Η διαδικασία Συνταγματικής Αναθεώρησης, που, άτυπα, έχει αρχίσει, προσφέρει, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, την ευκαιρία σε κάθε πικραμένο, να καταθέσει το απόσταγμα της σοφίας του. Ειδικά στην παρούσα συγκυρία, της, χαοτικής σχεδόν, ρευστότητας, ακόμη και η πιο ακραία ή «αιρετική» άποψη φαντάζει οικεία και φυσιολογική. Δεν εκπλήσσει, επομένως, που, με το κύρος της επιστημονικής άποψης, επανέρχεται η ιδέα της απαγόρευσης κομμάτων, που, κατά την εν λόγω συλλογιστική, δρουν υπονομευτικά για το δημοκρατικό καθεστώς ή πρεσβεύουν τη χρήση βίας, στην άσκηση της πολιτικής τους δράσης. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές, πως με τα ανωτέρω «φωτογραφίζεται» η «Χρυσή Αυγή». Εύλογα, ωστόσο, επισημαίνεται, από όσους εμφανίζονται επιφυλακτικοί, ή και αρνητικοί, σ` ένα τέτοιο ενδεχόμενο-όπως ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος-ότι ο γενικός και αόριστος χαρακτήρας των σχετικών διατυπώσεων, αφήνει ανοιχτό πεδίο, σε ερμηνευτικές αυθαιρεσίες, καθιστώντας μια τυχαία δικαστική σύνθεση, ρυθμιστή της πολιτικής ζωής. Στο βαθμό δε, που συνδέεται με την πρόταση για ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου, δημιουργεί και άλλου τύπου προβληματισμούς, καθώς πέρα από αρνητικούς, ιστορικούς, συνειρμούς, καταργείται έτσι, το ισχύον σύστημα του διάχυτου Συνταγματικού ελέγχου, που θεωρείται πιο ανοιχτό και δημοκρατικό. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας, αυστηρής και συγκεντρωτικής, δικαστικής δικαιοδοσίας, ακούγεται εύλογος ο αντίλογος, για το πόσο εύκολα θα μπορούσε ένα κόμμα, στα αριστερά του πολιτικού τόξου, να τεθεί, ομοίως, υπό απαγόρευση, αν κριθεί ότι η μέθοδος (μαρξιστικής) ανάλυσης που υιοθετεί, οδηγεί στην ανατροπή του υφιστάμενου καθεστώτος. Αλλά και αν υποθέσουμε ότι θα ήταν δυνατό, να βρεθούν οι κατάλληλες ασφαλιστικές δικλείδες, που να αποκλείουν ερμηνευτικά άλματα και αυθαίρετες εκτιμήσεις, παραμένει ο κίνδυνος σύγχυσης, από τη στιγμή που η δικαστική εξουσία θα εξοπλίζεται με δικαιοδοσίες ελέγχου της πολιτικής διαδικασίας ή και καθορισμού της σύνθεσης του Κοινοβουλίου, ακυρώνοντας ή προκαταλαμβάνοντας τη λαϊκή βούληση. Ειδικά, μάλιστα, αν η τελευταία έχει εκδηλωθεί και μάλιστα, πολλαπλά, τότε μια τέτοια, εκ των υστέρων απαγόρευση, θα φάνταζε σαν περιφρόνηση της λαϊκής κυριαρχίας, που αποτελεί θεμέλιο της θεσμικής μας τάξης. Εχει αποδειχθεί, άλλωστε, στην προκείμενη περίπτωση, πως η απόπειρα παρεμβολής και μάλιστα σε ποινικό επίπεδο, της δικαστικής εξουσίας, δεν ανακόπτει τη λαϊκή επιρροή ενός, ακραίου, κόμματος, όταν δεν αίρονται οι κοινωνικές αιτίες, που την τροφοδοτούν. Κι αυτό δε συνιστά, μόνο, ελληνική εμπειρία.
