Ένα προανάκρουσμα αδιεξόδου

Η μια ήταν του Νίκου Παππά, alter ego του Αλέξη Τσίπρα: μας είπε, σχετικά ξεκάθαρα, ότι σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ (ή, πάντως, δεν βγαίνει διακυβέρνηση με συνεργασία των “Στα τέσσερα! Στα τέσσερα!” ΑνΕλλ) τότε δεν θα πρέπει να αποκλείεται νέα, επαναληπτική προσφυγή στις κάλπες. Οχι μετά από ένα διάστημα – ας πούμε Φεβρουάριο του 2016 – αλλά αμέσως μετά την ετυμηγορία της 20ης Σεπτεμβρίου (κατά το πρότυπο των δίδυμων εκλογών του Μαΐου/Ιουνίου 2012).
Η άλλη ήταν εκείνη του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, προσωρινού/μεταβατικού αρχηγού της ΝΔ (“ουδέν μονιμότερον” κλπ.), ο οποίος έκρινε επάναγκες να λανσάρει προγραμματικό λόγο διευκρινίζοντας ότι η ΝΔ – η οποία, θυμόμαστε, ψήφισε συντεταγμένα εντολές και προαπαιτούμενα κοκ τους τελευταίους δυο μήνες στην Βουλή – (α) δεν προτίθεται να ψηφίσει μέτρα σαν τα προβλεπόμενα για τους αγρότες, (β) θα ανοίξει απευθείας με Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ το ζήτημα του 23% για τα ιδιωτικά σχολεία/φροντιστήρια/σχολές ξένων γλωσσών και (γ) θα θέσει ζήτημα επιτάχυνσης του ΕΣΠΑ σε νέα βάση.
Αφήστε προς στιγμή κατά μέρος το κυρίως περιεχόμενο αυτών των τοποθετήσεων. Δείτε ποιοι είναι οι φορείς τους. Είναι ο Νίκος Παππάς κάτι σαν Κώστας Λαλιώτης και Θοδωρής Ρουσόπουλος (συνάμα!) δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα. Δηλαδή μετέχει κεντρικά στο στήσιμο της στρατηγικής και στην προσαρμογή της στις συνθήκες που αλλάζουν (Λαλιώτης) αλλά και ασκεί προς τα έξω εξουσία, αρκετά “αντ’ αυτού”, με εκπροσώπηση σε δύσκολες στιγμές (π.χ. στις διαπραγματεύσεις) και τις δυσάρεστες επαφές (με τους ισχυρούς του κόσμου τούτου – ή και του άλλου: Ρουσόπουλος)
Ενώ ο Μεϊμαράκης -μετά τον Αντώνη Σαμαρά, ιδίως- αποτελεί ταυτόχρονα την επιστροφή στην λαϊκότερη λαϊκή Δεξιά (δύσκολο θα τον συσχέτιζε κανείς με το Κολλέγιο…), στην Καραμανλική ρίζα και την Μητσοτακική ταυτόχρονα προέλευση.
Απ’ αυτό, λοιπόν, το ανθρώπινο υλικό τι σήμα μας προκύπτει; Μα ένα προανάκρουσμα αδιεξόδου για τις ώρες μετά το κλείσιμο της κάλπης της 20ης Σεπτεμβρίου, άντε και για τα 24ωρα αναζήτησης Κυβερνητικού σχήματος. Όχι όμως – ΟΧΙ! – απλώς διανομής χαρτοφυλακίων, αλλά ανάληψης της ευθύνης διακυβέρνησης, δηλαδή της άσκησης εξουσίας, δηλαδή κουβαλήματος εκείνου του πράγματος που έχει συμφωνηθεί στην Κορυφή της 12ης/13ης Ιουλίου και που όλοι τώρα σπεύδουν να αποκηρύξουν.
Λίγο ακόμη φλερτ μ’ αυτό το αδιέξοδο, και θα αρχίσουν Βρυξέλλες και Βερολίνο κοκ να μας βομβαρδίζουν με φορτικές παραινέσεις και μόλις καλυμμένες απειλές. Χειροτερεύοντας το προεκλογικό κλίμα. Στοίχημα!