Η άποψη του Αναστάσιου Πεπονή, ότι μόνο ο Κώστας Σημίτης μπορούσε να εξασφαλίσει τη διατήρηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και νέα εκλογική νίκη, ήταν κυρίαρχη μεταξύ των βουλευτών της τότε πλειοψηφίας και όχι μόνο.
Ηταν η άγνωστη μεταβλητή που δεν είχαν υπολογίσει όσοι «μετρούσαν κουκιά». Κατά τούτο μάλλον υπάρχει υπερβολή στη φημολογία για τον καθοριστικό ρόλο του Κώστα Λαλιώτη, που όχι μόνο ψήφισε υπέρ του Κώστα Σημίτη, αλλά και φρόντισε να κοινοποιήσει, πριν την ψηφοφορία, την πρόθεση του αυτή, με το σκεπτικό που τη συνόδευε, σε συναντήσεις που είχε με το σύνολο, σχεδόν, των μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του τότε κυβερνώντος κόμματος.
Τόσο ο Λαλιώτης, όμως, όσο και ο Πεπονής, όπως και πολλοί άλλοι, υποτίμησαν τη δυναμική που θα δημιουργούσε η άνοδος στην πρωθυπουργία και για τη «μάχη της διαδοχής», στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Ότι η νίκη στη μάχη για την πρωθυπουργία, συνιστούσε ένα ισχυρό πρόκριμα και για τη μάχη της προεδρίας. Βέβαια, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι τη στιγμή εκείνη, τον Ιανουάριο 1996, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν εν ζωή και, το κυριότερο, παρέμενε πρόεδρος του Κινήματος. Ενδεχομένως να ήταν διαφορετική η εξέλιξη, αν δεν τον είχε προλάβει ο θάνατος, λίγα 24ωρα πριν την έναρξη του τακτικού, 4ου Συνεδρίου. Ζώντος του Ανδρέα Παπανδρέου, ακόμη και αν η κατάσταση της υγείας του δε θα του επέτρεπε να παραστεί, ουδείς θα διανοείτο καν να θέσει ζήτημα ηγεσίας. Γι` αυτό και το κυρίαρχο ζήτημα που απασχόλησε την Κεντρική Επιτροπή, στην τελική συνεδρίαση της, πριν το Συνέδριο, θέτοντας και ηθικά διλήμματα, ήταν το ενδεχόμενο θέσπισης, θέσης αντιπροέδρου, με σημείο αιχμής ή και αντιπαράθεσης, το εύρος των αρμοδιοτήτων του τελευταίου. Αν δηλαδή, όπως ζητούσαν οι υποστηρικτές του ήδη πρωθυπουργού κου. Σημίτη, θα αναπλήρωνε στην ουσία τον πρόεδρο, με διαπιστωμένη πια την αδυναμία του τελευταίου.
Κανείς, από όσους συμμετείχαν, ή παρακολουθούσαν, τη συνεδρίαση, ότι σε λίγες ώρες ο ιστορικός ηγέτης της προοδευτικής παράταξης, θα «έφευγε» από τη ζωή, σηματοδοτώντας το τέλος ενός κύκλου. Με την «αναχώρηση» του, στη συγκεκριμένη συγκυρία, άνοιξε ο δρόμος για τις «καθαρές λύσεις», που επεδίωκε και ο κος. Σημίτης.
Μέχρι τότε, στο πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας του, ο Κώστας Σημίτης αντιμετωπιζόταν ως ένας «μεταβατικός πρωθυπουργός», όπως ακριβώς το είχε προσδιορίσει και ο προαναφερθείς Αναστάσιος Πεπονής, σε συνέντευξη του, στα τέλη του 1995, σε μια οριακή στιγμή, στην εξέλιξη της μάχης που έδινε ο Ανδρέας Παπανδρέου, να κρατηθεί στη ζωή.
Με αυτή τη λογική κινήθηκαν και οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του νέου πρωθυπουργού….
