Τό ἄρθρο τοῦ ἀρχαίου φίλου μου Δημ. Στεργίου «Σὲ μεῖζον θέμα ἔχει ἐξελιχθεῖ ἡ κατάρρευση τῆς παιδείας (20/8/16), μοῦ θύμισε τὶς ἔνδοξες ἡμέρες τοῦ «Οἰκονομικοῦ», ποὺ, ὑπὸ τὴ διεύθυνση τοῦ Γ. Μαρίνου, δώσαμε σκληρὲς μάχες γιὰ τὴν προάσπιση τῆς παιδείας, γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα καὶ γιὰ τὴν οἰκονομία. Ὁ ἀείμνηστος Γ. Δράκος νόμιζε ὅτι ἤμουν… οἰκονομολόγος! Ὁ Στεργίου, ὡς ἀρχισυντάκτης, εἶχε τὴν ἔμπνευση νὰ προσφέρουμε παραμονὲς Χριστουγέννων τὰ εἰδικοῦ τύπου «Ἐπετειακὰ» ποὺ ἐπὶ μία 5ετία ἄφησαν ἐποχὴ καὶ εἶναι ἀκόμα περιζήτητα. Ὁ Δημήτρης εἶχε κι ἔχει πόνο γιὰ τὴν παιδεία καὶ θλίβεται γιὰ τὸ κατάντημά της. Γι’ αὐτὸ μὲ ἤθελε συμπαραστάτη. Ἀπὸ τὶς πρῶτες κΕνοτομίες τοῦ Γ. Ράλλη εἶχα διασθανθεῖ ὅτι δὲν θ’ ἀργήσει ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ ψάλουμε τὸ Requiem γιὰ τὴν παιδεία. Τὰ ἄρθρα μου, τὰ βιβλία μου (κυρίως ἡ «Ἀλαλία» καὶ μετὰ ἡ «Ἀλεξία») ἤχησαν σὰν καμπάνες συναγερμοῦ. Σχολικοὶ σύμβουλοι (γράφε «ἰνστρούχτορες») ἔδιναν ἐντολὴ στοὺς καθηγητὲς νὰ μὴ συνιστοῦν τὰ βιβλία μου στοὺς μαθητὲς. Νὰ τὰ κοιτάζουν ἀπὸ τὶς σχολικὲς βιβλιοθῆκες. Ἐπειδὴ ἤμουν δυσάρεστπς στοὺς κρατοῦντες διώχτηκα ἀγενῶς καὶ ἀπὸ δύο μεγἀλες ἐφημερίδες. Πάντως στὴ δεύτερη πρόφτασα καὶ ἔγραψα ἄρθρα πολλά, ποὺ τὰ περισσότερα ἦσαν μαστίγιο γιὰ τὸ ἁμαρτωλὸ ὑπουργεῖο κακοπαιδείας καὶ τὸ παραπαίδι του, τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο. Σ’ ἕνα πρὸ 20 ἐτίας ἄρθρο ἔγραφα: «Τὸ Παιδ. Ἰνστιτοῦτο ἀπέτυχε παταγωδῶς στὴν ἀποστολὴ του. Συγκροτήθηκε ἀπὸ ἀντιμαχόμενες ἀλλὰ βολεμένες φατρίες, ποὺ προωθοῦν προσωπικὰ συμφέροντα κι ἔχουν «ταΐσει» τὴ μαθητιῶσα νεολαία μὲ συγγραφικὰ σκύβαλα, κείμενα δηλαδή ποὺ εἶναι ἀχυρογράμματα καὶ γονατογραφήματα. Ἀκόμη καὶ τὰ βιβλία μαθηματικῶν! Δυστυχῶς, τὰ μέλη τοῦ Παιδ. Ἰνστιτούτου, λόγῳ κομματικῶν προσδέσεων, ἔχουν μιὰ συντεχνιακὴ νοοτροπία καὶ καμμία παιδαγωγικὴ εὐαισθησία. Ἀποτελοῦν ἕνα ἄθροισμα «βολεψαρίων» ποὺ οὐδὲν προσὸν κέκτηνται πλὴν τῆς κομματικῆς ἤ τῆς πανκομματικῆς τους ταυτότητας. Ἀκόμη καὶ οἱ τίτλοι, τοὺς ὁποίους λάθρα ἀπέκτησαν, εἶναι πιστοποιητικὰ ἀγραμματοσύνης καὶ ὄχι ἐγγραμματοσύνης. Κι ἀλίμονο σὲ ὑπουργὸ ποὺ θὰ θελήσει νὰ «πισογυρίσει» στὸ παλαιὸ σύστημα τῆς ἐντατικῆς δουλειᾶς. Θὰ χαρακτηρισθεῖ ἡ ἐνέργεια του αὐτὴ «δεξιὸς ὀπισθοδρομισμὸς» καὶ θὰ ἀπαιτἠσουν ἀπὸ τὴν πρωθυπουργό τὴν ἐφαρμογή τοῦ «πάταξον καὶ πέταξον αὐτὸν…» (…).
«Πάντοτε τὰ λεγόμενα «Ἀναγνωστικὰ» ἦσαν ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ κάποιου κομματικοῦ ἐμβολιασμοῦ. Εἶχαν ὅμως καὶ κείμενα θαυμαστά. Γι’ αὐτὸ σήμερα ζητοῦνται στὴν ἀγορά. Μετὰ τὴν μεταπολίτευση εὐάριθμα μέλη τοῦ Παιδ. Ἰνστιτούτου, ποὺ εἶχαν κάνει ραγδαῖες καριέρες ἐπὶ δικτατορίας (τὶ ὑποτροφίες στὸ ἐξωτερικὸ, τὶ διακρίσεις στὸ ἐσωτερικὸ, κι ἐγὼ ὁ φουκαρᾶς δὲν μποροῦσαν νὰ βγάλω οὔτε διαβατήριο!), ἐπειδὴ ἤθελαν νὰ δείξουν πρόσωπο «προοδευτικὸ», ἔβγαλαν ἀπὸ τὰ «Ἀναγνωστικὰ» ὅ,τι κατὰ τὴ γνώμη τους ἦταν ἀντιπροοδευτικὸ, δηλαδὴ πατριωτικό. Ὅ,τι μιλοῦσε γιὰ Ἑλλάδα τοὺς βρόμαγε, λὲς καὶ πληρώνονταν ἀπὸ τὴν Τουρκία. Κι ἐπειδὴ τὰ «Ἀναγνωστικὰ» ἤ τὰ «Ἀνθολόγια» λειτουργοῦν σὰν διαφημιστικὸς κράχτης, εἴχαμε ἔντονο σπρώξιμο γιὰ τὸ ποιὸς θὰ βάλει κείμενο δικὸ του ἤ «δικοῦ του». Στὴν ὑπόθεση ἔχουν ἐμπλακεῖ καὶ ἐκδοτικοὶ οἶκοι. Βάλτε καὶ κάποιον δικό μας συγγραφέα. Καὶ γέμισαν «δικούς μας» τὰ βιβλία. Καὶ γέμισαν «ἀγραφιῶτες» (ὅπως τοὺς ἔλεγε ὁ Ρένος Ἀποστολίδης) τὰ σχολικὰ βιβλία. Ἀτάλαντοι σχολικοὶ σύμβουλοι μεταμορφώθηκαν σὲ «τεχνίτες» τοῦ πιὸ δύσκολου λογοτεχνικοῦ εἶδους τοῦ παιδικοῦ ποιήματος καὶ διηγήματος. Καὶ γέμισαν οἱ σελίδες τῶν ἀναγνωστικῶν μὲ συγγραφικὰ «νιανιὰ», ἀποβουτυρωμένα κατασκευάσματα, κατάλληλα γιὰ καταπλάσματα, ποὺ ἔχουν κάνει λωλὸ τὸ παιδικὸ μυαλό (…). Εἶναι καιρὸς τὸ ἁμαρτωλό Ἰνστιτοῦτο νὰ κλείσει. Κοστίζει πανάκριβα, χωρὶς νὰ προσφέρει τίποτε ἐκτὸς ἀπὸ δικαιολογητικὰ ἄλλοθι γιὰ τὸ χάλασμα τῆς παιδείας. Ἄς ἀφήσουμε τὴν «προοδευτικὴ» φλυαρία. Προοδευτικὸς εἶναι μόνον ὁ παραγωγικός. Αὐτὸς ποὺ δουλεύει καὶ δὲν «ρεμαλεύει». Αὐτὸς ποὺ διαβάζει καὶ δὲν χάσκει. Αὐτὸς ποὺ σκέπτεται καὶ ὄχι αὐτὸς ποὺ συσκέπτεται στὶς λυκοσυντεχνιακὲς συνάξεις. Παιδεία δὲν εἶναι οἱ παρεοῦλες, οἱ ἀποτελούμενες ἀπὸ ἀλληλομισούμενες μοδιστροῦλες ποὺ ράβουν τὰ σάβανα τῆς παιδείας καὶ τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Παιδεία εἶναι κάτι ἄλλο ποὺ μόνον ὅταν εἶσαι Δάσκαλος τὸ ξέρεις. Συνδικαλιστὲς ἔχουμε, Δασκάλους δὲν ἔχουμε».
Καὶ δὲν ἔχουμε –προσθέτω τώρα– διότι δὲν τὸ ἐπιτρέπει τὸ σύστημα τῆς χθαμαλοποιήσεως. Τὸ σύστημα ποὺ διδάσκει μόνον δικαιώματα ἀλλὰ καμμία ὑποχρέωση. Τὸ καθῆκον εἶναι ἄγνωστη λέξη στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο.
www.sarantoskargakos.gr
