Θέλουμε να ελπίζουμε ότι οι πολιτικές μας ηγεσίες, το πολιτικό μας σύστημα γενικότερα, έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος των κινδύνων ή των προκλήσεων, που θα κληθούμε ως χώρα να αντιμετωπίσουμε.
Ακόμη και ο πιο ανυποψίαστος, θα πρέπει το μήνυμα, από την «επιτήδεια ουδετερότητα», της αμερικανικής πλευράς. Κι αν ο πρόεδρος Τραμπ, έκανε πως δεν άκουσε τα όσα του είπε ο Ελληνας πρωθυπουργός, για το παράνομο μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης, ο αντιπρόεδρος και προπάντων, ο υπουργός Εξωτερικών της πάλαι ποτέ υπερδύναμης, έστειλαν ένα απολύτως ευκρινές μήνυμα, πίσω από τα πλατιά χαμόγελα, τους ανέξοδους επαίνους και τις ενθουσιώδεις προπόσεις, στα ελληνικά.
Όσο περίτεχνη ή και επιτηδείως αμφίθυμη κι αν είναι η γλώσσα της διπλωματίας, η αποκωδικοποίηση εν προκειμένω μας λέει ένα πράγμα: Ότι, οι σύμμαχοι μας, αντί να καταδικάσουν, ως υποτιθέμενοι θεματοφύλακες του Διεθνούς Δικαίου, την έκνομη συμπεριφορά της Τουρκίας, κράτους-μέλους του ΝΑΤΟ παρακαλώ, μας καλούν σ` ένα είδος διαιτησίας ή ακριβέστερα σ` αυτό που, για δεκαετίες αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη, όσων τουλάχιστον αντιλαμβάνονται τι διακυβεύεται. Δηλαδή σε μια εφ` όλης της ύλης διαπραγμάτευση, όπου δεν υπάρχει καν η ασφαλιστική δικλείδα της ρήτρας εξαίρεσης, για όσα συνιστούν το σκληρό πυρήνα της εθνικής μας κυριαρχίας.
Εύλογα θα αντείπει κάποιος ότι σε μια πιο χαλαρή και λιγότερο θεσμική διαδικασία, όπως αυτή μιας διμερούς ή πολυμερούς διαπραγμάτευσης, δεν υπάρχει δεσμευτικό αποτέλεσμα. Όμως, πέρα από την αφόρητη πίεση που θα μας ασκηθεί, θα παραμονεύει στο τέλος ο κίνδυνος παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, χωρίς καμία ρήτρα εξαίρεσης. Ηδη διατυπώνονται ισχυρισμοί, πως ακόμη και η ρηματική διακοίνωση του 2013, στην οποία έχει γίνει αναφορά σε προηγούμενα, δεν μας καλύπτει όσο θα θέλαμε, αφήνοντας «ανοιχτά παράθυρα».
Φαίνεται πως κάτι ξέρουν κάποιοι εγχώριοι αναλυτές, που θέλουν να μας προετοιμάσουν από τώρα, με μισόλογα ή και πιο καθαρές κουβέντες, για οδυνηρές υποχωρήσεις, που στην πράξη θα συνιστούν απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Γρήγορα όμως θα αποδειχθεί φρούδα η ελπίδα των ανωτέρω αναλυτών, ότι ακόμη και τέτοιας κλίμακας υποχωρήσεις θα «εξημέρωναν το θηρίο» ή θα άνοιγαν κι άλλο την όρεξη.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
