Από τους ίδιους στόχους, με την ίδια φιλοσοφία, με την ίδια ρητορική, με την ίδια νοοτροπία, με όλα τα (πενταετή) προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης που καταρτίσθηκαν και «εφαρμόσθηκαν» ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 και από τα ίδια μέσα ή μέτρα εμφορείται και το νέο Σχέδιο Αναπτυξιακής Στρατηγικής της χώρας έως το 2021, το οποίο ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί.
Από την πρώτη έκδοση του Growth plan, που επεξεργάζεται το υπουργείο Οικονομίας, προκύπτει ότι βασικοί στόχοι του είναι η μείωση της ανεργίας κατά 10 εκατοστιαίες μονάδες σε τρία χρόνια, η ανάκτηση του 25% από το ΑΕΠ που χάθηκε μέσα στα μνημόνια των κατά 50% μειωμένων μισθών, και συντάξεων, όπως και η ανάκτηση τιμών ακινήτων, ώστε να είναι κοινωνικά και πολιτικά αποδεκτή, και επομένως βιώσιμη η ανάπτυξη, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η προώθηση των εξαγωγών, η προσέλκυση επενδύσεων τουλάχιστον 80 δισ. ευρώ, η ενίσχυση της απασχόλησης, η αξιοποίηση πόρων και χρηματοδοτικών εργαλείων, ο εκσυγχρονισμός του κράτους και της δημόσιας διοίκησης και η προώθηση της κοινωνικής συνοχής, με την αύξηση της ρευστότητας στην ελληνική αγορά, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η επανεκκίνηση του ελληνικού επιχειρείν.
Το σχέδιο, λένε, περιστρέφεται γύρω από την αύξηση της απασχόλησης και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου με έμφαση την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας και συμπεριλαμβάνει πόρους και εργαλεία για την ανασυγκρότηση της χώρας, με στόχευση την έξοδο της χώρας από την κρίση μέσα από ένα βιώσιμο, διεθνώς ανταγωνιστικό και κοινωνικά δίκαιο σχέδιο ανάπτυξης της «οικονομίας και της κοινωνίας». Επισημαίνεται ότι αποφασιστικό ρόλο, στην επιτάχυνση των ρυθμών της ελληνικής οικονομίας, αναμένεται να παίξει η χρηματοδότηση των επιχειρήσεων, η χρηματοδότηση: των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η ιδιωτική χρηματοδότηση, η δράση του Ταμείου Επιχειρηματικότητας (ΤΕΠΙΧ) με στόχο την προώθηση της επιχειρηματικότητας και άλλα γνωστά.
Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά μάς τά΄ χουν και πάρα πολλοί άλλοι ήδη από τις αρχές τις δεκαετίας του 1960 χωρίς σχεδόν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αφού, με εξαιρέσεις ορισμένες περιόδους, η επιδιωκόμενη ανάπτυξη δεν ήρθε, οι οικονομικές κρίσεις διαδέχονταν η μια την άλλη, οι δημοσιονομικοί εκτροχιασμοί συνεχείς, η ανεργία μόνιμα υψηλή και οι επιτηρήσεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τους δανειστές τακτικές. Κι όλα αυτά, διότι κανένα σχεδόν από τα προηγούμενα προγράμματα, όπως και το υπό ολοκλήρωση Σχέδιο, κατά σχήμα πρωθύστερον, έθεταν στόχους, αγνοώντας τη σκληρή πραγματικότητα που αφορά στην έλλειψη δημόσιων υποδομών, στην επίμονη άρνηση ή καθυστέρηση ή εμφανή αδυναμία προώθησης μεταρρυθμίσεων για τη βελτίωση της λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης, της αγοράς εργασίας, του φορολογικού συστήματος, της διαχείρισης των φόρων, του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.
Αναφέρουμε όλα αυτά, διότι, όπως διαβάσαμε ότι οι ένδεκα ειδικοί της Επιστημονικής Επιτροπής του Αναπτυξιακού Συμβουλίου (του οποίου ο επικεφαλής είναι, όπως καταγγέλθηκε, εναντίον του ευρώ!), που συνεδρίασαν για πρώτη φορά πριν από μερικές ημέρες, ετοιμάζονται να προτείνουν βελτίωση του σχεδίου. Καλό θα είναι να μην προτείνουν άλλους… στόχους, αλλά την εφαρμογή των συγκεκριμένων μέτρων για την επίτευξη αυτών των στόχων. Διότι, διαφορετικά, θα μας θυμίζουν το «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση των Νέων», με 350.000 θέσεις εργασίας, που εξήγγειλε στις αρχές του 2013 η κυβέρνηση Σαμαρά με επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις επιχειρήσεων και, φυσικά, όλα τα προηγούμενα Προγράμματα Οικονομικής Ανάπτυξης με τους φιλόδοξους στόχους και τα απογοητευτικά αποτελέσματα.
