Περίσσεψαν στα ΜΜΕ οι επικριτικές αναφορές στο, όντως άθλιο, ντιμπέιτ μεταξύ των δύο διεκδικητών του προεδρικού θώκου των ΗΠΑ. «Σκυλάκι του Πούτιν», «θα σκάσεις επιτέλους» και διάφορα άλλα τέτοιου «γαλλικά» ακούστηκαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της τηλεμαχίας μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και του Τζο Μπάιντεν, με αποτέλεσμα οι αναλυτές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού να μιλούν ευλόγως για «το χειρότερο ντιμπέιτ στην ιστορία των ΗΠΑ». Πράγματι, το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό. Και, αφ’ ης στιγμής ο Τραμπ ήταν ο ένας εκ των συμμετεχόντων, ουδείς έπεσε και από τα συννεφα για την έκβαση της τηλεμαχίας, ενώ όλα δείχνουν πως και αυτές που θα ακολουθήσουν θα είναι αντίστοιχης ποιότητας και αισθητικής.
Όμως, ειδικά εμείς εδώ στην Ελλάδα, και ειδικότερα εμείς στον κόσμο της δημοσιογραφίας, θα ήταν καλύτερο να αφήσουμε άλλους να κάνουν κριτική στο ντιμπέιτ Τραμπ-Μπάιντεν. Γιατί μία τηλεμαχία ζωντανή, με διακοπές, με αντιπαραθέσεις, ακόμη και με ύβρεις, είναι καλύτερη από την παρωδία ντιμπέιτ που γίνεται –όταν γίνεται, γιατί, βλέπετε, το αποφασίζουν οι πολιτικοί και όχι τα ΜΜΕ…- στην Ελλάδα.
Εδώ, παρά την προβληματική που έχει ακουστεί κατά καιρούς, τα ντιμπέιτ είναι μία αποστεωμένη διαδικασία, όπου κανείς δεν μπορεί να διακόψει κανέναν, το χρονόμετρο είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, ενώ πολλές φορές ο δημοσιογράφος δεν μπορεί καν να επανέλθει στην ερώτησή του, για να «στριμώξει» τον συνεντευξιαζόμενο ή για να ζητήσει διευκρινίσεις.
Αυτό που γίνεται –είπαμε: όταν γίνεται- στην Ελλάδα δεν είναι ντιμπέιτ. Είναι παράλληλοι χρονομετρημένοι μονόλογοι, διαγγελματικού χαρακτήρα, πασπαλισμένοι απλώς με δημοσιογραφικές ερωτήσεις που τίθενται σε ασφυκτικό χρονικό, αλλά και πραγματολογικό πλαίσιο, αφού οι «θεματικοί κύκλοι» είναι εκ των προτέρων προκαθορισμένοι.
Συμπέρασμα: ας μιλούν όλοι οι άλλοι για το ντιμπέιτ Τραμπ-Μπάιντεν, αλλά εδώ στην Ελλάδα δε μας «παίρνει».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
