Οι προτάσεις των κομμάτων βρίσκονται ήδη πάνω στο τραπέζι και η συζήτηση για τη διευκόλυνση της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού έχει πάρει τον δρόμο της. Ήδη καταγράφονται συγκλίσεις και αποκλίσεις και μένει να φανεί, την ερχόμενη εβδομάδα, κατά πόσον θα σχηματιστεί μία πρόταση που θα μπορέσει να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία των 200 βουλευτών –δηλαδή, σε απλά ελληνικά, κατά πόσον «θα τα βρει» η κυβέρνηση με το ΚΚΕ ως προς τις ασφαλιστικές δικλίδες που ζητεί ο Περισσός (ανώτατο όριο απουσίας από τη χώρα, ενεργό ΑΦΜ ή φορολόγηση στην Ελλάδα κ.α.).
Βεβαίως, αυτές οι ασφαλιστικές δικλίδες μένει να φανεί πόσο ισχυρές είναι –αφού πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να κριθούν αντισυνταγματικές και, άρα, να εξυπηρετηθούν τα σχέδια Μητσοτάκη περί αλλοίωσης του εκλογικού σώματος με άλλη μία Ελλάδα, κατά βάση συντηρητική και προσκολλημένη στα πρότυπα του παρελθόντος, που λόγω του νόστου της πατρίδας βλέπει την Ελλάδα με έναν εξιδανικευμένο τρόπο.
Πέραν, όμως, αυτών των ασφαλιστικών δικλίδων, η κυβέρνηση διαβεβαίωνε από την πρώτη στιγμή ότι προσερχόταν στον διάλογο με μία μόνο «κόκκινη γραμμή»: την ισότητα της ψήφου. Με άλλα λόγια, αυτό που προωθεί η κυβέρνηση –και φαίνεται πως εκεί βρίσκει τη συναίνεση και όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης πλην ΣΥΡΙΖΑ επ’ αυτού- είναι να προσμετράται η ψήφος των αποδήμων στο γενικό εκλογικό αποτέλεσμα. Να εκλέγει, μ’ άλλα λόγια, η Αστόρια, πρωθυπουργό.
Μάλιστα, περισσεύουν οι αναλύσεις για την «απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ» επί του θέματος, αφού είναι το μόνο κόμμα που υποστηρίζει το «γαλλικό μοντέλο» της «κλειστής» συμμετοχής των αποδήμων, που θα αναδεικνύουν βουλευτές αντλώντας έδρες από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Είναι, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ, που αμφισβητεί την «ισότητα της ψήφου»; Και αποτελεί, ταυτοχρόνως, η κυβέρνηση της ΝΔ τον «θεματοφύλακα» αυτής της ισότητας; Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και η συζήτηση της «στάθμισης» της ψήφου είναι τόσο παλιά, όσο και οι εκλογικές διαδικασίες.
Γιατί, δεν μπορεί την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικαλείται την «ισότητα της ψήφου» για τους αποδήμους, να ευαγγελίζεται την κατάργηση της απλής αναλογικής και την επαναφορά σε σύστημα ενισχυμένης αναλογικής. Άλλωστε σε κάθε σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, ορισμένοι ψηφοφόροι αποδεικνύονται λίγο… πιο «ίσοι» από τους υπόλοιπους. Ο λόγος για τους ψηφοφόρους του πρώτου κόμματος, καθώς αυτό παίρνει το μπόνους των εδρών και πριμοδοτείται από το ίδιο το εκλογικό σύστημα. Άρα, η ψήφος όσων το έχουν επιλέξει αποδεικνύεται ότι «μετράει» παραπάνω από τους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων.
Αν, λοιπόν, η κυβέρνηση κόπτεται τόσο πολύ για την ισότητα της ψήφου, τότε είναι μονόδρομος να μην αλλάξει ούτε «και» στον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής. Γιατί η απλή αναλογική είναι το μόνο σύστημα όπου όλοι οι ψηφοφόφοι είναι ίσοι –και η δική τους ψήφος έχει μεγαλύτερη σημασία από τους ψηφοφόρους που λείπουν 40 χρόνια από τον τόπο τους και δεν έχουν ιδέα τί είναι ο ΕΝΦΙΑ, το τέλος επιτηδεύματος και η προκαταβολή φόρου.
