Πολύ μελάνι χύθηκε -εντάξει, πολύ για τα μέτρα και τα «κυβικά» του σημερινού ΚΙΝΑΛ και του ΠΑΣΟΚ- για τις αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις του περασμένου σαββατοκύριακου, στο συνέδριο του πάλαι ποτέ Κινήματος. Βεβαίως, με εξαίρεση κάποιες «σπόντες» του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά και την επιχειρηματολογία του Παύλου Γερουλάνου, όσα έγιναν δεν προσφέρονται για πολιτικά συμπεράσματα. Το συνέδριο ήταν μάλλον εσωτερικής καύσης, υπό την έννοια ότι η Φώφη Γεννηματά κατάφερε να ανανεώσει τη «θητεία» της ως το 2021, να εξουδετερώσει τους αμφισβητίες και τους αντιπάλους της και να «περάσει» την απόφασή της για «διάχυση» του ΠΑΣΟΚ μέσα στο Κίνημα Αλλαγής -έστω κι αν ως «σφραγίδα», το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου παραμένει.
Επιστροφή στο θέμα μας: το συνέδριο, λοιπόν, παρήγαγε οργανωτικά αποτελέσματα, επηρέασε πρόσωπα και τις επιδιώξεις τους, αλλά προφανώς δεν έδωσε καμία πολιτική κατεύθυνση, ούτε μας έκανε σοφότερους σε σχέση με το πού και πώς θέλει να οδηγήσει το καράβι του ΚΙΝΑΛ η Φώφη Γεννηματά ανάμεσα στις Συμπληγάδες των «μεγάλων» του νέου δικομματισμού. Βεβαίως, κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να γίνει εύκολα, αφ’ ης στιγμής στο συνέδριο πήραν μέρος -κάποιοι- σύνεδροι από το 2015. Το ΠΑΣΟΚ, μ’ άλλα λόγια, δεν συνομίλησε με τη βάση του, προκειμένου να διαπιστώσει τί ακριβώς περιμένει από την ηγεσία. Είναι η βάση του δεξιόστροφη; Είναι αριστερόστροφη; Αυτό το ερώτημα παρέμεινε αναπάντητο. Και, όσο κι αν πολιτική δεν γίνεται με «αν», αποτελεί πειρασμό να αναρωτηθεί κανείς τι θα απαντούσε η βάση του ΠΑΣΟΚ ή του ΚΙΝΑΛ, αν η ηγεσία του έκανε αυτό που κάνει η ηγεσία των Σοσιαλιστών στην Ισπανία. Αν, δηλαδή, η Φώφη Γεννηματά αποφάσιζε να κάνει εσωκομματικό δημοψήφισμα με ερώτημα «ναι ή όχι στη κυβέρνηση με την Αριστερά». Εκεί, το αποτέλεσμα ήταν 92% «ναι» στη συνεργασία των Σοσιαλιστών με τους Podemos. Εδώ, τα πράγματα θα ήταν μάλλον διαφορετικά -αν όχι ακριβώς αντίστροφα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
