Καθώς διάβαζα την ειδική μελέτη του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) στην οποία αξιοποιούνται και σχολιάζονται στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) και χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την παιδεία, σταμάτησα σε μιαν ουρανομήκη αντίφαση-«κουφό»:
Από τη μια διαπιστώνεται ότι η αναλογία μαθητών ανά δάσκαλο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση της χώρας μας είναι 9,6, ενώ ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 13,1, δηλαδή είναι η καλύτερη παγκοσμίως, από την άλλη επισημαίνεται ότι το 20,7% των σχολείων στην Ελλάδα δηλώνουν ότι έχουν μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, έναντι του 4,3% που είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ, δηλαδή επιβεβαιώνεται η εκτίμηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των Ελλήνων εκπαιδευτικών ή του υπουργείου Παιδείας για ελλείψεις στα σχολεία που είναι πάνω 25.000 άτομα!
Προσπάθησα να λύσω αυτό το «κουφό», αλλά ματαίως. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ένας μικρός ή μεγάλος αριθμός Ελλήνων εκπαιδευτικών αντί να βρίσκεται στις σχολικές αίθουσες και να διδάσκουν (για τον σκοπό αυτόν διορίστηκαν) πηγαίνουν σε υπουργικά ή σε πολιτικά ή σε κομματικά ή σε βουλευτικά γραφεία και σε άλλα… μέρη. Αλλά, πάλι δεν μού «έβγαιναν» οι ελλείψεις 20.000 ή 25.000 εκπαιδευτικών στα σχολεία.
Ύστερα, σκέφτηκα μήπως οι ελλείψεις αυτές οφείλονται σε υπεραπασχόληση των Ελλήνων εκπαιδευτικών στα σχολεία με πολλές ώρες διδασκαλίας. Αλλά, πάλι η ίδια μελέτη μού διέλυσε και τη σκέψη αυτή, διότι, όπως επισημαίνεται, οι ετήσιες ώρες διδασκαλίας στο σχολείο ανά δάσκαλο είναι 459 ώρες για την Ελλάδα, 568,1 για τη Φινλανδία και 669,2 για την ΟΟΣΑ (μέσος όρος), δηλαδή, και στην περίπτωση αυτή είναι λιγότερες.
Μετά σκέφτηκα μήπως οι Έλληνες μαθητές έχουν ιδιαίτερες επιδόσεις και απασχολούνται περισσότερες ώρες στη χρήση υπολογιστών. Αλλά, πάλι η ίδια μελέτη με απογοήτευσε καθώς επισημαίνει ότι η αναλογία υπολογιστών προς μαθητές 15 ετών στην Ελλάδα είναι 25% και στον ΟΟΣΑ 77%.
Ακόμα σκέφτηκα μήπως οι Έλληνες μαθητές αφιερώνουν πολλές ώρες για διάβασμα στα σχολεία. Αλλά πάλι απογοητεύτηκα από τα στοιχεία της ίδιας μελέτης, η οποία επισημαίνει ότι στην Ελλάδα οι ώρες του διαβάσματος στο σπίτι την εβδομάδα είναι 21,3, ενώ ο μέσος όρος στον ΟΟΣΑ είναι 17,1 ώρες και στη Φινλανδία 11,9 ώρες. Δηλαδή, αντί να διαβάζουν ή να διδάσκονται στα σχολεία πηγαίνουν στα… φροντιστήρια, για τα οποία η υψηλή δαπάνη των ελληνικών νοικοκυριών ξεθωριάζει τον μύθο για «δωρεάν παιδεία». Διότι, όπως επισημαίνει η ίδια μελέτη, στην Ελλάδα η μισθοδοσία αποτελεί το 80% των δημοσίων δαπανών για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αντί του 60% στην Ε.Ε και 50% στη Φινλανδία, η οποία μάλιστα, μαζί με την Ελλάδα, χαρακτηρίζεται από πολλά περιφερειακά και μικρά σχολεία. Αυτό σημαίνει ότι πέρα από την υψηλή αυτή δαπάνη για τη μισθοδοσία των εκπαιδευτικών, η οποία καλύπτεται από τους Έλληνες φορολογούμενους, τα ελληνικά νοικοκυριά επιβαρύνονται και από τις υψηλές δαπάνες για την «παραπαιδεία» που ανεβάζουν σε υψηλά επίπεδα το κόστος για την παιδεία στη χώρα μας.
Και να λέγαμε, τουλάχιστον, χαλάλι! Αμ δε! Διότι οι επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στους διεθνείς διαγωνισμούς PISA του ΟΟΣΑ είναι, όπως πολλάκις έχουμε αναφέρει στη στήλη αυτή, απογοητευτικές.
Τις ή τι πταίει, λοιπόν; Την απάντηση μπορεί να τη δώσουν μόνον οι αρμόδιοι διαχειριστές των φόρων των Ελλήνων και των θεμάτων της ελληνικής παιδείας…
