Επικίνδυνο θέατρο του παραλόγου

Με το προχθεσινό τηλεοπτικό του μήνυμα, ο πρωθυπουργός επί της ουσίας έδειξε να ευθυγραμμίζεται με την κοινή γνώμη και με την ίδια την πραγματικότητα, καθώς επί της ουσίας η κυβέρνηση «σύρεται» πίσω από την ίδια την κοινωνία, αλλά και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Όποιος έβλεπε τί γινόταν κάθε μέρα σε πλατείες και πάρκα, καταλάβαινε ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς λοιμωξιολόγος και επιδημιολόγος για να «ζυγίσει» με επιστημονικά δεδομένα το ρίσκο και να αποφανθεί ότι έχει έρθει η ώρα της εστίασης. Εξάλλου, όπως ανεκδοτολογικά γράφεται και λέγεται και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή τα συμβαίνοντα με τους συνωστισμούς στις πλατείες, «η εστίαση είναι ανοιχτή, απλώς απαγορεύονται τα σκαμπό και τα τραπεζάκια». Σε πολλές περιπτώσεις, περί αυτού επρόκειτο. Η ίδια η κοινωνία, η ίδια η πραγματικότητα έδειχναν πως έχει ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής τους.

Βεβαίως, ο πρωθυπουργός ανέφερε το άνοιγμα της εστίασης, την επαναλειτουργία των σχολείων και το άνοιγμα του τουρισμού προκειμένου να έχει να πει και μερικές θετικές ειδήσεις που θα συνόδευαν την κατάρρευση του αφηγήματος για «Πάσχα στο χωριό». Ωστόσο, όσο κι αν όντως είχαμε την ανάγκη να ακούσουμε τέτοιες ειδήσεις, η αλήθεια είναι πως όσο «στον αέρα» ήταν οι προαναγγελίες υπουργών προ τριών εβδομάδων ότι «θα κάνουμε Πάσχα στο χωριό», άλλο τόσο «στον αέρα» παραμένουν και οι εξαγγελίες Μητσοτάκη για τον «οδικό χάρτη» επιστροφής στην κανονικότητα. Εξάλλου, με τα λύματα της Αττικής να έχουν αυξηθεί κατά 170% και με τα νοσοκομεία να έχουν υπερβεί κατά πολύ τις δυνατότητές τους,  ποιος μπορεί πραγματικά να ξέρει τί θα γίνει σε δέκα ημέρες από σήμερα; Η απάντηση είναι κανείς. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το επικίνδυνο θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται εν πολλοίς, ακόμη κι αν σε 10 ημέρες ανοίγει η εστίαση: βλέπετε, εδώ και καιρό, ο καθένας όπου θέλει πάει, ό,τι θέλει κάνει και απλώς έχει ως προκάλυμμα τη γελοιότητα ενός SMS –με μόνο περιορισμό ότι δεν μπορεί να κάτσει σε ένα καφέ ή ένα εστιατόριο. Τώρα, λοιπόν, με τις ανακοινώσεις Μητσοτάκη, ξεπροβάλλει ένας ακόμη πραγματικός κίνδυνος: η αίσθηση χαλάρωσης που ήδη έχει κατακτήσει την κοινωνία, να καταστεί απόλυτη και να καταρρεύσει κάθε τήρηση ακόμη και των στοιχειωδών μέτρων προστασίας. Και αν γίνει αυτό, τότε ζήτω που καήκαμε.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ