«Επιτελικό κράτος»: Το άλλο όνομα της γαλάζιας διοίκησης

Συμβολική η νομοθετική αρχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. «Το επιτελικό κράτος» επιγράφεται το πρώτο νομοσχέδιο που φέρνει στη Βουλή. Σύμφωνα με πηγές του Μαξίμου, το νομοσχέδιο «συγκεντρώνει όλες τις διάσπαρτες διατάξεις των τελευταίων 40 ετών για την οργάνωση της κυβέρνησης και της κεντρικής διοίκησης, δημιουργεί νέους θεσμούς και θέτει νέους κανόνες για τη λειτουργία του κράτους». Υπερφιλόδοξος ο στόχος. Κατά πόσο όμως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Κατά πόσο υπάρχει η πολιτική βούληση για μια πραγματική επιτελική, άρα ακομμάτιστη και αποτελεσματική, λειτουργία του κράτους; Θα μπορούσε να δώσει κανείς πίστη στις προθέσεις μιας νεοεκλεγμένης, με νωπή την εντολή των πολιτών, κυβέρνησης. Ωστόσο έχουν ήδη προηγηθεί οι πράξεις της. Και πρόκειται για πράξεις συγκεκριμένες, με σαφές κομματικό πρόσημο που παραπέμπουν όχι σε… επιτελικό αλλά σε γαλάζιο κράτος. Τι καλύτερη απόδειξη περί αυτού, παρά η στελέχωση των Γενικών και Ειδικών Γραμματειών; Με ολίγες εξαιρέσεις (Μαυρωτάς, κ.α.) που βγάζουν μάτι πολιτικής σκοπιμότητας, όλες οι επιλογές υπηρετούν, όχι το… επιτελικό κράτος, αλλά την πρωθυπουργική εξουσία. Όπως άλλωστε και η συμβολική αλλαγή του τόπου συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου από τη Βουλή στο Μέγαρο Μαξίμου. «Όλοι οι άνθρωποι του Κυριάκου» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος σχετικού ρεπορτάζ.

Δεν είναι έτσι τυχαία η άμεση αντίδραση του τομεάρχη Εσωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστου Σπίρτζη που παρατήρησε ότι το μεγαλεπίβολο νομοσχέδιο «επιχειρεί εν κρυπτώ την κατάληψη του κράτους» αφού το σχετικό ν/σ, όπως λέει, «σηματοδοτεί την ολική επαναφορά του κράτους της Δεξιάς». «Αντί για καλή νομοθέτηση, η κυβέρνηση της ΝΔ εγκαινιάζει το νομοθετικό της έργο χωρίς δημόσια διαβούλευση και επεξεργασία από την ΚΕΝΕ, ερήμην της δημόσιας διοίκησης και των κοινωνικών φορέων», συνέχισε ο ίδιος.

Οι πράξεις και όχι τα λόγια λένε την αλήθεια για τις πραγματικές προθέσεις της ΝΔ. Όπως κι αν βαφτίσει το νομοσχέδιό της η κυβέρνηση, η αλήθεια είναι ότι τελευταίο που θέλει είναι η αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, η ανεξάρτητη λειτουργία της, η αποφυγή της παλινόρθωσης του κομματικού κράτους, η λειτουργία αξιόπιστων και ανεξάρτητων ελεγκτικών μηχανισμών. Εμπράκτως, επιδιώκει και προωθεί τα ακριβώς αντίθετα. Γιατί έτσι μόνο μπορεί να οικοδομήσει την ενός ανδρός δημόσια διοίκηση, εκείνη που συνάδει με τις νεοφιλελεύθερες, με συγκεντρωτικά όσο και αυταρχικά, χαρακτηριστικά, απόψεις της.

ΕΛΕΝΗ ΤΣΕΡΕΖΟΛΕ