Είναι για πλάκα;

Πριν από τον αρχιεπίσκοπο, θα μπορούσε να εκληφθεί ως απάντηση, στην, τουλάχιστον ατυχή, αναφορά υπουργού, ότι το μάθημα των Θρησκευτικών αποτελεί, περίπου, την «ώρα του παιδιού», η αναφορά του Διονύση Σαββόπουλου, στων Ελλήνων τις κοινότητες, που συγκροτούνται και γύρω από τον ορθόδοξο τρόπο του βίου.

 Προφανώς, κατά τη λογική του εν λόγω, τυπικά αναρμόδιου, υπουργού, αν εισαχθεί, ως αυτοτελές μάθημα, επί παραδείγματι, η διδασκαλία του Βουδισμού ή του Ζωροαστρισμού, το ενδιαφέρον των παιδιών θα εκτιναχθεί στα ύψη! Δυστυχώς, όσο προχωρά η συζήτηση, τόσο περισσότερο γίνεται κατανοητό, ότι πίσω από γενικόλογες, περιγραφικού χαρακτήρα,  διατυπώσεις, υποκρύπτονται συγκεκριμένες, θα τολμούσαμε να πούμε, εμμονικές ιδεολογικές αντιλήψεις. Είναι ορατή, δηλαδή, η δυσανεξία για την  κυριαρχία του Ορθόδοξου φαινομένου, πρώτα απ` όλα, στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.  Δε φαίνεται να γίνεται κατανοητό, στους φορείς των εν λόγω απόψεων, πως η Ορθοδοξία, δε συνιστά ένα απλό θρησκευτικό δόγμα, αλλά ένα σύνθετο, κοινωνικοπολιτισμικό φαινόμενο, συνυφασμένο, όχι μόνο με την ιστορική διαδρομή, αλλά και με τον καθημερινό βίο των ανθρώπων. Αρκεί να ανακαλέσει κανείς στη μνήμη του, την καλοκαιρινή εικόνα των πανηγυριών, με αποκορύφωμα το Δεκαπενταύγουστο, όπου η θρησκευτική λατρεία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τη συλλογική γιορτή.  Είναι γι` αυτό που δεν έχει νόημα, αν δε λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, η ταύτιση του ορθόδοξου φαινομένου, με τη διοικούσα Εκκλησία, ιδιαίτερα δε με την Ιεραρχία. Ηταν εύστοχη, ως προς αυτό, η σχετική παρατήρηση του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, ότι, σε τελευταία ανάλυση, με την Εκκλησία συνέβη ότι και με τους άλλους θεσμούς της Πολιτείας, σε κρίσιμες περιόδους της Ιστορίας μας, όπως η Κατοχή και η Δικτατορία. Σε ποια, επομένως, ιστορική ή παιδαγωγική λογική εντάσσεται η, σύμφωνα με τα ενδεικτικά παραδείγματα που παραθέτει ο Αρχιεπίσκοπος, η φύρδην-μίγδην ανάμιξη πολιτισμών, θρησκευτικών δογμάτων και ασμάτων, με δυσδιάκριτο περιεχόμενο; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ότι, δηλαδή, για τον Έλληνα μαθητή, η θεωρία του Ζαρατούστρα έχει την ίδια σημασία και τον ίδιο βαθμό οικειότητας, με τα κοινωνικοθρησκευτικά γεγονότα, που συνδέονται με την Ορθοδοξία, ώστε να διδάσκονται, ως ισόκυρα στοιχεία της διδακτέας ύλης; Τι φαντάζονται οι εμπνευστές μιας τέτοιας «παιδαγωγικής μεθόδου»; Ότι οι πολίτες τούτης της χώρας, γεννιούνται και μεγαλώνουν σε ιστορικό, κοινωνικό και πολιτισμικό κενό;