«Ενα βήμα μπροστά» – προς τα πού;

Ολοι γνωρΙζουν, όλοι συνειδητοποιούν πια ότι όλες αυτές οι Σύνοδοι Κορυφής για θέματα αιχμής όπως τώρα το Προσφυγικό δεν έχουν νόημα – πέρα, δηλαδή, από τις δηλώσεις των ηγετών για εσωτερική κατανάλωση και από τις στοχευμένες, διαρροές “ερμηνείας” – παρά μόνον στο μέτρο που ακολουθούνται από εφαρμογή. To είδαμε, το ζήσαμε με την αμέσως προηγούμενη Κορυφή, που δεν εμπόδισε καμιά μονομερή ενέργεια… Ακούγεται αυτονόητο, όμως η τάση που έχει ριζώσει στην διαβουκολημένη κοινή γνώμη να στρέφεται (ίδια με τους πιστούς του Ισλάμ που πέντε φορές την ημέρα προσεύχονται κάνοντας τούμπες προς την κατεύθυνση της Μέκκας) και να κραυγάζει “Ευρώπη! Ευρώπη!” θεωρώντας ότι έτσι θα λυθούν τα προβλήματα έχει βλάψει πολύ. Ακριβώς επειδή κρύβει ότι τα προβλήματα δεν φεύγουν με επικλήσεις και θεσμικά διαγράμματα και “αποφάσεις”.

Έτσι την Κορυφή της 7ης Μαρτίου – που αποδεικνύεται απλώς συνέχεια/follow-up των Γερμανοτουρκικών συναντήσεων της 6ης και προθάλαμος της Κορυφής της 17ης, αφού πρώτα έχουμε την “βόλτα σε ναρκοπέδιο” της Ελληνοτουρκικής συνάντησης στην Σμύρνη της 8ης αλλά και… τις Γερμανικές περιφερειακές εκλογές της 13ης Μαρτίου – δικαίως ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι “έγιναν βήματα μπροστά”. Το ζήτημα όμως είναι προς τα πού! Θα αφήσουμε κατά μέρος την βυζαντινή αναφορά στο αν στα Συμπεράσματα της Κορυφής περιελήφθη ή όχι φραστική αναφορά στο ότι κλείνουν τα σύνορα/κλείνει ο διάδρομος των Δυτικών Βαλκανίων. Διότι τα σύνορα έχουν κλείσει, ο διάδρομος είναι κλειστός. Και όλοι το ξέρουν, όλοι το βλέπουν. Και θα σταθούμε στο ότι η Άγκυρα – επαναλαμβάνουμε, μην και το χωνέψουμε! – μετά από διμερείς διαβουλεύσεις υπό πίεση με το Βερολίνο, προσήλθε με προτάσεις εκτόνωσης. Δικές της. Προτάσεις που έγκεινται στο να λειτουργήσει (ή: να υποσχεθεί ότι θα λειτουργήσει) πάλι η Τουρκία σαν μηχανισμός συγκράτησης των προσφυγικών/μεταναστευτικών ροών.

Μέσα απο την βαλβίδα επαναπροώθησης-επανεισδοχή των όσων φθάνουν παράτυπα/παράνομα (τρομερή η ολίσθηση!) στην Ελλάδα, μέσα κυρίως απο την υποδοχή οργάνωσης “γέφυρας επανεγκατάστασης” απευθείας απο την Τουρκία σε Γερμανία και όποιαν άλλη χώρα προκύψει πρόθυμη. Η ιστορία της μετεγκατάστασης των όποιων εγκλωβισμένων απο την Ελλάδα στην “Ευρώπη” με ποσόστωση θα μείνει, δια την τιμήν των όπλων: όμως η ουσία της λύσης που αναζητείται είναι η άμεση αερογέφυρα Τουρκίας-Γερμανίας.

Όμως… όμως η ουσία της ουσίας είναι οι όροι της Τουρκίας. Προς Θεού όχι οι χρηματοδοτήσεις! Είναι λάθος να μπαίνει η έμφαση εκεί. Αλλά οι αναθεωρητικοί όροι αλλαγής του γεωπολιτικού status, που ήδη ξεκίνησαν με την καθημερινότητα της ΝΑΤΟϊκής παρουσίας στο Αιγαίο, και που προς στιγμήν πήγαν να δημιουργήσουν μείζον αδιέξοδο με τις απαιτήσεις για απροϋποθετο άνοιγμα κεφαλαίων στην ενταξιακή διαπραγμάτευση ΕΕ – Τουρκίας. (Να ελπίσουμε ότι όντως η Αθήνα συμπαραστάθηκε και θα συνεχίσει να συμπαρίσταται στην Λευκωσία όσον αφορά την μη-αποδοχή όρων οι οποίοι στην ουσία αρνούνται την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αλλά και ότι αντιλαμβάνεται τι θα έχει πάθει άμα δεχθεί η ίδια να υποχωρήσει στο ζήτημα του casus belli, που έχει διακηρύξει εναντίον της Ελλάδας η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση). Από δίπλα και η εσπευσμένη προώθηση της άρσης της βίζας για τους Τούρκους υπηκόους στην Ευρώπη.

Θα το δούμε, τώρα, σε αγχωτικό slow motion το “ένα βήμα μπροστά” να εξελίσσεται. Σ’ αυτό, θα επανέλθουμε.