Είναι έτοιμοι για συνεργασία;

Η απλή αναλογική, πράγματι ανταποκρίνεται σε πάγιο αίτημα, με χαρακτηριστικά ιδρυτικής αρχής, της παραδοσιακής Αριστεράς, σε όλες τις εκδοχές της, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον στην αρχική του φάση. Η ΝΔ είναι αλήθεια πως πάντα ήταν υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής, συνδέονταν την με τις αυτοδύναμες, μονοκομματικές κυβερνήσεις. Είναι προφανές, πως η επαναφορά του αιτήματος, για απλή αναλογική, δε συνδέεται, μόνο, με την, για πρώτη φορά, άνοδο ενός αριστερού κόμματος στην εξουσία, αλλά και με το νέο πολιτικό περιβάλλον, που οδηγεί σε, αναγκαστικές, κυβερνητικές συνεργασίες. Η καθιέρωση, ωστόσο, ενός πλήρους (με την εξαίρεση του ορίου εισόδου στη Βουλή) αναλογικού συστήματος, κυρίως με την κατάργηση του μπόνους, μετατρέπει την πρόσκαιρη, αναγκαστική λύση, των κυβερνητικών συνεργασιών, σε οργανικό στοιχείο της πολιτικής διαδικασίας, απαιτώντας ανάλογη κουλτούρα, εκπαίδευση και διαθεσιμότητα, της πλειονότητας, αν όχι της ολότητας, των κοινοβουλευτικών δυνάμεων. Είναι οφθαλμοφανές, πως, με το προτεινόμενο εκλογικό σύστημα και τους υφιστάμενους-αλλά και πιθανολογούμενους- κοινοβουλευτικούς και αριθμητικούς συσχετισμούς, θα καταστεί υποχρεωτική η σύμπραξη περισσότερων των δύο κομμάτων, για το σχηματισμό πλειοψηφίας. Είναι έτοιμοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, που έχουν ή προσδοκούν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, να ανταποκριθούν στις νέες προκλήσεις, που απαιτούν ευρύτερη συμμετοχή στο παιχνίδι της εξουσίας και την ευθύνη της διακυβέρνησης; Με δεδομένο, μάλιστα, ότι, εδώ, πλέον, μιλάμε για «κανονικές» κυβερνήσεις, με ορίζοντα εξάντλησης της θητείας τους και πλήρη προγραμματική πρόταση και όχι τις βραχύβιες, μονοθεματικές κυβερνήσεις «ειδικού σκοπού», που γνωρίσαμε την περίοδο 1989-90. Αραγε, η σημερινή ή η, πιθανή, αυριανή διάρθρωση της πολιτικής ζωής, εγγυάται τέτοιου είδους, βιώσιμα κυβερνητικά σχήματα, που δε στηρίζονται σε πρόσκαιρες συγκλίσεις ανάγκης και τεχνητές πλειοψηφίες;  Εν προκειμένω, η συμπεριφορά, ειδικά των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης, με την εικόνα Βαβέλ που εμφανίζεται, ακόμη και εντός του ίδιου σχηματισμού, προκαλεί, αν μη τι άλλο, προβληματισμό. Δεν είναι τυχαίο, ότι,  υπό τις διαμορφούμενες συνθήκες, αναδεικνύεται σε κρίσιμη μεταβλητή, η στάση του ΚΚΕ, που, όμως, ούτως ή άλλως, είναι δεδομένη η άρνηση συμμετοχής του, σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα. Η στάση αυτή, των κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης και, ειδικά, της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, εάν δε συμβούν ριζικές μετατοπίσεις, θα καταστήσει μονόδρομο το λεγόμενο μεγάλο συνασπισμό (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ), καθιστώντας τη «Χρυσή Αυγή» αξιωματική αντιπολίτευση. Ας το ξανασκεφτούν…