Αυτό που περισσότερο μας προβλημάτισε περισσότερο και από το «φραστικό ατόπημα» του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, είναι η απαθής έως επιδοκιμαστική στάση, όχι μόνο κυβερνητικών στελεχών και αξιωματούχων, αλλά και κομμάτων της αντιπολίτευσης! Ακόμη και το επιχείρημα, περί του, απεριόριστου μάλιστα, δικαιώματος έκφρασης, προσκρούει στα στοιχειώδη της κυβερνητικής λειτουργίας, που προϋποθέτει ένα μίνιμουμ πειθαρχίας. Όπως το είχε διατυπώσει ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης, «το Υπουργικό Συμβούλιο είναι το μόνο συλλογικό όργανο, όπου πρέπει να εφαρμόζεται η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Διαφορετικά, γιατί υποχρεώθηκαν σε παραίτηση, ο Δημήτρης Καμμένος και ο Παναγιώτης Σγουρίδης, για απλή, θυμίζουμε, έκφραση γνώμης; Σε ότι αφορά το κύριο θέμα, να υπενθυμίσουμε, κατ` αρχήν, τα αυτονόητα. Εδώ και 20 χρόνια, καλώς ή κακώς, έχει διαμορφωθεί, σε σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή, αυτό που ονομάστηκε ως η ελάχιστη «κόκκινη» εθνική γραμμή, η οποία απέκτησε πιο συγκεκριμένο σχήμα, μετά τη Σύνοδο του Βουκουρεστίου, το 2008, πάλι με τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων. Να υπενθυμίσουμε ότι, στη βάση αυτής της διαμορφωμένης θέσης, η χώρα μας αποδέχεται, ως ύστατο σημείο υποχώρησης, μια κοινά αποδεκτή ονομασία, με γεωγραφικό προσδιορισμό, που θα ισχύει, τόσο στο εσωτερικό του συγκεκριμένου κράτους, όσο και στη διεθνή του υπόσταση. Μέχρι τότε, το συγκεκριμένο κράτος, σύμφωνα με και με αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, θα αποκαλείται με το προσωρινό (ή μεταβατικό) όνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (FYROM). Αυτό, ακριβώς, το πλαίσιο έγινε αποδεκτό και επικυρώθηκε στη Σύνοδο Κορυφής, των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι, τον Απρίλιο του 2008, μετά την απειλή ΒΕΤΟ, από την τότε κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Επαναλαμβάνουμε, ότι αυτή η θέση, έχει γίνει κοινά αποδεκτή, από το σύνολο του πολιτικού φάσματος, αυτό δε ισχύει μέχρι σήμερα. Που βλέπουν κάποιοι τον «εθνικισμό»; Είναι «εθνικιστικά» όλα τα κόμματα, που, ανελλιπώς, στηρίζουν τη συγκεκριμένη εθνική θέση; Είναι «εθνικιστές» και οι διεθνείς οργανισμοί, που έχουν αποδεχθεί αυτή τη θέση της χώρας μας; Οσοι δε υποβαθμίζουν τη σοβαρότητα του θέματος, ας αναρωτηθούν, πως, όταν διαμαρτυρόμαστε, δια της διπλωματικής οδού, ακόμη και όταν αθλητικές ομάδες χρησιμοποιούν την ονομασία «Μακεδονία», πως θα είμαστε πειστικοί, όταν το ίδιο πράττουν υπουργοί;
