Η πανδημία του κορωνοϊού έχει χτυπήσει όλες τις χώρες και επί της ουσίας, η παγκόσμια οικονομία –ίσως και ιστορία- ξαναγράφεται από την αρχή: όταν ο κορωνοϊός υποχωρήσει, θα αφήσει πίσω του έναν κόσμο πολύ διαφορετικό σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2019, όταν ανυποψίαστοι όλοι ακούσαμε για ένα κρούσμα ενός άγνωστου ιού στην μακρινή Κίνα.
Πρόκειται για μία από εκείνες τις καμπές της Ιστορίας, τις μεγάλες στροφές-«φουρκέτες», που αποτελούν διαιρετικές τομές και «σπάνε» τη συνέχεια. Μία εξ αυτών ήταν και το «κραχ» του ’29, που έφερε στην επιφάνεια τον εφαρμοσμένο κεϋνσιανισμό, την πολιτική του προέδρου Ρούσβελτ και επιβεβαίωσε ότι η λογική των «χρημάτων από το ελικόπτερο» -που έλεγε ακόμη και ο πατριάρχης του νεοφιλελευθερισμού, Μίλτον Φρίντμαν- είναι ένας ενδεδειγμένος τρόπος ανάκαμψης της οικονομίας με τις κατά το δυνατόν μικρότερες κοινωνικές απώλειες. Σήμερα, ή τελοσπάντων, όταν η πανδημία τελειώσει, η ανθρωπότητα θα βρεθεί στην ίδια κατάσταση με το «κραχ»: οι οικονομίες των κρατών θα βρεθούν στο μηδέν και θα αναδυθεί μία τεράστια ανάγκη επανεκκίνησής τους.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν, παρότι δεν είναι κάποιος ριζοσπάστης πολιτικός, ξέρει πολύ καλά τα μαθήματα του Ρούσβελτ. Εδώ και μήνες, ο Μπάιντεν ρίχνει ζεστό χρήμα στην αγορά, τυπώνει δολάρια, αδιαφορεί για την αύξηση του ελλείμματος και έχει ήδη ανακοινώσει ένα εξαιρετικά φιλόδοξο πρόγραμμα για την «μετά κορωνοϊό» εποχή: σχεδόν 4 τρισεκατομμύρια θα πέσουν τα επόμενα λίγα χρόνια στην αμερικανική οικονομία, με ασφαλτόστρωση εκατοντάδων χιλιομέτρων δρόμων, με «πράσινα έργα» και άλλες μεταρρυθμίσεις, που θα τονώσουν την αμερικανική οικονομία και θα καταστήσουν τις ΗΠΑ ικανές να κερδίσουν το στοίχημα του μέλλοντος. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα αυτά ο Μπάιντεν θα τα χρηματοδοτήσει σε ένα μεγάλο μέρος από… την αύξηση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων! Ενώ, δηλαδή, ο ίδιος προέρχεται από την συντηρητική πτέρυγα του δημοκρατικού κόμματος και δεν έχει καμία σχέση με τον ριζοσπάστη Σάντερς, καταργεί τις προκλητικές φοροαπαλλαγές στις μεγάλες εταιρείες που είχε θεσμοθετήσει ο Τραμπ και επιστρέφει στην κλασική αναδιανεμητική πολιτική, που είναι γνωστή τα τελευταία 100 χρόνια: στο σύνθημα, δηλαδή, «φορολογήστε τους πλούσιους».
Επειδή ακριβώς ο Μπάιντεν δεν είναι Τσε Γκεβάρα –ούτε καν Σάντερς- το γεγονός ότι ανακοινώνει ένα τόσο φιλόδοξο πρόγραμμα στηριζόμενος σε μία κλασική προοδευτική συνταγή, δείχνει πως αν μη τι άλλο έχει συναίσθηση της κρισιμότητας της συγκυρίας –και ότι στις ΗΠΑ, οι πολιτικοί αποφασίζουν με την ταχύτητα που πρέπει, όταν πρέπει και λαμβάνοντας τις αποφάσεις που πρέπει. Δηλαδή, κάνουν το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που κάνει η Ευρώπη, η οποία αργεί να πάρει αποφάσεις και, όταν εν τέλει τις παίρνει, είναι ανεπαρκείς για να λύσουν το ζήτημα.
