Eτσι όπως οι ημέρες αυτές θα κινηθούν, και όπως υπόσχονται/απειλούν ότι δεν θα πάψουν να κινούνται, κάτω από την δίδυμη πίεση του Μακεδονικού-που-επιχειρείται-να-μην-βαλτώσει και των Ελληνοτουρκικών-που-ελπίζεται-να-μην-ξεφύγουν, ακούγεται κάπως άνευρο το να (επιχειρήσει να) επαναφέρει κανείς την συζήτηση στις πρωτοβουλίες προώθησης των Ευρωπαϊκών. Και στην άκεφη συμμετοχή (ή μάλλον την μη-συμμετοχή) της Ελλάδας του 2018 σ’ αυτές.
Σ’ αυτήν την στροφή, ούτως ή άλλως, η προσοχή της δημόσιας συζήτησης οσάκις ακούγεται η λέξη «Ευρώπη» αναγνωρίζεται αυτόματα και μονοδιάστατα ως μια διάσταση της διαπραγμάτευσης του μετά-τα-Μνημόνια καθεστώτος. Και όμως…
…Και όμως, μια πρόσκληση απευθυνόμενη σε δυο Μεσογειακές χώρες, Ισπανία και Ιταλία, να προσέλθουν στην συζήτηση για το μέλλον της Ευρωζώνης «ώστε να επιτευχθεί μια γρήγορα συμφωνία» γύρω από τις βασικές ιδέες/οδικό χάρτη (ΓαλλοΓερμανικής έμπνευσης), επαναφέρει το θέμα. Ή θάπρεπε να το επαναφέρει, και μάλιστα ως ζήτημα προτεραιότητας.
Την πρόσκληση απηύθυνε ο Γάλλος ΥΠΟΙΚ Μπρυνό Λεμαίρ, ο οποίος δεν πολυέχει δώσει δείγμα γραφής στα Ευρωπαϊκά. Όλη η συζήτηση περί «Μέλλοντος της Ευρώπης» και ιδίως τα στοιχεία προτεινόμενης επαναδόμησης της Ευρωζώνης – κοινός Προϋπολογισμός με στοιχείο προληπτικό/διανεμητικό των κινδύνων, προώθηση της Τραπεζικής Ένωσης, λειτουργία ενός κοινού Υπουργού Οικονομικών με την λογική «Ύπατου Εκπροσώπου+» – έχει μείνει στην Γαλλία στα χέρια του Προέδρου Μακρόν και του άμεσου κύκλου του. Όταν, τώρα, απευθύνεται πρόσκληση συμπαράταξης στην Ισπανία (που μόλις απέκτησε νέο υπουργό Οικονομικών, τον Ρομάν Εσκολάνο, άλλοτε στέλεχος της Τράπεζας BBVA, ύστερα Διοικητή του Instituto de Credito Official/κρατικής τράπεζας, με θητεία 2014-17 στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων) και στην Ιταλία (όπου οι μέχρι τώρα προσπάθειες να σταθεί όρθια Κυβέρνηση μετά τις εκλογές που έφεραν πρώτο το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, δεν δείχνουν να καρποφορούν, οπότε παραμένει υπηρεσιακός ΥΠΟΙΚ ο Πιερ-Κάρλο Πάντοαν) να προσέλθουν στην ΓαλλοΓερμανική πρόταση, γίνεται μια ενδιαφέρουσα «ζαβολιά».
Ποια; Η Γερμανική διάσταση υπάρχει επειδή η Καγκελάριος Μέρκελ έκρινε – προτού σχηματισθεί η τωρινή Κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών/Σοσιαλδημοκρατών – αναγκαίο να έχει «κλειδώσει» την Γερμανική θέση σε φιλοΕυρωπαϊκή κατεύθυνση. Σε σημείο, όταν υπήρχε ουσιαστικότατος ο κίνδυνος το Γερμανικό ΥΠΟΙΚ από τα αβρά χέρια Σώϋμπλε να περάσει στους Φιλελεύθερους (στα πλαίσια «Κυβέρνησης Τζαμάϊκα», θυμηθείτε…) και δη στον Κρίστιαν Λίντνερ με την ικανή Ευρω-οξύτητα, κι ενώ το ΥΠΕΞ θα έμενε στους Πρασίνους, είχε γίνει συνεννόηση ειδικά οι αρμοδιότητες που αφορούσαν – και από τα δυο υπουργεία – την Ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, να μείνουν στην Καγκελαρία. Βέβαια, τώρα, η Γερμανία έχει Κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού. Και το ΥΠΟΙΚ βρίσκεται στα χέρια του Όλαφ Σόλτς – αρκετά σημαντικού στα πλαίσια της καθημαγμένης Σοσιαλδημοκρατίας – ενώ το ΥΠΕΞ στα χέρια του μάλλον άσημου Χάακο Μάας, επίσης SPD. Οπότε, περισσότερο συναινετικά παρά με ρητή κατανομή αρμοδιοτήτων, η Καγκελαρία που έχει ήδη κάνει την βασική συμφωνία να υπάρξει κινητικότητα «στα Ευρωπαϊκά» με τις προτάσεις Μακρόν, θα συνεχίσει να οδηγεί την συζήτηση.
Καθώς όμως, την ίδια στιγμή, έχει εκδηλωθεί «αντι-συμμαχία» των χωρών του Ευρωπαϊκού Βορρά και της Βαλτικής που παραδοσιακά θεωρούνται δορυφόροι του Βερολίνου – Ολλανδία/Φινλανδία/Δανία/Σουηδία/Βαλτικές – συμμαχία που σκοπό έχει την ανάσχεση των μεταρρυθμίσεων της Ευρωζώνης, αποκτά μεγάλη σημασία να μην αφεθεί η όποια επετεύχθη συμφωνία-πυρήνας Γαλλίας-Γερμανίας να σέρνεται. Αυτό ήταν το αληθινό περιεχόμενο της έκκλησης Λεμαίρ προς Ισπανία-Ιταλία. Με επισήμανση ότι θάθελε η Γαλλία να φτάσει «κάτι» σε επίπεδο Κορυφής τον Ιούνιο.
«Κι εμείς, τι ρόλο έχουμε;». Πρώτον, η Αθήνα είχε καβαλήσει – και ως Κυβέρνηση, αλλά και ως Αντιπολίτευση υποτίθεται… – την πρωτοβουλία Μακρόν-Μέρκελ. Δεύτερον, υποτίθεται πάλι μετέχει σε κάτι σαν μέτωπο του Νότου. Τρίτον, υποτίθεται έχει απόψεις για τα ενδογενή προβλήματα/αδιέξοδα της Ευρωζώνης. Τέταρτον, μας αρέσει/δεν μας αρέσει , η «Ελληνική περίπτωση» θα συνεχίσει να λειτουργεί ως αιχμή προβληματισμού για την Ευρώπη. Ρόλο, λοιπόν, έχουμε στην Ευρωσυζήτηση. Παθητικό όμως; Ή αρνητικό;
