Είναι βαθιές οι ρίζες

Μια προσωπικη μαρτυρία του καθηγητή-και βουλευτή των ΑΝΕΛ-Κώστα Ζουράρι, είναι αποκαλυπτική για το πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του μίσους, που σπρώχνει νεαρά παιδιά, με όλες τις δυνατότητες και προοπτικές μπροστά τους, να μετατρέπονται σε «μάρτυρες του Ισλάμ» και να σκορπούν τη φρίκη γύρω τους, χωρίς καλά-καλά να αντιλαμβάνονται ποιο σχέδιο υπηρετούν.

Ο γνωστός καθηγητής δίδασκε στο φημισμένο πανεπιστήμιο «Παρίσι 3», όπου μεταξύ των φοιτητών του, υπήρχαν και παιδιά αλγερινής καταγωγής, Γάλλοι υπήκοοι τρίτης ή τέταρτης γενιάς, που μιλούσαν τα γαλλικά ως μητρική τους γλώσσα, ενώ δεν είχαν καμιά επαφή, ούτε γλωσσική, με την πρώτη τους πατρίδα. Κι όμως, αυτά τα παιδιά, ένιωθαν ένα αρχέγονο, αβυσσαλέο μίσος, για τη χώρα, στην οποία μεγάλωσαν. Αιτία αυτού του, φαινομενικά παράλογου, μίσους, η αποικιακή παράδοση της Γαλλίας, σε βάρος της πρώτης τους πατρίδας. Υπενθυμίζεται ότι στην περίπτωση της Αλγερίας, πέρα από τα χρόνια της αποικιοκρατίας, οδυνηρές είναι οι μνήμες, από τη συμπεριφορά των γαλλικών κατοχικών αρχών, στη μακρά (1954-62) περίοδο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Δε χρειάζεται να είναι κανείς ιστοριοδίφης, για ν` αντιληφθεί ότι οι μνήμες «μεταβιβάζονται» και στις νεότερες γενιές, που δεν έχουν άμεσες, βιωματικές παραστάσεις. Αν, τώρα, λάβουμε υπόψη ότι η σημερινή, πολυφυλετική Γαλλία, συγκροτήθηκε στη βάση αυτής της, μακράς, αποικιοκρατικής παράδοσης και προεκτείνουμε αυτή την εικόνα ως το σήμερα, με τα πρόσφατα γεγονότα και εμπειρίες, με τον εμφύλιο και τους βομβαρδισμούς στη Συρία, καθώς και με τις συνθήκες δημιουργίας του «Ισλαμικού Χαλιφάτου», μπορούμε να ερμηνεύσουμε-όσο είναι δυνατό-τα όσα τρομακτικά συμβαίνουν, αλλά και να αντιληφθούμε πόσο δύσκολη είναι η αντιμετώπιση αυτής της απειλής.

Τι άραγε έχει να αντιτάξει κανείς και πώς να αντιμετωπίσει ένα νέο παιδί, φανατισμένο στα όρια της ψυχοπαθολογίας, που έχει διαμορφωθεί έτσι, ώστε να μην έχει τον παραμικρό ενδοιασμό, να σκοτώσει όποιον βλέπει γύρω του, θυσιάζοντας την ίδια του τη ζωή; Δεν αποτελεί, αυτή η συνθήκη, τον ορισμό του ασύμμετρου πολέμου; Αν τώρα, στην ενστάλαξη αυτού του μίσους, παίζουν ρόλο, πέρα από τα γνωστά γεγονότα και κάποιες από τις δοξασίες του Κορανίου, είναι θέμα προς διερεύνηση, από τους επαϊοντες. Το σίγουρο είναι, πως έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη συνθήκη, στην οποία, όσο αφελές είναι να πιστεύει κανείς ότι αντιμετωπίζεται «με τσάϊ και συμπάθεια», άλλο τόσο ανιστόρητη είναι η εντύπωση, ότι αρκούν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις και η καταστολή.