Εκ πρώτης όψεως φαίνεται περίεργο ή και αστήρικτο: κι όμως, η πανδημία μπορεί να έχει και «ταξικά» χαρακτηριστικά. Ή αλλιώς, όπου φτωχός και η μοίρα του. Και βεβαίως, αυτά τα «ταξικά» χαρακτηριστικά δεν είναι πάντα ίδια: αλλιώς εκδηλώνονται όταν η πανδημία δεν έχει έρθει στην Ελλάδα, αλλιώς όταν ο ιός πηγαίνει «διακοπές» και αλλιώς όταν η πανδημική κρίση έχει πλέον εξελιχθεί σε κρίση δημόσιας υγείας, όπως συμβαίνει στη χώρα τους τελευταίους δύο μήνες.
Για παράδειγμα, στην πρώτη φάση της κρίσης, που ο ιός δεν είχε περάσει στα σύνορα, τα «ταξικά» χαρακτηριστικά των πρώτων κρουσμάτων αφορούσαν στην αστική τάξη και στους «μεσαίους»: ήταν μεσήλικοι τουρίστες στους Αγίους Τόπους, στελέχη εταιρειών που είχαν πάει στην εβδομάδα μόδας στο Μιλάνο, αλλά και γουναράδες της Καστοριάς που είχαν βρεθεί στην ίδια πόλη για να παρακολουθήσουν τα νέα σχέδια σε γούνες και δερμάτινα.
Στο δεύτερο κύμα της πανδημίας, όταν το, κατά Μητσοτάκη, «καλά υπολογισμένο ρίσκο» μας έφερε αντιμέτωπους με τον πιο σκοτεινό εφιάλτη, τα κρούσματα ανεδείκνυαν επίσης «ταξικά» χαρακτηριστικά: στην Αθήνα, για παράδειγμα, η διασπορά του ιού είχε φανεί στην Κηφισιά και την Γλυφάδα ενώ στη Θεσσαλονίκη είχε διασπορά το Πανόραμα –δηλαδή αστικές περιοχές, οι κάτοικοι των οποίων είχαν λεφτά για να πάνε διακοπές…
Και ερχόμαστε στο σήμερα: το ότι στην περιφέρεια η διασπορά του ιού οφειλόταν και σε εργάτες γης δεν είναι τυχαίο. Όπως, επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι στο Λεκανοπέδιο Αττικής, η βαριά επιδημιολογική κατάσταση δεν αφορά το Κολωνάκι, αλλά την Δυτική Αττική: την εργατούπολη της Ελευσίνας, την βιομηχανική ζώνη του Ασπροπύργου, την Μάνδρα των λαϊκών ανθρώπων και βιοπαλαιστών. Όλων αυτών, δηλαδή, που πήγαιναν στις δουλειές τους και, λόγω του συγχρωτισμού στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στους χώρους εργασίας, κολλούσε ο ένας τον άλλο. Βεβαίως, τόσο με τους εργάτες γης όσο και με τους εργαζόμενους στη Δυτική Αττική, όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε μέριμνα ώστε το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας να προβαίνει σε καθημερινούς, σαρωτικούς ελέγχους για την τήρηση των μέτρων. Ή αν η, κυβέρνηση της «ανεμελιάς» είχε μέριμνα για τους καθημερινούς, εργαζόμενους λαϊκούς ανθρώπους που πρέπει να πάνε στις δουλειές τους με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και όχι με τα καλογυαλισμένα αυτοκίνητά τους. Όμως, τέτοια μέριμνα δεν υπήρξε. Και η περίπτωση της Δυτικής Αττικής, αλλά και της διασποράς του ιού στην περιφέρεια από εργάτες γης αποδεικνύει ότι η ταξική «μονομέρεια» της κυβέρνησης μπορεί ενίοτε να γίνει και θέμα ζωής και θανάτου. Κυριολεκτικά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
