Είναι είδηση;

Ως δειγμα κατάπτωσης της πολιτικής ζωής, που δείχνει ότι η κρίση στη χώρα μας δεν είναι μόνο οικονομική, μπορεί να ερμηνευθεί η φιλολογία για τις τηλεφωνικές επικοινωνίες Τσίπρα-Καραμανλή και τα διάφορα σενάρια που αναπτύχθηκαν.

Στις κανονικές δημοκρατίες η επικοινωνία μεταξύ των θεσμικών παραγόντων του πολιτεύματος, ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν βρίσκονται σε εξέλιξη κρίσιμα εθνικά ζητήματα, όχι μόνο δεν αποτελεί είδηση, αλλά και θεωρείται απαραίτητη. Αυτό, άλλωστε, ίσχυε ως πρακτική και στη χώρα μας, ακόμη και στην αρχή της εφαρμογής των μνημονιακών προγραμμάτων. Αυτή η πρακτική, της απευθείας, αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας ή, εναλλακτικά, των ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας, μέσω προσώπων κοινής αποδοχής, δε διακόπηκε ποτέ, ούτε καν, την περίοδο που πρωταγωνιστούσαν οι δύο «ανειρήνευτοι εχθροί», Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Παρά τη «θανάσιμη» αντιπαλότητα τους, οι δύο πολιτικοί ηγέτες δε δίστασαν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, να συμφωνήσουν στη συγκρότηση της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα και να συνεργαστούν στο πλαίσιο της, τη στιγμή που ο ένας είχε παραπέμψει τον άλλο, στο Ειδικό Δικαστήριο. Αλλά και στην περίοδο 1990-93, όταν ο κ. Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός, παρά και ανεξάρτητα από το οξυμένο πολιτικό κλίμα, διατηρήθηκε ανοιχτός ο δίαυλος επικοινωνίας, μεταξύ τους, τουλάχιστον για τα εθνικά μας θέματα. Πιο συγκεκριμένα, με πάγια εντολή του κ. Μητσοτάκη, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενημερωνόταν σε τακτική, εβδομαδιαία πολλές φορές βάση, για την εξέλιξη όλων των κρίσιμων εθνικών θεμάτων, με βάση τους σχετικούς απόρρητους φακέλους. Η, τακτική, ενημέρωση, γινόταν, βεβαίως, υπό τον όρο της εμπιστευτικότητας, που τηρήθηκε απόλυτα. Αυτό, βέβαια, δεν εμπόδισε κανέναν από τους δύο ηγέτες, να προωθεί τους ιδιαίτερους κομματικούς του στόχους.  

 Αυτή η, φυσιολογική στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα, επικοινωνία, μεταξύ των θεσμικών παραγόντων του πολιτεύματος, πρωτίστως δε του εκάστοτε πρωθυπουργού και του εκάστοτε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διακόπηκε  στην περίοδο της πρωθυπουργίας Σαμαρά (Ιούνιος 2012-Ιανουάριος 2015), λόγω της ακατανόητης δυσανεξίας του πρώην πρωθυπουργού, που είχε οδηγήσει και στην υποβάθμιση του κοινοβουλευτικού διαλόγου. Την τακτική αυτή συνέχισε ο Μεσσήνιος πολιτικός και στο μικρό διάστημα, που παρέμεινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι χαρακτηριστικό πως, μόνο μετά την παραίτηση του τελευταίου, έγινε δυνατή η σύγκλιση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών. Ισως αυτή η «εξαίρεση» να έχει δημιουργήσει σε κάποιους, εντός της ΝΔ, την αίσθηση ότι συνιστά, περίπου, κομματική «λιποταξία», ακόμη και την τηλεφωνική επικοινωνία με τον αντίπαλο. Ψυχραιμία, παιδιά….