Αν υπάρχει ένας επικίνδυνος παράγοντας σε σχέση με την εξάπλωση του κορωνοϊού που δεν συνδέεται τόσο με τον ιό καθεαυτόν, αλλά κυρίως με την ψυχολογία μας, είναι ο κίνδυνος της κούρασης: ακούγεται γενικόλογο και θεωρητικό, αλλά δεν είναι καθόλου. Ειδικοί επιστήμονες έχουν «μετρήσει» ότι οι κοινωνίες σε όλο τον κόσμο είναι ήδη κουρασμένες από την πρώτη φάση της πανδημίας και την πρώτη καραντίνα και δέχονται λιγότερο εύκολα να εφαρμόσουν τώρα τα μέτρα που απαιτούνται για τη διαχείριση του δεύτερου κύματος. Το είπε, άλλωστε, και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, που προειδοποίησε όλες τις κυβερνήσεις ότι ο κίνδυνος κούρασης των πολιτών μπορεί να οδηγήσει σε χαλάρωση και, άρα, σε υγειονομικές «μαύρες τρύπες» που θα δημιουργήσουν «κερκόπορτα» για τον ιό.
Η εύλογη κούραση όλων μας, λοιπόν, σε συνδυασμό με την αγανάκτηση για την ζωή και την καθημερινότητα που έχουν γίνει τόσο δύσκολες, όπως επίσης και με την αβεβαιότητα για το μέλλον –για το αν, δηλαδή, θα επιστρέψουμε ποτέ στην προηγούμενη ζωή μας…- βάζει δύσκολα στους ειδικούς για έναν απλό λόγο: γιατί τα μέτρα που προτείνουν πρέπει να έχουν αποτέλεσμα και να μας πείθουν πως αξίζει να τα ακολουθούμε.
Κι αυτό το λένε όλοι οι ειδικοί: όσο καλύτερα επεξεργασμένο φαίνεται ένα σχέδιο, τόσο ενισχύεται η πίστη της κοινωνίας στην αποτελεσματικότητά του. Αυτό, προφανώς, σημαίνει ότι η κάθε κυβέρνηση οφείλει να παρουσιάζει και να εφαρμόζει ένα σχέδιο που θα μοιάζει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Και κυρίως, που θα φέρνει αποτελέσματα.
Κι όμως, η ελληνική κυβέρνηση κάνει το ακριβώς αντίθετο: την ώρα που σε όλη την Ευρώπη οι κυβερνήσεις ανακοινώνουν συγκεκριμένα σχέδια με αυστηρές προβλέψεις, εδώ η κυβέρνηση μοιάζει να πειραματίζεται, προσπαθώντας να περιορίσει το οικονομικό κόστος της πανδημίας – ακόμη κι αν αυτό ανοίγει «κερκόπορτες» στην προσπάθεια ανάσχεσης του ιού.
Δείτε, για παράδειγμα, τις προχθεσινές ανακοινώσεις για τη Θεσσαλονίκη: το πρωί της ίδιας ημέρας ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έλεγε ότι η διαφορά με την καραντίνα του Μαρτίου θα είναι η απρόσκοπτη λειτουργία των σχολείων, για να έρθει λίγες ώρες αργότερα ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και να ανακοινώσει «λουκέτο» στα Λύκεια.
Επίσης, πριν καν κλείσουν τέσσερις ημέρες από το «λουκέτο» στην εστίαση, στην κυβέρνηση έχουν δεύτερες σκέψεις αν αυτό το μέτρο φτάνει: τώρα, λοιπόν, ανακάλυψαν ότι μπορεί να έχουμε νέους συνωστισμούς στις πλατείες και σκέφτονται να φέρουν πιο νωρίς την ισχύ της απαγόρευσης κυκλοφορίας, ενώ ταυτοχρόνως μαδούν τη μαργαρίτα και για το αν θα επιβάλουν απαγόρευση εξόδου από το νομό.
Όλα αυτά, όταν καθημερινά οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες αφήνουν ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο λήψης νέων μέτρων. Το κάνουν νομίζοντας ότι έτσι θα φοβηθεί ο κόσμος και θα τηρήσει τα ισχύοντα. Όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: οι διαρκείς δημόσιες «απειλές» ότι «είναι στο τραπέζι» και το σενάριο του γενικούι lockdown ουσιαστικά αποτελούν ομολογία ότι τα ισχύοντα μέτρα δεν έχουν τη σωστή απόδοση.
Βεβαίως, όλα αυτά δεν προκαλούν έκπληξη, αφού το επιτελικό κράτος γενικώς εξειδικεύεται στα «μπαλώματα»: «μπαλώνουν» τα επικίνδυνα κενά στις συγκοινωνίες με ακατάλληλα λεωφορεία των ΚΤΕΛ χωρίς παράθυρα, «μπαλώνουν» το ότι άφησαν χωρίς ενίσχυση το ΕΣΥ κόβοντας τις άδειες όλων των εργαζομένων και ακυρώνοντας το 80% των προγραμματισμένων χειρουργείων. Μόνο που με «μπαλώματα» δεν βάφονται αβγά, πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για την δημόσια υγεία.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
