Είναι άδικος ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) κ. Θεόδωρος Φέσσας με όσα μονομερώς είπε για τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» (2 Οκτωβρίου 2016).
Απαντώντας σε ερώτηση για το εάν η στάση της κυβέρνησης σχετίζεται με μια χαλαρή προσέγγιση ή εσκεμμένη στρατηγική τόνισε: «Εν μέρει πρόκειται για ζήτημα ιδεολογικών καταβολών. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη ευαγγελιζόμενος μια αριστερά προσέγγιση για την οικονομία, ένα πολύ μεγάλο κράτος, που εργοδοτεί τους πάντες και φροντίζει για όλα. Αυτό το μοντέλο πέθανε το 1989 και όπου υπάρχει φέρνει φτώχεια. Ήταν προφανές ότι δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε μια χώρα με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, συγκεκριμένη ιστορία και πολίτευμα. Υπάρχει όμως και μια πιο αγοραία προσέγγιση. Σύμφωνα με αυτή «ο εκλογικός στρατός» του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι συνδικαλιστές, οι συνδικαλιστές διοικούν τις κρατικές επιχειρήσεις, άρα είναι φυσικό να εναντιώνονται στις ιδιωτικοποιήσεις». Είναι άδικος, λοιπόν, ο κ. Φέσσας. Είναι άδικος διότι «εκλογικό στρατό» και «συνδικαλιστές που διοικούν τις κρατικές επιχειρήσεις» δεν έχει μόνο τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλες οι κυβερνήσεις («φιλελεύθερες», «σοσιαλιστικές», «οικουμενικές»). Αυτός ο «εκλογικός στρατός» ή «στρατός κατοχής», όπως λέγαμε παλιά στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», θεωρούσαν τη Δημόσια Διοίκηση, τις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς ως «φέουδο» αμέσως μετά την εκλογική νίκη του κόμματός τους. Και μάλιστα, όχι μόνο δεν διοικούσαν τις κρατικές επιχειρήσεις, ως φίλα προσκείμενοι στην κυβέρνηση (γνωστός είναι ο χαρακτηρισμός των συνδικάτων ως φιλοκυβερνητικών ή αντικυβερνητικών), αλλά παρέλυαν όλη την Αθήνα και την Ελλάδα με απεργίες ή «έκαιγαν» το αθηναϊκό κέντρο με τις έντονες διαδηλώσεις, πορείες σε ένδειξη διαμαρτυρίας σε μέτρα που έπαιρναν οι αντίθετες, τάχα ιδεολογικά, κυβερνήσεις. Ιδιαίτερα, μετά τον Νόμο 1264/1982 οι συνδικαλιστές και τα συνδικάτα αυξάνονταν συνεχώς και πληθύνονταν (χρηματοδοτούμενα από τους φορολογούμενους) και έγιναν κυρίαρχα των κομματικών και πολιτικών παιχνιδιών, ενώ με το Νόμο του 1983 και τα Εποπτικά Συμβούλια όλες σχεδόν οι παλιές και οι νέες δημόσιες επιχειρήσεις παραδόθηκαν στους λεγόμενους «πρασινοφρουρούς» και στη συνέχεια σε άλλους… ποικιλόχρωμους «φρουρούς»! Ύστερα, το μοντέλο αυτό δεν «πέθανε» το 1989, όπως επισημαίνει ο κ. Φέσσας. Το μοντέλο αυτό εφαρμόστηκε καταστροφικότερα και μετά το 1989 και όλοι, πολίτες, συνδικαλιστές, κομματικοί φίλοι, δηλαδή ένας τεράστιος «εκλογικός στρατός» επεδίωκαν να «αναβιβάσωσιν έναν οιονδήποτε εις την θέσιν του πρωθυπουργού ίνα εσθίωσι χωρίς να σκάπτωσιν», όπως έλεγε ο μέγας Εμμανουήλ Ροϊδης. Και επειδή αυτοί οι «εκλογικοί στρατοί» δεν είναι μεταπολιτευτικός πολιτικός «θεσμός», αλλά η κακοδαιμονία της Ελλάδος επί δεκάδες χρόνια, παραθέτω μιαν ακόμη δηλητηριώδη διαπίστωση του Εμμανουήλ Ροίδη: «Εν και ήμισυ εκατομμύριον νοήμονος και φιλοπόνου λαού, οικούντος χώραν ευλογημένων, οία η Ελλάς, κατηνάλωσεν ολόκληρον τεσσαρακονταετίαν εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων και κομματαρχών. Άπαν δε το χρήμα του λαού, αντί έργων χρησίμων, προς πόλεμον ή προς ειρήνην , εδαπάνησεν εις συντήρησιν κοπαδίου κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν, την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου».
