Ήδη, η υπόσχεση/απειλή προχώρησε! Το δίδυμο Βαρουφάκη/Κωνσταντοπούλου βρέθηκε στην ηγετική πεντάδα ενός “Plan B για την Ευρώπη” που λανσαρίστηκε στην Γιορτή της Humanite, μια βδομάδα πριν της Ελληνικές εκλογές. Έχει ενδιαφέρον, όμως, να δει, κανείς ποιοι άλλοι – και με τι διαδρομές – την συναπαρτίζουν την κίνηση αυτή. Ο Oskar Lafontaine, που έφυγε από το SPD ως νούμερο 2 και παρολίγον Πρόεδρός του, πάντως ισχυρός υπουργός Οικονομικών στην Κυβέρνηση Σρέντερ, για να συνιδρύσει τους Die Linke. Ο Stefano Fassina, από την “Ελιά” και την εποχή Πρόντι, μετά από πέρασμα στο ΔΝΤ, πέρασε στην αριστερότερη αμφισβήτηση με την πτέρυγα των “Νεότουρκων” σε μια Ιταλία που αισθάνεται το αδιέξοδο. Τέλος, ο και αμφιτρύων της Κίνησης Plan B Jean Luc Melenchon, γιος ταχυδρομικού διανομέα, προτού βρεθεί υπουργός στην Κυβέρνηση Ζοσπέν, υπήρξε ηγετική φιγούρα της μαθητικής νεολαίας και ακτιβιστής στο μιττερανικό PS, δεν είναι φαινόμενο-διάττων στην Γαλλική πολιτική σκηνή.
Τι επιχειρεί, όμως, να αρθρώσει αυτό το Ευρωπαϊκό Plan B; Xρησιμοποιεί την Ελληνική περίπτωση – το ότι “η δημοκρατικά εκλεγμένη Ελληνική Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα οδηγήθηκε με την συμφωνία της 13ης Ιουλίου να γονατίσει μπροστά στην ΕΕ” – χρησιμοποιείται ως μάθημα του τι σημαίνει, για τους συμμετέχοντες στην κίνηση, “οικονομικό πραξικόπημα”. Που καθιστά την ΕΕ “πράκτορα του ακροδεξιού ήθους και όχημα για την ακύρωση του δημοκρατικού ελέγχου στην Ευρώπη”.
Αυτή η περιγραφή μειωμένης κυριαρχίας παραλληλίζεται με την μπρεζνιεφική καταστολή της “Άνοιξης της Πράγας”, με την ΕΕ θεωρείται αντίστοιχα υπεύθυνη για την συντριβή της “Άνοιξης της Αθήνας”. Αποτέλεσμα: κατάσταση έκτακτης ανάγκης (etat d’ exception) στην σημερινή Ευρώπη. Μπροστά σ’ αυτήν την διάγνωση, Σχέδιο Α είναι η “πλήρης επαναδιαπραγμάτευση των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, που θεωρούνται ότι αποτελούν αντιδημοκρατικό οικοδόμημα”. Στόχος: “να εργασθούμε ο καθένας στην χώρα του και όλοι μαζί σε όλη την Ευρώπη” για την επαναδιαπραγμάτευση αυτή. Μέχρι τότε, κηρύσσεται “εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής”. Πιο συγκεκριμένοι στόχοι είναι “το Eurogroup και η ασυδοσία του” , καθώς και το πρόσχημα ότι “η ΕΚΤ είναι απολιτική και ανεξάρτητη , ενώ στην πραγματικότητα είναι άκρως ταξική” και εξαρτημένη από τους πτωχευμένους τραπεζίτες και πολιτικούς
Αν ένα τέτοιο Σχέδιο Α δεν περπατήσει, τότε θα κινητοποιηθεί Σχέδιο Β’ ώστε “να βρούμε τρόπο να εξασφαλίσουμε ότι οι Ευρωπαίοι θα έχουν ένα νομισματικό σύστημα που λειτουργεί υπέρ τους και όχι εις βάρος τους”. Παραδεκτό γίνεται, βέβαια, ότι για κάτι τέτοιο “απαιτείται υψηλό επίπεδο προετοιμασίας”, (ίσως διδαχή από το Ελληνικό φιάσκο;). Όμως ήδη στο τραπέζι ρίχνονται ιδέες όπως παράλληλα συστήματα πληρωμών, παράλληλα νομίσματα, η ψηφιοποίηση των συναλλαγών σε ευρώ (;), συστήματα ανταλλαγής βασιζόμενα στις κοινότητες.
Βγάζει νόημα; Διαδοχικές εκλογές – Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Γαλλία (2017) – θα το δείξουν, αυτό!
