% του παγκόσμιου ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν). Αρκετές αξιόπιστες ερευνητικές εργασίες συγκλίνουν στο ποσοτικό συμπέρασμα, ότι, οι πολυεθνικές εταιρίες συντελούν στην παραγωγή τουλάχιστον του 60% του ΑΕΠ της διεθνούς οικονομίας και πραγματοποιούν άνω του 80% των παγκόσμιων εξαγωγών. Αξιοπρόσεκτο είναι ότι με βάση το ύψος των πωλήσεών τους, από τις 500 μεγαλύτερες πολυεθνικές επιχειρήσεις της υφηλίου, 134 είναι πολυεθνικές των ΗΠΑ, 103 πολυεθνικές της Κίνας, 52 της Ιαπωνίας, 29 της Γαλλίας, 28 της Γερμανίας, 26 της Μ. Βρετανίας, 15 της Νότιας Κορέας, 15 της Ελβετίας, 12 της Ολλανδίας, 11 του Καναδά, κ.λπ. Αναμφίβολα, οι πολυεθνικές εταιρίες λόγω της αποκλειστικότητάς τους σε θέματα καινοτομίας και των τεράστιων επενδυτικών κεφαλαίων που διαθέτουν, αποτελούν τον κυριότερο παίχτη στη σκακιέρα της παγκόσμιας οικονομίας.
Όσοι έχουν ενδιατρίψει στη βιβλιογραφία της περιόδου 1850-1990 και ιδίως στη βιβλιογραφία που αναπτύχτηκε μετά την ανάδειξη του κομμουνισμού στη σταλινική Σοβιετική Ένωση, γνωρίζουν ότι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις ήταν ο μέγας εχθρός του συνόλου των κομμουνιστικών και των σοσιαλιστικών καθεστώτων της υφηλίου. Το πολυεθνικό κεφάλαιο ήταν ο αιματορουφήχτρας, ο δράκουλας που έπινε το αίμα του εργάτη και πραγματοποιούσε υπερβολικά κέρδη (υπεραξία). Οι πολυεθνικές εταιρίες ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος των κομμουνιστικών και των σοσιαλιστικών καθεστώτων της περιόδου 1945-1990. Ακόμα και στην Ελλάδα της περιόδου 1981-1989, που τα χαλινάρια της κυβερνητικής εξουσίας ήταν στα χέρια του αριστερού ΠΑΣΟΚ, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ των Σημίτη, Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου, Μαντέλη, Τσουκάτου, Μαυράκη, Αθανασόπουλου, Λαλιώτη και των υπόλοιπων σοσιαλιστικών πατριωτικών δυνάμεων, οι πολυεθνικές εταιρίες κυνηγήθηκαν ανηλεώς από τους εγκάθετους εργατοπατέρες συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ. Την περίοδο αυτή, κατά εκατοντάδες έβαζαν λουκέτο οι αξιολογότερες επιχειρήσεις της ελληνικής οικονομίας και ταυτόχρονα πλήθος πολυεθνικών εταιριών βίαια εκδιώκονταν από την ελληνική οικονομία.
Την δεκαετία του 1980 συντελέστηκε ένας πρωτοφανής διωγμός των μεγάλων επιχειρήσεων, ελληνικών και ξένων, με αποτέλεσμα την σταδιακή εξάρθρωση του παραγωγικού ιστού, την αποβιομηχανοποίηση της ελληνικής οικονομίας και την αναπόφευκτη καθίζηση της ελληνικής οικονομίας. Κάτω υπό αυτές τις ζοφερές συνθήκες, η καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας άρχισε να συντελείται με ρυθμούς χιονοστιβάδας, με αρνητικό επακόλουθο την ώθηση της οικονομίας σε φάση στασιμοπληθωρισμού και κυρίως την τρομακτική επιδείνωση των Δημοσίων Οικονομικών. Οι καιροί όμως άλλαξαν. Μετά το 1990, η άλλοτε κραταιά κομμουνιστική ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών), ευρέως γνωστή και ως Σοβιετική Ένωση, κατέρρευσε και οι δορυφόροι της (Πολωνία, Ουγγαρία, Ανατολική Γερμανία, Τσεχοσλοβακία, κ.ά.) ανεξαρτητοποιήθηκαν, περνώντας από τον κομμουνισμό στην δημοκρατία.
Ξαφνικά, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις από εχθροί έγιναν φίλοι. Τα εκατομμύρια δοκίμια, βιβλία και πραγματείες, που από τα μέσα του 19ου αιώνα μαρξιστές, λενιστές, σταλινιστές, μαοϊστές και άλλοι μαρξιστές συγγραφείς είχαν δημοσιεύσει, κατακεραυνώνοντας τις φρικαλέες και εχθρικές πολυεθνικές εταιρίες, πέρασαν πλέον στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η χρησιμότητά τους έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι αποτελούν υλικό για ανακύκλωση χάρτου. Στο νέο διεθνές γίγνεσθαι της παγκοσμιοποίησης, προσαρμόστηκαν και οι εγχώριες προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις. Πρώην και νυν σύντροφοι θεωρούν πλέον ,ότι, οι πολυεθνικές μάχονται για την ευημερία του εργάτη και το καλό των συνταξιούχων. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι και όλα τα κόμματα των προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων, επιδιώκουν την έλευση στην ελληνική οικονομία όσο το δυνατόν περισσότερων πολυεθνικών εταιριών, προσβλέποντας στην ανάσταση της εθνικής μας οικονομίας. Εργατοπατέρες συνδικαλιστές όλων των αποχρώσεων, δηλαδή πράσινοι, γαλάζιοι, πορτοκαλί και κόκκινοι, μεταλλάχτηκαν σε οπαδούς των πολυεθνικών εταιριών και δείχνουν πρόθυμοι να τις υπηρετήσουν. Λέτε το κινεζικό, το ρωσικό, το αμερικανικό και το γερμανικό πολυεθνικό κεφάλαιο, να προτιμήσει για θαλαμοφύλακές τους στην ελληνική οικονομία τις προοδευτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΓΣΕΕ; Στην Ελλάδα των μνημονίων, της μίζας και της διαφθοράς, μάλλον θα το δούμε και αυτό το έργο, δηλαδή εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, να μάχονται για τα δίκαια και τα ιδεώδη των πολυεθνικών εταιριών.
