Της Ελένης Τσερεζόλε
Οι μαζικές χθεσινές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα κατά της σχεδιαζόμενης κυβερνητικής «αντιμεταρρύθμισης» στο χώρο της εργασίας, έστειλαν ένα σαφές μήνυμα σε όλους όσοι απεργάζονται την κατάργηση πάγιων, κεκτημένων των εργαζομένων, δικαιωμάτων που κερδήθηκαν με αγώνες. Όσοι θεωρούν ότι μπορεί ο τόπος να γυρίσει στην εποχή του λίθου για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ημετέρων και του ΣΕΒ, θα πρέπει να αναθεωρήσουν άρδην τις απόψεις τους μετά από τις χθεσινές, μεγάλες διαδηλώσεις, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη κ.α. Ήδη πριν από το Πάσχα, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είχε χαρακτηρίσει το θέμα του αντεργατικού νομοσχεδίου ως τη «μάχη των μαχών». Κάτι που επανέλαβε και χθες ο Αλέξης Τσίπρας, παρατηρώντας ότι «αυτή θα είναι μία κορυφαία μάχη υπεράσπισης του δικαιώματος των εργαζομένων και της λαϊκής πλειοψηφίας στη ζωή και στην αξιοπρέπεια». Προσθέτοντας με νόημα: «και αυτή τη μάχη θα τη δώσουμε μέχρι το τέλος».
Αξίζει πάντως να παρατηρήσει κανείς πόσο απέχει η πολιτική και οικονομική σκέψη της ελληνικής κυβέρνησης από εκείνη, σήμερα, στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ του προέδρου Τζο Μπάιντεν, που μόνο «κοιμισμένος» (όπως με ευκολία τον είχαν χαρακτηρίσει κάποιοι) αποδεικνύεται ότι δεν είναι. Ήδη, όπως φάνηκε από τη σημαντική ομιλία του για τις πρώτες 100 μέρες της Διοίκησής του, φέρνει τα πάνω κάτω, θέτοντας ως προτεραιότητές του, την καταπολέμηση των ανισοτήτων, τη στήριξη των πιο φτωχών και της μεσαίας τάξης, μέσα από την αύξηση της φορολόγησης των πιο πλούσιων και των κερδοφόρων μεγάλων επιχειρήσεων αλλά και φιλόδοξα έργα πράσινων υποδομών για τη δημιουργία εκατομμυρίων, αξιοπρεπών θέσεων εργασίας. Το ίδιο ισχύει και με την πρόταση Μπάιντεν για αποποίηση των πατεντών των εμβολίων, ένα θέμα που το Μαξίμου και τα επικοινωνιακά του εξαπτέρυγα επιχείρησαν να εμφανίσουν ως… πρόταση Μητσοτάκη. Η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικές Μητσοτάκη είναι επικίνδυνα οπισθοδρομικές. Και δεν είναι θέμα ηλικίας των δύο ηγετών. Αλλά πολιτικών επιλογών. Όπως φαίνεται και από το αντεργατικό νομοσχέδιο που προωθεί ο Κ. Μητσοτάκης…
