Εγινε ευρύτερα γνωστός και τιμάται μετά θάνατο, για τη θητεία του, ως Προέδρου της Δημοκρατίας, από το 1985 ως το 1990. Ο Χρήστος Σαρτζετάκης ήταν πάνω απ’ όλα δικαστής κι έχουμε την εντύπωση ότι ποτέ δεν απέβαλε αυτή την ιδιότητα, ούτε όταν μεταπήδησε, αρεοπαγίτης ων, στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Αυτό πιθανότατα εξηγεί και τα «επεισόδια» που στιγμάτισαν αρνητικά εκείνη τη θητεία του.
Απόδειξη τούτου, η στάση του, απέναντι στο αίτημα του ισοβίτη Χρήστου Ρούσσου, που είχε καταδικαστεί για τη δολοφονία του συντρόφου του, που τον εκμεταλλευόταν.
Ξεχνώντας ότι η απονομή χάρης, αποτελούσε πολιτική πράξη, που υπαγορευόταν από συγκεκριμένες συνθήκες, αγνοώντας το κύμα συμπαράστασης που είχε δημιουργηθεί και τις οποίες το προκάλεσαν, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέμεινε πεισματικά στην άρνησή του, κρίνοντας την υπόθεση με αμιγώς δικαστικά κριτήρια.
Αλλωστε, μία υπόθεση, που απέκτησε εκ των πραγμάτων πολιτικά χαρακτηριστικά και εξελίχθηκε σε μία μείζονα πολιτική κρίση, σ’ ένα άκρως δυστοπικό περιβάλλον, που κλήθηκε να χειριστεί, ως νέος πρωτοδίκης-ανακριτής, έγινε αιτία να γίνει ευρύτερα γνωστός και το όνομά του να γίνει ταυτόσημο με την ανατροπή της τότε κυβέρνησης της ΕΡΕ και του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Βρισκόμασταν στο 1963, με το ημερολόγιο να δείχνει 22 Μαΐου, τον ανένδοτο της Ενωσης Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και την κυβέρνηση της ΕΡΕ, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε πλήρη αστάθεια, όταν ένα απρόσμενο γεγονός συντάραξε τους πάντες. Ο ανεξάρτητος, προσκείμενος στην αριστερά, βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης έπεφτε νεκρός, στη διάρκεια συγκέντρωσης υπέρ της ειρήνης, στη Θεσσαλονίκη, καθώς ο βουλευτής είχε αναπτύξει και έντονη δράση, υπέρ της ειρήνης.
Τότε έλαμψε το άστρο του νεαρού, άγνωστου πρωτοδίκη. Το δικαστικό κατεστημένο της εποχής, που αργότερα ονομάστηκε δικαστική χούντα, λόγω της συμμετοχής των μελών του, στη συνωμοσία και επιβουλή κατά της δημοκρατίας, στελεχώνοντας την πρώτη δικτατορική κυβέρνηση και πλαισιώνοντας τη χούντα των συνταγματαρχών, με επικεφαλής τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια, πίστευε ότι ο νεαρός πρωτοδίκης, θα ήταν «του χεριού» τους.
Εκάνε όμως το μοιραίο λάθος, όπως θα έλεγε και ο Αντώνης Σαμαράκης.
Ο Χρήστος Σαρτζετάκης ανήκε σ’ εκείνη τη σπάνια πάστα δικαστών, της παράδοσης του Πολυζωΐδη και του Τερτσέτη, που είχαν ως μόνο γνώμονα, τη συνείδησή τους και τη δικανική τους κρίση. Στην ταινία του Κώστα Γαβρά «Ζ», που βασίστηκε στο ομότιμο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού, αποτυπώνονται, με εξαιρετικό ρεαλισμό, οι αφόρητες πιέσεις, που του ασκήθηκαν, προσωπικά από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και άτυπο επικεφαλής της δικαστικής χούντας, Κόλλια.
