Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι οι άνθρωποι που απασχολούνται στον χώρο της εστίασης, από τον μεγαλύτερο επιχειρηματία ως τον εκπαιδευόμενο σερβιτόρο, βρίσκονται στον αέρα και έχουν να αντιμετωπίσουν ένα τεράστιο κύμα αβεβαιότητας για την «επόμενη μέρα» μετά τον κορωνοϊό. Τα καταστήματά τους θα ανοίξουν -όσα ανοίξουν- σχεδόν τελευταία, ενώ οι κανόνες και οι όροι λειτουργίας και προστασίας από την μετάδοση του ιού δημιουργούν -ειδικά για τους «μικρούς»- ένα ασφυκτικό πλαίσιο, που δεν αφήνει σε πολλές επιχειρήσεις κανένα περιθώριο επαναλειτουργίας.
Όποιος, για παράδειγμα, είχε ένα μπαράκι ή ένα μικρό καφέ με 10 τραπέζια έξω και πέντε μέσα, θα μπορεί να βγάλει μόνο 4 -άντε 5- τραπέζια έξω. Μαγαζί με πέντε τραπέζια, όμως, προφανώς και δεν μπορεί να συντηρηθεί -ή θα το δουλεύει μόνο ο ιδιοκτήτης του.
Τούτων δοθέντων, είναι λογικό και επόμενο η κυβέρνηση να επεξεργάζεται, μαζί με τους δήμους, κάθε πρόσφορο τρόπο για να επανεκκινήσει η εστίαση και να μπορέσει να κρατηθεί όρθια. Στο πλαίσιο αυτό, είναι καλοδεχούμενες οι φοροαπαλλαγές και κάθε είδους διευκολύνσεις. Όμως, είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις: ακούμε αυτές τις μέρες δημάρχους και αντιδημάρχους να λένε ότι θα δώσουν περισσότερα τετραγωνικά στα μπαρ, τα καφέ και τα εστιατόρια προκειμένου να μπορέσουν να απλώσουν τραπέζια. Στη Θεσσαλονίκη, μάλιστα, σκέφτηκαν ακόμη και να καταλάβουν κομμάτι του… δρόμου, σε όσες οδούς αυτό είναι εφικτό.
Ταυτοχρόνως, το αρμόδιο υπουργείο Εσωτερικών επίσης προεξοφλεί ότι θα δοθούν περισσότερα τετραγωνικά στα καταστήματα εστίασης, ώστε να «αντιρροπήσουν» τους περιορισμούς και τις αποστάσεις που θα πρέπει να τηρήσουν μεταξύ των πελατών τους. Ενόσω, λοιπόν, στην κυβέρνηση και στους δήμους σκέφτονται πόσα τετραγωνικά θα δώσουν παραπάνω στα καταστήματα εστίασης, θα είναι καλό να μην ξεχάσουν ότι ζούμε στη χώρα όπου σε κάθε πόλη, πολλά καταστήματα εστίασης έχουν καταστήσει αβίωτη την καθημερινότητα πολλών πολιτών. Στο κέντρο της Αθήνας και στα προάστια του Λεκανοπεδίου, στην Θεσσαλονίκη και σχεδόν στο κέντρο κάθε πόλης της χώρας, είναι βέβαιο ότι ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα ή ένας γονιός με ένα παιδικό καρότσι δε θα αποφύγει πολλά ζιγκ ζαγκ για να αποφύγει τραπεζοκαθίσματα, δέντρα, πινακίδες, σκαλοπάτια και άλλα τέτοια.
Συμπέρασμα: βεβαίως να στηριχθούν τα καταστήματα εστίασης. Αρκεί να μην ξυπνήσουμε ένα πρωί και διαπιστώσουμε ότι θα πηγαίνουμε στις δουλειές μας πατώντας από τραπέζι σε τραπέζι.
